Myles Kennedy is niet bepaald iemand die stilzitten als hobby heeft. Naast zijn hoofdband Alter Bridge werkt hij ook intensief samen met Slash. Maar dat blijkt allemaal nog niet genoeg, want hij heeft ook nog een solo uitlaatklep nodig. Met dat project verkent hij een meer bluesy toegankelijkere muziek dan bij zijn andere bands. De drie platen die de Amerikaan tot dusver heeft afgeleverd zijn echter allemaal van uitstekende kwaliteit, inclusief het onlangs verschenen The Art Of Letting Go. Dit werkstuk presenteert hij onlangs met zijn maten in Tilburg. Reden genoeg om weer af te reizen naar 013. Friso Veltkamp deed verslag, Elsie Roymans maakte de foto’s.
Het voorprogramma is niet bepaald een band die normaliter besproken wordt bij Zware Metalen. Cardinal Black maakt namelijk een soort bluesy variant van Bear’s Den, met een zanger die een bijzonder soulvolle stem heeft. Helaas wil deze zanger Tom ook tot vervelens toe het publiek erbij betrekken. Letterlijk na elk nummer wil hij een reactie, maar er zijn meer irritatiepunten. Zoals de vele malen het publiek laten meeschreeuwen met woo-woo’s, of de ellenlange gitaarsolo die bij het derde nummer wordt uitgevoerd. Mij raken ze definitief kwijt als er ineens een stuk freejazz in de muziek wordt geïntegreerd. Ook dat nog.
De band lijkt hier vooral te staan vanwege de gunfactor van Myles Kennedy. Die heeft Carnidal Black onder zijn hoede genomen, nadat hij ze na vijf gespeelde shows al meenam op tour en dit is inmiddels de zoveelste tour samen. Dat is sympathiek van Myles, maar van mij had het niet gehoeven. Het publiek vindt het overigens prima en reageert enthousiast op het – in het genre – vrij goede gitaarspel. De muziek wordt gespeeld zoals je bij dit alternatieve genre kan verwachten: keurig en netjes. Ook de zang is vrij goed, maar het is simpelweg niet mijn smaak.
Myles Kennedy is duidelijk geen artiest die gebruik maakt van veel showelementen, zo blijkt direct opkomst. Het podium oogt bijna te groot voor drie man, helemaal omdat het drumstel rechts is gepositioneerd. De achtergrond is eenvoudig: een backdrop met het artwork van de laatste plaat en simpelweg de naam Myles Kennedy erop. Op zijn dode gemak slentert de hoofdpersoon glimlachend naar de microfoonstandaard, groet het publiek en zet meteen in met het titelnummer van de laatste plaat, waarbij het geluid gelijk opvallend goed is. Vooral het gitaargeluid klinkt werkelijk subliem, net als zijn stem overigens. Maar goed, had je anders verwacht?
Na het openingsnummer deelt Kennedy dat dit het grootste publiek is waar hij voor heeft gespeeld. Ik neem aan dat hij daarmee zijn solo-show bedoelt. It’s freaking me out voegt hij er bij toe. Dat nemen we maar met een korrel zout, gezien zijn arena-tours met Alter Bridge en Slash.
Vandaag is het een verademing om te zien hoe actief Myles contact met het publiek zoekt. Mede door zijn sympathieke houding krijgt hij de bezoekers al snel mee, ook omdat hij uitleg geeft waar de nummers over gaan. Zo vertelt hij bij A Thousand Words dat het geïnspireerd is op de oma van een vriend. Hij haalde inspiratie uit een ingelijste foto die hij ooit zag. Het geeft het nummer een meer betekenisvolle lading.
Maar over de interactie: dat is een sterke troef die gebruikt wordt vanavond. Zo roept iemand in het publiek dat ze van Myles houdt, waarop hij ad rem reageert dat hij dat ook doet en na een perfect getimede pauze er aan toevoegend dat het puur platonisch is, anders heeft hij wat uit te leggen aan zijn vrouw die mee is gereisd. Het gebeurt tijdens een aankondiging van Behind The Veil, een nummer waarin hij elke avond tijdens het middenstuk improviseert. Het is elke keer weer een verrassing waar de band mee gaat komen en waar het naartoe gaat. Het kan leuk worden of ik ga volwassen mannen zien huilen, weet de zanger/gitarist erbij te vertellen. This is the Myles Kennedy comedy show, voegt hij er droogjes aan toe.
Het is dus overduidelijk dat Myles zich thuis voelt op het podium. Dat is niet alleen te zien, maar vooral ook te horen. Samen met zijn medekompanen Zia (drums) en Tim (basgitaar), vormt hij een hecht op elkaar ingespeeld trio. Dat bewijst het improvisatiestuk in Pierce The Veil ook wel. Het is een fijne afwisseling tussen de rest van de nummers, omdat het net wat meer afwijkt van de rest van het repertoire, en meer de progkant op gaat. Nog een pluim overigens voor het drummer Zia, die met zijn soepele spel de juiste accenten in de muziek meegeeft.
Myles speelt in Alter Bridge meer metal en laat via zijn solo-project zijn softere kant meer zien. Zo is te horen in Blind Faith en Love Can Only Heal. Dat laatste nummer wordt op de akoestische gitaar gespeeld en komt daardoor heel intiem over. Het is prachtig gezongen en de zanglijnen worden ook al snel door het publiek overgenomen. Waarna het, als het nummer is afgelopen, als een soort hymne door de zaal blijft zweven.
Dat publiek is dus laaiend enthousiast. Voor velen lijkt het optreden van vanavond ook meer als een avondje uit wordt beschouwd. Dat zorgt er wel voor dat elk nummer met enthousiasme onthaald wordt, of het nou een oudje als Year Of The Tiger of Miss You When You’re Gone is, elk nummer krijgt een warm onthaal. Persoonlijk merk ik wel dat mijn aandacht tegen het einde wat begint te verslappen, de band speelt ruim anderhalf uur en dat is voor deze muziek ruim voldoende, alhoewel Get Along nog wel een prima uitvoering is. Myles komt na dit nummer nog een keer terug om Say What You Will te spelen en laat het publiek dan los. In de catacomben hoor links en rechts mensen zeggen dat het geniaal was. Ik weet niet, zo ervaarde ik het niet, maar ik ben blij voor hen dat Myles Kennedy zo’n divers publiek uitstekend bedient. Goed optreden van een ras performer dus.
Datum en locatie
20 november 2024, 013, Tilburg
Foto's:
Elsie Roymans – Website, Facebook en Instagram
Link: