Morbid Angel + supports in Vosselaar
Biebob, 15-12-2011
Dit heb je nu eenmaal met tours: ze spelen niet netjes in het weekeinde maar passeren wanneer dat in de planning past. Zo kom je op een druilerige donderdagavond een loeier van een death metal-affiche tegen in een van Belgiës meest gerenommeerde ‘middle stage’ clubs; de Biebob. Natuurlijk hoort zo’n bill thuis in de grotere zalen, maar het was gezien de timing een juiste zet om te verhuizen naar een kleinere locatie. Het zat lekker vol, zonder dat je mensen moest betasten om aan de in- en uitgang te geraken.
De setting was even wennen. Omdat de headliner niet gerekestreerd mocht worden om hun materiaal even opzij te zetten, schermden drie versterkertorens de drumkit en amps van de headliner af. Zo bleef er voor de rest nog een halve voorkant over. De drumkit van de supports stond links (rechts voor publiek) en alle versterkers daarnaast.
Sinds Summer Breeze eerder dit jaar is Dubai geen metalvreemde regio meer. Het is daar dat we de ontzettend goedlachse mensen van Nervecell leerden kennen. Dat zo’n band tot hier geraakt is al een prestatie. In tegenstelling tot wat jullie nu vermoeden (oliestaat, dus met geld gesmeten) heeft dit viertal zijn zitje op deze tourbus met zijn muziek afgedwongen. In een veel harder en meer gedefinieerd geluid dan in de open lucht van Dinkelsbühl, rammelden ze verscheurende snaarkwellingen en een ruime keeldonkerte door de bedrading. Meteen zat alles keurig in de mix: de olie oppompende zwengelriffs, strakke basdrumpegels en geen overdadig soleerwerk. Old school death, met toch een unieke soort drukkende agressie erin; dat is het recept dat van Nervecell een grote naam zal maken, schrijf maar op!
Kevin Foley mocht rustig achter de drum blijven zitten, want na z’n plicht als sessiedrummer van Nervecell mocht hij nu z’n main band van het nodige kick- en blastbestek voorzien. Voor het Franse Benighted begint de erkenning namelijk eindelijk te komen en dat verdienen ze. De man die we op Summer Breeze z’n vrijgezellendag zagen doormaken – Liem N’Guyen is dat – had van z’n kersverse vrouw blijkbaar een ander takenpakket gekregen, want hij was er niet bij.
Niettemin liet het gelegenheidsduo gitaristen de snaren roken onder de snelle hakselriffs en psychopathische blaststeekpartijen. Met de hersenvliespiercende squeals en ijselijke kreten van de immer blootsvoetse Julien Truchan erachteraan komt die death-grind heel overrompelend over. Zeker als de hoge tonen wat te luid staan, zoals vandaag het geval was, krijg je tijdens de hypersnelle passages een schrille frequentie over je heen. Een walm, waarin je alleen maar hoogte en niet meer de instrumenten hoort. Bovendien leek Foley enigszins door z’n beste krachten heen te zitten. Laat het wel duidelijk wezen dat Benighted zich niet spaarde en voor veel muzikale vaart zorgde.
Vreemde vogel van de dag was Necrophobic en dat moest je niet alleen als zegswijze interpreteren. Het ensemble uit Zweden was van top tot teen bedekt in angstvallig strak om de tatoeages zompend leder, dikke zwarte make-up rond de oogkassen en duistere juwelen allerhande. Een zanger met hilarische mimiek en potsierlijke Gestapo jas zonder mouwen zorgde voor een expressieve performance, poogde met matig succes het publiek te mennen door hen de titel van het nummer Death To All te laten meeroepen, terwijl de rest er als betonnen beelden bijstond. Op zijn minst een vreemde verschijning, zeker toen hij vertelde dat mensen die seks met hem wensten zich na de show naar de merch mochten begeven.
Ook muzikaal was hun satanische black metal met death-exploten het duistere eendje in de bijt. Best aanhoorbaar en zeer gevarieerd. Snerend hoge akkoorden schalden als helletrompetten. Krachtige en kort afgekapte riffs kregen heel veel drumgeweld in hun zog, terwijl de man met de micro gruwelijk kokhalzend over de eerste rijen rochelde. Waarschijnlijk omdat ze zo’n andere stijl spelen moesten ze het stellen met een zeer lauwe ontvangst. Dat weerhield de vocalist er niet van om de rest van de avond mensen te bepotelen en lastig te vallen…
Dat Illud Divinum Insanus een redelijk controversiële release was, dat weet de headliner van vanavond zelf ook wel. Natuurlijk was dat de bedoeling. Na acht jaar een album maken waar niemand iets over te zeggen heeft, wat heb je daar aan. Vanavond speelde Morbid Angel wel op safe. Het vertrouwde Immortal Rites met zijn meezingbare ahaa’s stond vooraan in een vooral uit oldies opgebouwde setlist. Razende knallers als Maze Of Torment en Angel Of Disease of de donkere blubberhamer van de zwaar riffende nieuwelingen Nevermore en Existo Vulgoré schoven er onopvallend tussenin zonder dat de set inzakte. God Of Emptiness stuurde iedereen met het diep gezongen “bow to me faithfully”-einde in het hoofd huiswaarts.
Songs die een zaal sowieso meekrijgen en die de band toestonden om zich op automatische door de set te spelen. Een logge David Vincent miste in het begin wat volume en diepte in de stem. De dansende geluidsman speelde met de delay- en reverbschuiven om meer galm op ’s mans grunt te krijgen, maar je zag het van ver aankomen dat de Amerikaanse legende de handrem lichtjes opgetrokken hield. Babyface en minimens Tim Yeung zat meer met z’n sticks te draaien dan te drummen en was ongeveer onhoorbaar. De solo’s gilden dan weer als een tandartsboor over alles heen en waren erbarmelijk van inspiratie. Trey Azagthoth had er nog minder zin in, verstopte zich achter z’n zwarte Amy Winehouse-haardos terwijl z’n lichaamstaal boekdelen sprak: “wanneer vertrekken we naar Eindhoven?” Dat mocht hij na een uur en een dik kwartier.
Setlist Morbid Angel:
- Immortal Rites
- Fall From Grace
- Rapture
- Day Of Suffering
- Blasphemy
- Maze Of Torment
- Vulgoré
- Nevermore
- Angel Of Disease
- Lord Of All Fevers
- Chapel Of Ghouls
- Where The Slime Lives
- God Of Emptiness
- World Of Shit
Link: