Midhaldir Fest
Lemuria, Draugluin, Klauwaert, Vanir en Schrywoud
9 mei 2009 – The Frontline, Gent
Feest vanavond! Bryan, Brugse zot en zanger van Draugluin, stak voor vanavond een smakelijk gerecht vol pagan black bands in elkaar. Aangezien The Frontline op vijf minuten van mijn deur ligt kon ik niet afwezig blijven. Midhaldir is dan wel een Brugse organisatie, ik kom als Loppemnaar even de (Club) Brugge invasie in mijn geboortedorp even achter mij laten en mijn streekgenoten de hand reiken.
De avond werd afgetrapt door
Schrywoud. Deze Brugse band bracht ons symfonische pagan black metal. De hoofdrol werd bij deze heren opgeëist door de lead gitaar, die met een haast onmenselijke scherpte de zaal voltierde met een hels lawaai. Een uitdaging voor ieders gehoor, waarbij ruimte tussen eerste lijn en podium steeds groter werd. Met een beter geluid komt deze band zeker nog van de grond, maar dit was erg abominabel. Het nummer Styxen en Hellebaerden bleef lang nadien nog nazinderen in de oorschelpen, maar of dat te maken had met de kwaliteit van desbetreffend nummer, dan wel met de traumatische toonaarden… dat laat ik in het midden. Na een korte set was de pauze alvast welgekomen.
Volgende band op het programma was het Nederlandse
Vanir. De jongelui gooiden meteen hun charmes in de strijd, en de ambiance zat er direct in. Met een stevige fanbasis ter ondersteuning wordt Den Wintersche Oorlogen ingezet. Volle gas vooruit.
Het geluid van de met keys ondersteunde pagan black was niet al te best, en stond pas bij het nummer
Hef de hoorn op Wodan recht in zijn schoenen. Het nummer bracht wel voor het eerst deze avond het vuur in de pan bij het publiek, en werd afgesloten met de hilarische mededeling Zo, dat was weer een mooie ode aan Wodan. Schitterend! Het optreden was meer dan behoorlijk en blonk uit in jeugdige overtuigingskracht. De Laatste Mars der Goden, het voorlaatste nummer, werd één van de sterkste melodieën van de avond, en kan ik me nog helder voor de geest halen. Een band die ik nog op het podium wil zien passeren. Let op Nederland.
Volgende band op het rekest is de uit het Oost-Vlaamse Velzeke afkomstige
Klauwaert, een Vlaamsere bandnaam kan ik me haast niet inbeelden. De band werd vooraf geprezen, dus de verwachtingen lagen hoog. Helaas had Klauwaert te lijden onder erbarmelijke geluidstoestanden, hetgeen ook de speelkwaliteiten niet ten goede kwam. De band probeerde een zo goed mogelijke beurt te maken, en kreeg het voor elkaar inheemse instrumenten als de blokfluit en accordeon te combineren met zeer correcte metalen volksmuziek. Jammer van de sound, Klauwaert verdiende beter, al kregen ze de zaal wel in beweging zonder potsierlijke operettedeuntjes.
De Brugse zotten van
Draugluin stonden als voorlaatste op de bill. Niet moeilijk wanneer je zelf het gebeuren organiseert, dacht ik te denken. Al gauw werd dat vooroordeel de kop ingedrukt. Draugluin kwam met massaal veel flair de stage opgekropen, alsof ze geboren waren om op een podium te staan. Lichtelijk kluchtig gaat het er aan toe, maar op een positieve manier. Stress my ass. De black metal is snedig, vettig, ruig en smerig. Prima uitgebalanceerde nummers, inclusief blokfluit, vol geraffineerde doch lichtelijk nonchalant gebrachte black metal. Daarbij krijg je nog eens een West-Vlaamse cursus geschiedenis tussen pot en pint en kan er gelachen worden. Brugge die schone zwarte metal stad! Alleen de Manowar-cover Battle Hymns moest er voor mij niet bij.
De hoofdvogel van vanavond was
Lemuria. Het is even oorverdovend stil geweest rond Lemuria, dus bij deze kunnen we spreken van een verrijzenis. En of we ze gemist hebben. Met alle respect voor de andere bands, dit Lemuria speelde alles en iedereen weg. Tales, Ale and Fire (en ook de demo ja) zit boordevol klassieke Vlaamse folk black metal-nummers, even vol als de flessen Gerstenat die zaal in lichterlaaie zetten. In hoog tempo volgen feilloos gebrachte ambiance-nummers als A Day of Reckoning en het strijdlustige Verdoemenis. Daarenboven worden we nog eens getrakteerd op twee covers. Mourning Palace van Dimmu Borgir werd onthaald als een oorgasme, ook al was het ooit het equivalent van een soort zwartmetalen The Final Countdown. De zaal smulde mateloos van het gebeuren, en dat was even daarvoor ook al het geval met het fenomenale Beyond the Dark Sun van Wintersun. Hoogtepunten genoeg zoals u ziet. Lemuria deed het allemaal met bijzonder veel overgave, aangedreven door zanger Niklaas die het publiek zo op zijn hand krijgt en zelfs de meest verstokte black metalfan zijn voetjes van de grond krijgt. Subliem!
Een geslaagde avond met enkele muzikale verrassingen en een welkome terugkeer van Lemuria. Direct na deze optredens stak er trouwens een acid hardtek van wal in dezelfde zaal, wat een surrealistische gebeurtenis was. Memorabel in alle opzichten. Bedankt Midhaldir!
Links: