METZ en Solids in Rotown
31 mei 2016, Rotown, Rotterdam
Het is een veel te warme dinsdag als ik me na een dag van hot naar her vliegen richting Rotown begeef. Er is maar één doel vanavond: METZ . Het Canadese noise rock trio heeft nog maar twee albums uit, maar met II, dat vorig jaar uitkwam, heeft de band aan alle verwachtingen na het waanzinnige debuut voldaan. Vergelijkingen met The Jesus Lizard en Nirvana aan een flinke dosis steroïden zijn volkomen terecht voor de verraderlijk subtiele muziek. Nu volgt dus een welverdiende Europese tour, waarbij er voor het eerst in Rotterdam wordt gespeeld. In het voorprogramma staat Solids, dat uit hetzelfde vaatje tapt, zij het met een wat rustiger geluid. Een avond die het dus meer dan waard is om levend te verdampen in een NS-sauna en een volle Rotown. Hartelijk dank aan Martijn Berlage Photography voor het beeldmateriaal.
Solids is net begonnen als ik binnen wandel bij het drukke Rotown. Hoewel een aanzienlijk deel van de bezoekers buiten in de zon rondhangt, is de zaal binnen goed gevuld en kan de band rekenen op een warm onthaal (haha, snap je ‘m, het was warm binnen). De eveneens Canadese heren beginnen energiek en hebben een verrassend vol geluid voor een band zonder bas (al scheelt het natuurlijk de helft dat de gitaristen om de beurt door een flinke bas cabinet spelen). Na twee derde van de set kakt het geheel echter wat in doordat de band tragere nummers begint te spelen, die gewoon niet interessant genoeg zijn om de aandacht volledig vast te houden. Solids is sowieso wat minder energiek naarmate de set vordert, maar die combinatie is funest als daar monotone, saaie riffs bij gespeeld worden. Denk aan shoegaze, maar dan zonder de wazigheid en een gebrek variatie. Jammer dat het vlammetje op deze manier langzaam uitdooft, maar desondanks een band om eens goed voor te gaan zitten.
Met een verse versnapering in de hand baan ik me een weg naar voren om me bij de hipsterbrigade aan te sluiten. Voor me staat jong publiek dat geen centimeter op wil schuiven, achter me genoeg ruimte om gemakkelijk de bar te bereiken: perfect. Er wordt op behoorlijk volume een soundcheck gedaan en het feit dat het extra cabinet van gitarist/vocalist Alex Edkins niet wordt uitversterkt spreekt boekdelen over het volume dat we te verduren gaan krijgen over luttele seconden. Nog snel wordt me van rechts iets ingefluisterd: “De fanboys beginnen gelijk een pit”. Dan is het feest (en is er ook nog een optreden van METZ).
Het eerste wat opvalt, is dat METZ per direct volledig los gaat. Het maakt schijnbaar niets uit dat op lagere temperaturen eieren gebakken kunnen worden, want de activiteit van zowel band als publiek verbrandt genoeg joules om Rotown vanavond van stroom te kunnen voorzien. Het fijne daarvan is dat de energie die de albums zo levendig maakt, live ook overkomt. Afwisselend worden het eerste en tweede album aangedaan, maar de band heeft nooit iets anders gedaan dan relatief korte nummers schrijven met de impact van een sloopkogel. Het gevolg is dat je live met het ene na het andere hitje om de oren wordt geslagen en er niet eens tijd is om te pogen een mentale notitie maken over wat er zojuist is gebeurd. Wat wel een groot verschil is met het opgenomen materiaal, is dat er met vlagen meer jam-gericht te werk wordt gegaan. Het is niet moeilijk om te bedenken dat dit bewerkstelligd wordt om de band een adempauze te geven en dat is dan ook alleen maar begrijpelijk.
Lang duurt dit echter nooit en wordt er weer over gegaan naar de orde van de dag: het poppodium volledig gelijk maken met de grond. Er is toch ook oog voor het publiek, zeker wanneer er gevraagd wordt of het springerige pitvolk uit wil kijken, want “er zijn ook mensen die graag een biertje willen drinken”. Daar wordt gelukkig gehoor aan gegeven en bij aanvang van het volgende nummer dienen zich stagedivers aan. Ver komen ze niet, want de opzwepende muziek doet ze stuk voor stuk belanden in de chaotische brei van ledematen onder hen. Ondertussen wordt er op het podium voort gedenderd en is de band veranderd in een bezwete massa van zompige kleren en beslagen brilglazen.
Zo razen we gezamenlijk op het eind van een intensieve set af, die bovendien niet van geringe duur is. Om in stijl af te sluiten speelt de band met de dynamiek met als doel het geheel tot een knallend slot te brengen. Het publiek vooraan faalt faliekant en gaat los tijdens de opbouw en blijft staan als het dak er af gaat. METZ daarentegen (om maar even een cliché te gebruiken) kwam, zag en overwon. Wat we vanavond hebben mogen aanschouwen is een optreden zoals het hoort: snoeihard, rauwer dan een maaltijd van David Wolfe, maar ook loeistrak en daarmee een toonbeeld van de beheersing van de muzikanten. De energie die is opgebouwd tijdens de show blijft nog uren nagonzen: precies waar ik het voor doe.
Links: