Metal Church en Toxik en E.S.I. in Eindhoven
Zondag 27 april 2014, Dynamo
Oude tijden herleven in de Dynamo met twee Amerikaanse bands die vooral in de jaren tachtig furore maakten middels enkele uitstekende albums. Dat heeft dan ook tot gevolg, dat de gemiddelde leeftijd van de toeschouwers ietsje hoger ligt dan normaal. Waarschijnlijk is de Dynamo mede daardoor dan ook uitverkocht(!) en zijn we benieuwd wat de beide bands er anno 2014 van terecht brengen.
Voor het zo ver is, hebben we eerst een opener uit eigen land, te weten de thrashmetal band E.S.I. Het zijn nog behoorlijke jonge gasten en vanavond spelen ze voor het eerst met de twee nieuwe gitaristen live. Boegbeeld van de band is zonder twijfel zanger/bassist Sid, die met zijn woeste uiterlijk, vervaarlijke blikken en brullende zang de aandacht wel weet vast te houden.
In de 25 minuten speeltijd die de band krijgt, weten ze er in vlotte vaart acht nummers doorheen te douwen, die voornamelijk kort en bondig zijn. Een inspiratiebron is zo te horen in ieder geval Kreator geweest. Die aap komt dan ook uit de mouw als de cover Tormentor gespeeld wordt. Een zeer fatsoenlijk optreden uiteindelijk van E.S.I., die binnenkort haar debuutalbum gaat opnemen.
Hierna is het de beurt aan het uit New York afkomstige speed/thrash gezelschap Toxik. Begin jaren negentig stierf deze band een stille dood, een reünie in 2007 was maar een heel kort leven beschoren, maar in 2013 besloten gitarist Josh Christian en zanger Mike Sanders het met een nieuwe ritmesectie nogmaals te proberen. Onder gejuich betreedt de band het podium en Mike Sanders neemt uitgebreid de tijd om handjes te schudden, alvorens de band uit de startblokken schiet met één van de krakers van weleer, te weten Heart Attack. Zo krijg je de stemming er wel in, ondanks het slechte geluid. Zo staan de drums veel te hard in de mix, is het gitaargeluid bar en boos en komt Mike Sanders niet boven het geluid uit, behalve bij zijn hoge uithalen, die verbazingwekkend goed klinken.
Pas halverwege de set is het geluid enigszins bijgesteld, maar ook niet meer dan dat en dat is best jammer, want zo komt de technische speed/thrashmetal niet uit de verf. Rond die tijd ontstaat bij Door to Hell de eerste moshpit, gevolgd door zo af en toe een crowdsurfer. Dat dit slechts voorspel is, zal later op de avond blijken. Josh Christiaan, die inmiddels door het leven gaat met een kaalgeschoren kop, blijft een genot om naar te kijken, ook al vanwege zijn Dynamo Open Air 1988 shirt, dat nog steeds past. Zijn razendsnelle spel en fingertipping gitaarsolo’s blijven natuurlijk het kenmerk van Toxik.
De setlijst is een mix van nummers van de twee indertijd uitgebrachte albums, aangevuld met drie nieuwe nummers. Vanwege het geluid is een waardeoordeel hierover nauwelijks te geven. Maar het goede nieuws is dat die nieuwe nummers de voorbode zijn van het nog dit jaar te verschijnen nieuwe album. Met World Circus komt er na een uur een eind aan het energieke optreden.
Het is even wachten of Metal Church nog aan spelen toe zal komen, aangezien Kurt Vanderhoof zijn versterker niet aan de praat krijgt. Uiteindelijk lukt het de ijlings toegesnelde Josh Christiaan wel en kunnen we ons op gaan maken voor iets moois. Want dat wordt het! Ton of Bricks mag dan nog wat onwennig starten, middels het daaropvolgende obligate Start the Fire neemt de band de regie strak in handen en zal die niet meer afstaan. Het meenemen van een eigen geluidsman heeft zo zijn voordelen, want het geluid is werkelijk uitstekend. Bassist Steve Unger doet op het podium middels stoere poses en handgebaartjes zijn uiterste best om de aandacht te trekken van de dames op de voorste rijen. Hieraan heeft hij zijn bijnaam “The Snake” te danken, “always trying to get lucky every night”.
Na de twee openingsnummers volgen de enige twee nummers van albums met Ronnie Munroe als zanger, te weten de titelnummers van A Light In The Dark en het recente Generation Nothing. De mededeling later van Kurt Vanderhoof dat Ronnie Munroe de beste zanger is voor Metal Church, omdat hij zowel het oude als nieuwe materiaal goed aan kan, komt daarom wat koddig over. Maar hij slaat wel de spijker op zijn kop, want wat heeft die Monroe toch een prima rauwe strot. Met Fake Healer wordt er daarna weer een oude kraker de zaal in geslingerd alsof het niets is. Een deel van het publiek raakt inmiddels ook door het dolle heen en het is een komen en gaan van crowdsurfers en stagedivers, die meestal vakkundig worden opgevangen door Ronnie Munroe.
Bij de ballads Gods Of Wrath en Watch The Children Pray, die achter elkaar gespeeld worden, trekt ook een dame van 40-plus de stoute schoenen aan en duikt tot twee keer toe van het podium af. Met Beyond the Black en Metal Church wordt de iets ingekorte reguliere set afgesloten. The Human Factor was ook weggestreept van de setlist, maar wordt toch gespeeld, om tenslotte af te sluiten met de overbekende Deep Purple cover Highway Star. Tijdens het instrumentale middenstuk besluit Ronnie Munroe dan ook maar een duik in het publiek te nemen. Hij wordt keurig opgevangen en op handen een rondje door de zaal gedragen, om vervolgens weer terug op het podium gedeponeerd te worden. Een mooi einde van de show. In tegenstelling tot andere kerken in Nederland, hoeft deze metalen kerk nog niet te vrezen voor leegloop!
Links: