Meshuggah, Trigger the Bloodshed
3 september 2008 – Melkweg oude zaal, Amsterdam
Meshuggah is tegenwoordig een band van formaat, die eigenlijk al boven het kleine zaalniveau is uitgestegen. Toch stond de band op een doordeweekse dag in de oude zaal van de Melkweg, Amsterdam gereed om een handvol liefhebbers van technisch geneuzel eens grondig plat te spelen. De eer om te openen was aan de Britse death/grind broekies van Trigger the Bloodshed.
Bij veel bands is de afwisseling die op cd ontbreekt, live vaak geen probleem om aan te horen.
Zo niet bij Trigger the Bloodshed. De band, die ook hier op ZwareMetalen het gebrek aan afwisseling als kritiekpunt aangeslingerd kreeg, zet niks meer dan een half uur eenheidsworst neer. Qua geluid is het best aan te horen (goed drumgeluid), maar de gitaren staan zodanig in de mix, dat ik gedurende het hele optreden hooguit twee of drie riffs meekrijg. Spectaculairst om te zien was dan ook vooral de drummer, die zich gelijk met het neerzetten van recordtempo blastbeats ook nog eens bezighield met het trekken van een hilarische (typisch Britse) kop. Op zich wel leuk, maar na een half uur is het wat mij betreft dan ook wel genoeg geweest.
Na een krap half uur wachten stopt de muziek, en de zaal geeft alvast een welkomstapplaus. Tevergeefs, want een vrolijk dansdeuntje wordt opgezet en het gordijn blijft dicht. Wanneer de kleine, maar inmiddels goed gevulde zaal de stemmingswisseling een beetje heeft geaccepteerd, klinkt plotseling vanachter het gordijn een leuke double bass partij op het ritme van de oh, zo dansbare muziek. Gelukkig duurt het niet lang voor het gordijn opengaat en Meshuggah de bühne betreedt om het publiek eens even te herinneren waar ze vanavond ook alweer voor gekomen zijn. De band is in uitstekende conditie en staat werkelijk als een monster op het podium. Uiterst indrukwekkend hoe frontman Jens Kidman zo’n enorme berg aan intensiteit de zaal in smijt terwijl hij daar als de rust zelve op het podium staat.
In koele bloede en tegelijk met de intensiteit van een olifant in een porseleinkast wordt het publiek getrakteerd op Perpetual Black Second, Bleed en Stengah. In het korte rustmoment dat volgt blijkt Jens ook nog te kunnen praten. Het is blijkbaar ook maar een mens. Zou je niet denken als je naar de manier kijkt waarop vervolgens een indrukwekkende setlist met onder andere Suffer in Truth, The Mouth Licking What You’ve Bled, Straws Pulled at Random en de nieuwelingen Electric Red en Pravus aan het publiek wordt gevoerd. Weinig bands klinken live beter dan op cd, maar Meshuggah is er één. Nummers als bovengenoemde moet je horen, maar vooral vóelen… en zien! Jammer dat het na Future Breed Machine opeens eindigt, en (Meshuggahgetrouw) een toegift uitblijft, ook al blijft het publiek nog vijf minuten onbewogen staan. Lichte smet op een wat korte, maar intense avond.
Links: