Megadeth en Five Finger Death Punch, een veelbesproken affiche in AFAS Live

De tour die op zondag 26 januari 2020 AFAS Live aandoet is op voorhand al een van de meest besproken harde affiches van 2020. Want past het wel dat Megadeth, toch een van de grote vier, Five Finger Death Punch tot “voorprogramma” dient? De betrokken bands zullen het zelf vooral als een win-winsituatie zien. De hoofdact trekt door de keuze van de special guest mensen naar binnen die anders misschien zouden twijfelen en Megadeth krijgt de kans om het kunnen te laten zien aan de jongere generatie die Five Finger Death Punch aan zich heeft weten te binden. Zware Metalen is aanwezig en ziet dat een en ander in de praktijk prima uitpakt.

Het is aan Bad Wolves om de avond te openen. De band uit Los Angeles leunt overduidelijk dichter aan bij de headliner dan bij de special guest van vanavond. Sterker nog, twee jaar geleden sprong zanger/bodybuilder Tommy Vext nog in bij Five Finger Death Punch toen de frontman van die band in de alcoholische lappenmand verzeilde. Een korte maar energieke set sportschoolmetal maakt dan ook al flink wat enthousiasme los bij het steeds groter wordende publiek.

Vext wisselt ruw gekorrelde hardcore vocalen en pittige raps af met loepzuiver gezongen refreinen. In de opener, het zwaar groovende No Messiah, klinken die laatste zelfs zo goed dat de vraag zich aandient of hier wel helemaal eerlijk gespeeld wordt (maar ik ben wijselijk niet degene die het de krachtpatser gaat vragen). Het voordeel van de twijfel dan maar, ook al omdat de breedgeschouderde zanger zich vandaag een zeer innemend frontman toont. Zijn mededeling dat de band niet gelooft in zelfdoding als oplossing, maar in familie en de helende kracht van muziek levert een warm applaus op. Zijn verzoek om de dames op de schouders te nemen alsof we terug in de jaren ’80 zijn bij een Mötley Crüe-concert valt prima en krijgt gevolg net als de vraag om met zijn allen op de knieën te gaan.

Met af en toe lekker stevige basdrums van voormalig Devil Driver-drummer John Boecklin, strakke breaks en her en der een ouderwets lekkere gitaarsolo van Doc Coyle (ex-God Forbid), staat het vanavond ook muzikaal stevig. Dat we niet te maken hebben met beginners is in ieder geval meer dan duidelijk. Het middels een stukje Chain Gang ingeleide No Masters – met zo’n zware break en fijne solo – en het energieke I’ll Be There behoren tot de hoogtepunten van de set. Afgesloten wordt als verwacht met het aan Dolores O’Riordan (de zangeres van de Cranberries die overleed op de dag dat ze haar zangpartijen voor de cover van Bad Wolves zou inzingen) opgedragen Zombie. Vext vraagt ons zo hard mee te zingen dat ze ons in de hemel kunnen horen.

En meegezongen wordt er! Het is een tijd geleden dat we een dergelijk enthousiaste reactie op een voorprogramma zagen. Bad Wolves in deze vorm zou wel eens grote stappen kunnen maken.

Het is net een week geleden dat Dave Mustaine op twitter deelde “I’m back” nadat (het zal bekend zijn) vroeg in 2019 bij hem keelkanker werd geconstateerd. Nu al staat zijn band Megadeth in AFAS Live voor een triomfantelijke terugkeer op de Nederlandse podia.

Na de introtape zet de band gelijk maar in met het geweldige, solozwangere Hangar 18. Het blijkt de eerste van vele klassiekers in een set waarin vooral uit de albums Peace Sells … But Who’s Buying en Rust In Peace wordt geput. Beide platen zijn absolute klassiekers dus je hoort ons niet klagen. Of misschien een heel klein beetje want het is op zijn minst opvallend dat fanfavoriet In My Darkest Hour niet wordt gebracht.

Waar de stem van Mustaine het in het begin behoorlijk lastig heeft, zit het muzikaal vanaf de eerste noot meer dan goed. Naast het scherpe riffwerk van Mustaine zelf valt vooral op hoe goed Kiko Loureiro erin slaagt om de solo’s niet alleen in de techniek maar ook in de geest van Marty Friedman te brengen. Sowieso is het lekker om songs als het opvolgende Wake Up Dead en Sweating Bullets met zoveel “laag” uit de boxen te horen dreunen.

In genoemde tracks laat MegaDave horen dat zijn spottende sneerstem nog onverminderd sterk is. In de echte zangstukken wordt hij dan weer stevig ondersteund door David Ellefson en Loureiro. Mustaine lijkt gedurende de set wel meer wat uit de wind te worden gehouden. Zo is er voor hem (en het publiek) al na drie nummers een rustpunt wanneer in Dawn Patrol, gebracht met alleen drums en bas, zijn stem van tape komt. Dat maakt het profetische song, die inmiddels al dertig jaar oud is, overigens niet minder indrukwekkend. De showelementen zijn, zoals wel vaker in de thrash, wat sober maar wel mooi. Voor de hoge drumriser en een aantal versterkers staan moderne schermen waarop bij de nummers passende beelden (grafieken, nucleaire tekens, videoclips) worden afgespeeld. Het geeft de nummers een mooie extra dimensie. Een extra dimensie die ze overigens niet nodig hebben.

De indringende troosteloosheid van een verwoeste wereld wordt aan stukken gescheurd met een razendrappe uitvoering van Poison Was The Cure waarna met Trust na een lang drumintro één van Mustaines eigen favorieten de revue passeert. Hier lijkt Ellefson Mustaine zelfs een keer te hulp te moeten schieten wanneer hij plots de zang overneemt. Maar niet uit te sluiten is dat we hier veel te veel in lezen. Een ontroerend moment volgt wanneer Mustaine vertelt dat hij begin 2019 de mededeling kreeg dat hij nooit meer zou kunnen zingen, maar – na veel behandelingen, vele gebeden en dagelijkse gedachten aan zijn fans – op 16 oktober 2019 hoorde dat hij vrij van kanker was. Hij blijkt voorzichtig maar vastberaden wanneer hij zegt: “Dat zegt niet dat er niets kan gebeuren, maar ik blijf dit doen zolang ik kan.”

In het volgende Dystopia voegt hij de daad woord door de fraai apocalytische solo te spelen alsof zijn leven ervan afhangt. Dirk Verbeuren gaat hier tekeer op de drums alsof hij de beschaving zelf wel even de afgrond in zal timmeren. Bij Peace Sells komt mascotte Vic Rattlehead het podium op wandelen om strak in pak te laten zien dat het grootkapitaal echt nergens om geeft. Het zet de aanwezigen aan tot een gescandeerd “Megadeth, Megadeth”, dat door Mustaine met een brede lach in ontvangst wordt genomen.

Hoewel de setlist gedurende de tour vrij vast staat wordt er met regelmaat een nummer “uitgeprobeerd”. Was het twee dagen eerder in Copenhagen nog Mechanix, vandaag is het The Conjuring, een nummer dat Mustaine na het (her)vinden van zijn geloof een aantal jaren in de ban deed. De eigenwijze riffs van de song zetten de haartjes nog maar eens kaarsrecht overeind, net als de scherpte in de solo’s. Na iets meer dan een uur wordt met Holy Wars … The Punishment Due een goed en gedenkwaardig optreden afgesloten. Misschien niet helemaal vlekkeloos, maar het voelt als een voorrecht om erbij te zijn.

De show die hoofdact Five Finger Death Punch vervolgens neerzet is op Rammstein na misschien wel de grootste (rock)show die de Heineken Music Hall/AFAS Live ooit binnen zijn deuren heeft gehad. Boven het podium hangt bandmascotte Knucklehead als metershoog doodshoofd met oogholtes die lasers afvuren. En die ogen zijn nog maar een klein onderdeel van een veel grotere lasershow die zich gedurende het optreden voor de ogen van de fans voltrekt. De ruimschoots ingezette pyrotechnics verbazen en verwarmen de zaal terwijl in (ironisch genoeg) Coming Down gitarist Jason Hook vele meters de lucht in gaat op een paal die uit het podium komt.

Hoewel de hele band strak staat te spelen wordt diezelfde show muzikaal vooral gestolen door eerder genoemde Hook die een serieuze pot gitaar kan spelen. De fraaie solo in het livedebuut van nieuwe track Inside Out en het behoorlijk inventieve gitaarwerk in Jekyll And Hyde spreken wat dat betreft boekdelen. Inside Out wordt overigens nu al woord voor woord meegezongen door de zaal, hetgeen de band doet blaken van zelfvertrouwen. Zanger Iwan Moody ziet in ieder geval dat het goed is en zet een lach op zijn getatoeëerde hoofd die er (bijna) het hele optreden niet meer afgaat. Grappend en grollend (ook over een aantal heren die de hele avond al in bananenpakken rondlopen) leidt hij de fans door een evenwichtige set waarin de albums van de band in vrij gelijke mate aan bod komen.

Hoogtepunten zijn er te over. Zo worden Lift Me Up en Wash It All Away zodanig hard meegezongen dat de band en geluidspersoon erg hun best moeten doen om de fans te overstemmen. Daar zou je natuurlijk wel cynisch over kunnen doen (is het niet te makkelijk?), maar die jongen van elf die op de schouders van zijn vader elk woord meezingt is wel de volgende generatie metalheads. In Trouble horen we wek degelijk interessante verschuivingen in ritme en in Burn It Down laten de gitaristen met dubbeltempo riffjes horen over een uiterst straffe rechterhand te beschikken. De stagedivers (waaronder genoemde bananenpakken) vliegen nu af en aan en op diverse plaatsen in de zaal ontstaan pits.

Wanneer even later een kruk het podium op wordt gesjouwd weten de fans wat hen staat te wachten: een mooi gebrachte akoestische versie van Wrong Side Of Heaven waarin Moody overtuigt met zijn uithalen. Vervolgens staat de zanger kort (hij weet niet of wij Bryant kennen) even stil bij het overlijden van Kobe Bryant eerder vandaag en drukt ons op het hart niet te vergeten hoe belangrijk elk moment in je leven is. Met een half akoestisch Battle Born en de melancholie van de Kenny Wayne Shepherd-cover Blue On Black houdt de band het gevoel nog even vast alvorens de energie stevig op te schroeven met Coming Down maar vooral Never Enough en Burn MF.

In de verdiende toegift volgt allereerst de (bijna elektro) stamper Under And Over It. Wanneer de aanwezigen vervolgens luid de naam van de hoofdact roepen, kapt Moody hen op sympathieke wijze af met: ‘Genoeg over ons. Weet je wat een eer het is om op hetzelfde podium te staan als Megadeth?’ Even later geeft hij de knuppel die hij in Under And Over It meesleepte aan een fan die in antwoord op zijn vraag vertelde nu zes jaar nuchter te zijn (tegenover de twee van Moody) en haalt hij een fan met een gebroken been het podium op om de rest van de show vanaf daar te bekijken. Die rest van de show is alleen nog The Bleeding waarop Five Finger Death Punch zowel in het epische gitaarwerk als in het vuurwerk nog eenmaal alles uit de kast haalt . En zo komt met de woorden “and it’s over now” een einde aan een in meer dan één opzicht bijzondere avond.