Marduk, Edge of Serenity en Sinate
27 januari 2010, Baroeg – Rotterdam
Het Zweedse Marduk is op een Europese tour. Een zeer welkome tour als je het mij vraagt, want na het uitkomen van Wormwood in 2009 ben ik erg benieuwd hoe de nieuwe nummers live uit de verf komen. De enige vaste waarde in de tour is Marduk zelf, want verder is het een komen en gaan van supports. Voor de Nederlandse en Belgische optredens stonden Edge of Serenity en Sinate op de bill om het voorprogramma te verzorgen. Het leverde in ieder geval een vreemde combinatie van bands op, die allemaal een ander subgenre van de metal aan bod laten komen.
Het is aan Sinate om de Baroeg van de eerste metalklanken te voorzien. De Nieuw-Zeelandse death/thrashformatie is gebrand om een bekende act in Europa te worden en kosten noch moeite worden gespaard om dit te bereiken. De bandleden hebben zich hiervoor tijdelijk gevestigd in Berlijn en zijn als sinds acht januari op pad om een kort voorprogrammaatje te verzorgen voor Marduk.
Het optreden in de Baroeg is de laatste van Sinate voor deze tour. Het is zichtbaar dat het drukke bestaan de bandleden niet in de koude kleren is gaan zitten, waardoor de podiumpresentie wat geforceerd en onzeker overkomt. De muziek die het viertal in de korte tijd presenteert zit echter prima in elkaar en er wordt lekker gespeeld. Het optreden wordt netjes afgewerkt en de band valt weinig te verwijten. Maar wil de band naam gaan maken, dan moeten ze toch wel met heel wat meer op de proppen komen dan dit.
De vreemdste eend in de bijt van vanavond is Edge of Serenity. De melodische metal van het Nederlandse vijftal valt qua stijl zo erg buiten het straatje van de andere twee bands dat ik me afvraag waarom de bandleden hun tijd verdoen door op pad te gaan met Marduk. Duidelijk is ook dat geen van de aanwezigen op pad is gegaan om melodische metal, laat staan Edge of Serenity, te zien. Iedereen in de zaal begint spontaan druk te sms’en of vindt het belangrijker om bij de bar te kletsen of daar Feyenoord – PSV te kijken. Je kan dus wel stellen dat het vijftal een sociale functie vervult en mensen bij elkaar brengt, maar verder is het een medelijdenwekkende verschijning. Er is meer respons van andere bandleden op de communicatiepogingen van zanger Wietze en een poging het publiek hee-hee-hee te laten brullen resulteert in een monoloog.
Technisch gezien zitten de gespeelde nummers van het debuutalbum The Chaos Theory goed in elkaar, evenals de geluidsafstelling. Het klinkt allemaal wel wat voorspelbaar en alledaags en de podiumpresentatie is wat ongemakkelijk, maar dat laatste is niet verwonderlijk. Er valt niet anders te concluderen dat de band totaal misplaatst is in een package als deze, hadden ze met relevantere bands opgetreden had het vijftal een veel betere indruk achtergelaten. Dit is gewoonweg jammer voor de band en jammer voor de bezoekers.
Marduk is duidelijk de band waar iedereen voor op pad is gegaan. Al tijdens het opbouwen wordt het opeens druk in de zaal en de eerste noten van het openingsnummer Nowhere, No-one, Nothing doen vele haren onmiddelijk wapperen. Wat meteen opvalt is dat Marduk de nummers nog een versnelling hoger speelt dan op cd. Natuurlijk werkt dit opzwepend, maar het heeft als nadeel dat de muziek erg rommelig klinkt en de band niet altijd gelijk samenspeelt. De slechte geluidsafstelling doet de situatie van de avond ook niet veel goed.
Vocalist Mortuus weet daarentegen wel vol te overtuigen. Het gehele optreden brult en gorgelt hij zijn vocalen op indrukwekkende manier de zaal in en weet daarbij het publiek nog eens extra op te zwepen. De setlist is gevuld met veel nummers die het gaspedaal intrappen zoals Azrael, Panzer Division Marduk en Into Utter Madness. Maar het zijn de minder snelle nummers die het beste uit de verf komen, Materialized in Stone klinkt bijvoorbeeld een stuk minder rommelig omdat het juiste tempo wordt aangehouden.
Het grote voordeel van dat de band een HSL-tempo aanhoudt, is dat er ruimte is om een lange setlist door te werken. Veel albums worden van stal gehaald en er wordt opvallend weinig materiaal gespeeld van Wormwood of ROM 5:12. Jammer, want ik vind het laatstgenoemde album misschien wel het beste werk dat Marduk ooit heeft afgeleverd en ik ben wel toe aan Cold Mouth Prayer of Imago Mortis.
Het publiek dat de zaal uiteindelijk aardig vol weet te krijgen is in ieder geval erg tevreden en lijkt aan het einde van de avond murwgebeukt door het Zweedse muzikale geweld. Marduk maakte mijn verwachtingen deels waar. Ik heb genoten, maar op de geluidsafstelling en setlist viel het één en ander aan te merken.
Links: