Luistersessie van Pain en Amorphis in Helsinki
Beiden komen binnenkort met een nieuw album en Zware Metalen had de eer om één van de eersten te zijn om ze te mogen beluisteren. Wij waren aanwezig bij de luistersessies van Pain en Amorphis op 18 en 19 februari te Helsinki, Finland.
18.02.2011: Amorphis – The Beginning Of Times
Na het koude weer getrotseerd te hebben om bij de Sonic Pump Studios aan te komen, word ik onmiddellijk warm verwelkomd met een lekker biertje. Er missen echter nog wel een aantal mensen, dus voordat het daadwerkelijk tijd is om het nieuwe album van Amorphis tijdens deze eerste sessie te beluisteren, krijgen we even een rustig momentje om op te warmen en een beetje contact te leggen met de andere journalisten.
Eenmaal binnengekomen in de ruimte waar het allemaal gaat gebeuren, zit iedereen gespannen klaar voor wat de band dit keer gaat voortbrengen. En ik zeg nu al eerlijk, het is best spectaculair.
Sinds de oprichting in 1990 heeft de band in redelijk rap tempo bekendheid verworven met hun album: Tales from the Thousand Lakes (1994) waarbij ze het verhaal vertellen van de Finse epos Kalevala. Vanaf dat moment zijn er vele EP’s en albums uitgekomen die allemaal een beetje in de trant zijn gebleven van de Finse mythologie, waarbij ze sinds het album uit 1994 elke keer toch weer terugvallen op het combineren van folk met death metal, met hun bijbehorende epische lyrics; Hetgeen wat de band zo afzondert van de rest.
Dit nieuwste album, The Beginning Of Times, wat eind mei 2011 gaat uitkomen, is dan ook weer een vervolg op het Kalevala-verhaal en hierbij gaan ze vooral in op de held Väinämöinen. Dit verklaart ook meteen het Egg-design en de titel van het album, want volgens het verhaal is dit God-achtige figuur gecreëerd uit Chaos en een Kosmisch Ei en wordt dit in de epos verklaard als het beginne der tijd.
De luistersessie trapt af met commentaar van de bandleden en een korte uitleg over de inhoud van het nieuwe album waar we naar gaan luisteren. En dan is het eindelijk zover.
Het album begint erg kalm met een zwoele vrouwenstem en harpachtige tonen, iets wat we niet echt gewend zijn van Amorphis, maar op zich geen slechte wending. Je gaat rustig in de muziek op en begint zelfs mee te neuriën, maar zoals al gezegd, je krijgt er eerder een ERA-gevoel bij dan dat je het idee hebt dat je naar metal zit te luisteren.
Dit verandert gelukkig al snel naar wat we van de band gewend zijn. Krachtige gitaren, een prachtige melodie op keys en een combinatie van grunts en clean vocals. De energie spat er vanaf dit moment echt voor een aantal nummers vanaf. Bij elke track voel je gewoon de emotie die er bij het produceren in is gestopt en elke song heeft ook zijn eigen kracht. Deze power hoor je vooral bij You I Need en Battle For Light.
In dit volledige album is er echter wel één track waar ik me een beetje aan erger, namelijk Three Words. Hoewel deze track je wel erg laat terugdenken aan hun Skyforger-album, worden die drie woorden tijdens dit gehele nummer wel zo’n dertig keer herhaald. Er zit in deze song totaal geen variatie en dat gaat wel 8 minuten lang zo door. Beetje jammer, want de rest van het album klinkt absoluut geweldig.
Enige wat ik ook nog wil opmerken is dat, ondanks dat bijna elke track op zichzelf werkelijk briljant klinkt, ik toch nog even zou gaan kijken naar de plaatsing van de songs. Want op een gegeven moment komen er vier rustige nummers achter elkaar. Hoe mooi ze misschien wel niet klinken, na een tijdje wil je gewoon weer iets pittigers en ga je je dus vervelen bij de langdradige sloomheid. De hardere en zachtere nummers moeten dus iets meer afgewisseld worden. Maar verder een topalbum!
Tracklisting:
- Mermaid
- My Enemy
- You I Need
- Battle For Light
- Three Words
- On A Stranded Shore
- Escape
- Reformation
- Soothsayer
- Song Of The Sage
- Crack In A Stone
- Beginning Of Time
19.02.2011: Pain
De volgende dag is het tijd voor de luistersessie van Pain. Ik had zelf echter wel één klein foutje gemaakt op weg naar de studio, ik had me namelijk vergist in de tijd waardoor ik een uur te vroeg aankwam; maar dit gaf me gelukkig wel de gelegenheid om even bij te komen met een hapje en drankje en beter te kunnen focussen op het nieuwe album, waar we vlak erna naar zouden gaan luisteren.
De band is in 1996 opgestart door frontman Peter Tägtren, ook wel bekend van Hypocrisy, toen hij het idee kreeg om metal met oude 80’s industrial/technomuziek te combineren. Met zijn project zijn er ondertussen al zes albums voorheen uitgebracht en nu komt hij met een zevende aanzetten die vanaf 3 juni 2011 in de schappen ligt. De titel is nog onbekend, maar hier zullen we binnenkort waarschijnlijk wel meer over horen.
Het eerste wat opvalt zodra de muziek afgespeeld wordt, is hoe je eigenlijk hoort dat het toch echt een project is. En daar bedoel ik mee dat je regelmatig eerder de technische snufjes in de muziek hoort in plaats van de passie. Als voorbeeldje neem ik even de luistersessie van Amorphis van gistermiddag: ondanks dat het wellicht totaal verschillende muziekstijlen zijn, merk je het verschil tussen de twee luistersessies onmiddellijk wanneer het daadwerkelijk aankomt op samenspel tussen de bandleden. Waarin Amorphis echt een nieuwe creatie laat horen, moet ik eerlijk zeggen dat dat gevoel veel minder bij me wordt losgemaakt bij het nieuwe album van Pain. Het klinkt regelmatig iets teveel “gemaakt”, waarin het plots met hele vreemde breaks overgaat van luid en chaotisch naar rustig en melodisch. Dit hoeft zeker niet slecht te zijn als je daarvan houdt, maar ik vind het zelf wel erg jammer aangezien het nu bij een behoorlijk aantal tracks constant van de hak op de tak overgaat.
Vrijwel het gehele album volgt dezelfde structuur: Een rustig, technoachtig begin gevolgd door dezelfde manier van harde en krachtige muziek.
Begrijp me goed, het album klinkt onwijs gaaf, maar ik vind het persoonlijk wel erg jammer dat er zo weinig variatie inzit. Vooral in de tracks You Only Live Twice en We Want More hoor je de constante herhalingen terugkeren.
Dit geldt trouwens niet direct voor alle nummers; ondanks dat er wel een aantal simpele tracks tussenzitten, zitten er ook juist heel innovatieve songs tussen. Dingen die je juist niet verwacht van Pain als je al wat meer van de band kent. In een aantal nummers, zoals bij de laatste track, komen er bijvoorbeeld opeens hele mooie akoestische stukken voorbij. Een ander voorbeeld van hun veranderde stijl is het nummer Dirty Woman waar ikzelf erg van genoot, maar wat je absoluut niet van de band verwacht: een heftige combinatie tussen death en bluesrock, waarin je ook wat inspiratie van Black Sabbath hoort.
Mijn uiteindelijke oordeel? Zelf zit ik in een tweestrijd hierover, want een deel van de tracks vind ik onwijs gaaf en zou ik heel graag ook live willen horen. Maar ik vind het daarnaast ook heel ergelijk hoe alles regelmatig maar weer in herhaling valt. Als de nummers niet constant vergelijkbare intro’s zouden hebben, zou ik hier wellicht een heel ander oordeel over vellen. Maar over het algemeen is het absoluut geen slecht album en voor de liefhebber van de band waarschijnlijk ook gewoon weer eentje om aan te schaffen.
Tracklisting:
- Let Me Out
- The Dark
- Great Pretender
- You Only Live Twice
- Dirty Woman
- We Want More
- Leave Me Alone
- Feed The Monster
- Sleeping With The Dead
Links: