Luistersessie Epica – Requiem for the Indifferent
9 maart brengt het Nederlandse Epica haar nieuwe album,
Requiem for the Indifferent uit. Wij mochten op 17 december
echter al gaan luisteren. Na afloop was er nog de mogelijkheid voor
een interview
met toetsenist Coen.
Het album begint met een symfonische intro, waarmee meteen goed de
sfeer neergezet wordt. Ook de koorzangen, die verder op het album nog veel
te horen zullen zijn, dragen hier mooi aan bij.
Na deze korte intro barst men meteen los met snel gitaarspel. De
wisselwerking tussen Mark’s grunts en Simone’s zang, gecombineerd met
het koor, laat een erg positieve eerste indruk achter. Vooral het
a capella stukje is hier erg mooi.
Even later vinden we een eerste rustpunt met het toepasselijk
getitelde Delirium. De combinatie van piano en breekbare zang
maakt van deze track een van de fijnere stukken van de cd. Deze rust
is echter van korte duur, want na het enigszins dreigende einde
worden we opgeschrikt door het heftige begin van
Internal Warfare.
In deze compositie vinden we namelijk weer meer grunts terug, en
deze passen ook beter in de muziek dan op de vorige albums. Ook hier
speelt het koor weer een belangrijke rol.
Vervolgens zijn we aanbeland bij het titelnummer, Requiem for
the Indifferent. Dit brengt ons een wat meer Midden-Oosterse
sfeer, dat doet denken aan het oudere werk van Epica. Iets
anders dat hier in positieve zin opvalt is de prachtige fluit aan
het eind.
Een volgend hoogtepunt wordt bereikt bij Deep Water Horizon.
Het meeslepende refrein dat dit nummer brengt, gevolgd door de
epische koorzangen, maakt dit nummer een goede kandidaat voor een
single.
Op het volgende stuk, Stay the Course, komt het orkest weer
volop terug met bombastisch spel. De heftige grunt die hierbij ten
gehore wordt gebracht zorgt voor een mooi contrast met de zang van
Simone die later invalt.
Ook op Deter the Tyrant horen we weer een mooie combinatie
van zang en grunt. Aangevuld met de (onverstaanbare) gesproken tekst
is deze compositie over de Arabische opstanden erg indrukwekkend.
Na Avalanche, een onheilspellend stuk dat terug doet denken
aan de albumintro, zijn we alweer aangekomen bij het einde van de cd,
met afsluiter Serenade of Selfdestruction. Dit stuk is
tegelijkertijd erg zwaar, met een beukend gitaargeluid en veel
grunts, en toch heel melodisch. Ook Simone’s zang klinkt nu
krachtiger dan ooit, vooral in het wat rustigere stuk waar ze
begeleid wordt door enkel een piano. Hierna volgt een oosters stukje,
waarna de zang invalt, gevolgd door een bijna
Middeleeuws klinkend koor. Tegen het einde van het nummer krijgen we
nog een orkestraal stuk te horen, met daarover een zeer indrukwekkende
gesproken tekst. Hierna klinkt nogmaals het bijna klassiek aandoend
refrein, om af te sluiten met een akoestische intro, begeleid door
een viool. Dit alles maakt van Serenade of Selfdestruction
het mooiste nummer op de cd.
Epica heeft zichzelf met Requiem for the Indifferent
overtroffen, en hun beste album tot nog toe afgeleverd. Maart is nog
ver weg, maar ik kan deze cd nu al aanraden aan alle fans van
Epica, en symfonische/gothic metal in het algemeen.
Links: