Life of Agony en Panic Cell, Effenaar Eindhoven
2 april 2010
Binnen een zeer korte tijd was de Eindhovense Effenaar compleet uitverkocht. Het is duidelijk, Life of Agony behoort na twintig jaar nog steeds aan de top, en als de klassieker River Runs Red dan ook nog eens met originele bezetting in zijn totaliteit wordt gespeeld, kun je eigenlijk niets anders verwachten dan een tjokvolle zaal.
Iets na achten betrad het Britse gezelschap van Panic Cell het podium. Ik had al eens van de band gehoord, maar daar is het dan ook bij gebleven. De moderne metal (je zou het nu metal kunnen noemen) klonk in ieder geval niet onaardig. Persoonlijk vond ik de melodieuze gitaarpartijen soms wat voorspelbaar, maar dat werd ruimschoots goedgemaakt door de speelvreugde die van de band, en met name van zanger Luke Bell, afspatte. De band genoot van het kleinste beetje feedback afkomstig van de voorste regionen van de op dat moment volstromende zaal en Bell stapte al snel van het podium om zich tussen de liefhebbers te mengen.
Het duurde niet lang of de fles Jägermeister ging rond terwijl het publiek werd getrakteerd op shotglaasjes van die kruidentroep. Anyway, de band had zijn promotionele plicht weer vervuld en er ontstond een goede sfeer. Dit in combinatie met een veelbelovende geluidsmix en een spontane en enthousiaste indruk van de Britten gaven me een goed gevoel over dit optreden. Na een speeltijd van iets meer dan een halfuur sloot men af met Crazy, een aardige versie van het origineel van Seal.
Tijdens de ombouwpauze stroomde de Effenaar geheel volgens verwachting vol met uiteenlopend publiek. Tegen de klok van half tien gingen de lichten voor de tweede keer uit, dit maal onder luid gejuich. Er stond duidelijk iets bijzonders te gebeuren in Eindhoven. Uiterst ontspannen betrad het Amerikaanse viertal van Life of Agony de planken. Inmiddels had ik een plekje vooraan kunnen bemachtigen om de heren te zien schitteren. En dat deden ze.
Zoals verwacht ging men direct van start met This Time, de eerste track van River Runs Red, en het feest der herkenning kon beginnen. Zelden heb ik zulk goed geluid gehoord tijdens een concert. Vooraan wil het vaak nog wel eens wat tegenvallen maar vanaf de plek waar ik stond was alles perfect te volgen. Keith Caputo, gekleed in een oversized stuk textiel wat wel iets weg had van een versleten visnet, was prima bij stem en sierde ieder nummer met emotionele uithalen, zuivere refreinen en eigenzinnige dynamiek. Met momenten klonk hij wat zweverig, een goede vocale reflectie van zijn uiterlijk anno 2010.
Uiteraard kwamen de dramatische interludes die de debuutplaat zo zwaar beladen maken, ook aan bod. Pas na het energiek uitgevoerde titelnummer werd er tijd gemaakt voor een kort praatje. Keith en de band hadden het naar hun zin en al snel kwamen Through and Through en het vette Words and Music voorbij. Wat mijns inziens het sterkste was aan dit optreden, was dat er meer contrast werd gelegd in de verschillende tempo’s die de band op hun debuut hanteren. Sommige stukken werden trager gespeeld dan op plaat en hierdoor kwamen de opzwepende passages op hun beurt veel agressiever uit de hoek. Een mooie ontwikkeling en een prima manier om de noodgedwongen voorspelbaarheid van de setlist wat te reduceren.
Naar mate de set vorderde ontstonden er wat technische problemen met het gitaar van Joey Z. Dat zorgde soms voor wat lange pauzes tussen de nummers. Persoonlijk zie ik dit euvel als enige smetje op een verder geweldig optreden. Mijn favorieten My Eyes en Method of Groove werden heerlijk uitgevoerd en het zeer enthousiaste publiek leek onvermoeibaar. Het is onnodig om te zeggen dat de reguliere set werd afgesloten een prachtige versie van The Strain Remains opgevolgd door de bittere outro Friday.
Zowel het publiek als de band had nog wel energie voor een nummertje of wat. Bassist Alan Robert kondigde droog aan dat het tijd was om het gehele Ugly-album te spelen. Het bleef echter bij één nummer van die plaat: Other Side of the River. Verder kwam Broken Valley (2005) aan bod met een drietal tracks. Na Love to Let You Down droeg Caputo The Day He Died op aan zijn overleden vader. Het einde kwam nu echt in zicht, en met Lost at 22 werd het laatste nummer van de avond ingezet.
Persoonlijk kijk ik terug op een indrukwekkend concert van deze heren. Het is mooi hoe eigenzinnigheid kan worden gecombineerd met hapklare elementen. Er zijn maar weinig bands die dat kunnen, maar Life of Agony flikte het op deze Goede Vrijdag. Nagenietend en voorzien van overbelaste nekspieren keerde ik terug naar Zeeland. Wat een prachtavond!
De foto is gemaakt door Paul Verhagen.
Meer foto’s van dit concert zijn te vinden op ROAR E-Zine.
Links: