Neerlands deathmetaltrots Legion of the Damned bestaat tien jaar en dat vieren de Limburgers met een heuse tour door het vaderland, zoals dat in de jaren tachtig en begin jaren negentig voor bands zo gebruikelijk was. Als gasten volgen de streekgenoten van Cliteater en de Brabantse dames van Sisters of Suffocation. Die laatste band trapt onder aanvoering van zangeres Els Prins het dodemetalenfeestje halverwege de middag af in een niet al te volle Baroeg. De lage opkomst heeft wellicht te maken met het optreden van de plaatselijke, uit de subtop omhooggevallen, voetbalclub tegen de FC Arrogantie uit Amsterdam elders in de stad, maar de dames laten zich er niet door uit het veld slaan.
Met een discografie van slechts één EP, het dit jaar verschenen Brutal Queen, hoeft Prins de gespeelde nummers niet aan te kondigen. Dat doet ze wel, maar verstaanbaar is het niet. De brulboei ondergaat namelijk een opmerkelijke gedaantewisseling als de muziek van haar gezusters stopt. Tijdens nummers als Tales of a Martyr, Fuck It en Skinless Flesh, is Prins een geconcentreerd en fel brulmonster, dat ook indruk maakt met haar gekrijs. Maar zodra de stilte toeslaat, verandert ze in een verlegen meisje dat zich plots geen raad lijkt te weten met al die starende ogen en zachtjes ‘dankjewel’ zegt.
De onbedoelde Dr. Jekyll and Mr. Hyde-act wekt sympathie op, al moet de zangeres nog wel aan haar podiumpresentatie werken. Haar blik kan zomaar doorgaan voor arrogant, maar het is bijna onvergeeflijk dat ze hele delen stil staat, terwijl de snarenpluksters Simone van Straten en Puck Wildschut fanatiek hun haren rond laten draaien. Headbangen godverdomme, Prins! Je bent niet de frontvrouw van een of ander jazzkwartet! Al met al levert de jonge band een goede, veelbelovende prestatie. De dames moeten nog wat meer op zoek naar een eigen stijl, maar het begin mag er zeker zijn. Meer, meer, meer Sisters of Suffocation graag!
Cliteater timmert al heel wat langer aan de weg en dat is te horen. Het goregrindgezelschap rondom zanger Ivan Cuijpers gaat furieus van start en de aandacht gaat direct uit naar drummer Marten van Kruijssen en dat niet alleen vanwege zijn enorme krullenkop. De man beweegt zó fanatiek mee met zijn eigen drumwerk, dat het een wonder is dat zijn instrument ongeschonden het einde van de set haalt. Ook Cuijpers laat zich niet onbetuigd: ondanks de zeer beperkte ruimte op het podium van Baroeg, leidt hij regelmatig nummers in met een karatetrap op de vierkante meter.
De naam van de band doet overigens geen recht aan de bruutheid van nummers als Human Idiot, I Killed R.L., Nuke ‘Em All en Camel Fuckers (door Cuijpers geïntroduceerd als ‘nog steeds een actueel onderwerp’). Clitdestroyer zou een betere omschrijving zijn, want wát gaat het HARD! Het werk van de band zou eigenlijk op doktersrecept verkrijgbaar moeten zijn. Zit het een beetje tegen? Voelt u zich down? Bent u lusteloos? Verplicht Cliteater opzetten en binnen vijf minuten heeft u zoveel energie dat u eigenhandig de tussenmuur eruit sloopt om de huiskamer direct met de keuken te verbinden. ‘Gas erop!’, roept Cuijpers bij de introductie van weer een nieuwe muzikale sloophamer. En zo is het. Dat direct na de set onvervalste reggae klinkt, zorgt voor veel gelach.
Het is vanavond echter het feestje van Legion of the Damned. Nog steeds is het weleens drukker geweest in Baroeg, maar er zijn wel degelijk meer liefhebbers van de betere muziek binnengedruppeld en die zijn getuige van een, zeker tijdens het eerste deel van de set, matig geluid. We zien gitaristen Twan van Geel en Hein Willekens en bassist Harold Gielen op het podium staan, maar te horen zijn ze nauwelijks en er zit een rare echo op het drumwerk van Erik Fleuren.
Ondanks de audioperikelen laat Legion of the Damned zien dat het vanavond terecht het eigen bal mag sluiten. Sisters of Suffocation is jong en moet nog veel leren, Cliteater is leuk en herkenbaar ervaren, maar met Legion of the Damned staat er een echt solide en betrouwbaar gezelschap op het podium. Baas boven baas, zo u wilt. Opener Legion of the Damned, afkomstig van het eerste album Malevolent Rapture, geeft al weg dat het zwaartepunt van de set op die plaat komt te liggen (ook Taste of the Whip, Werewolf Corpse, Death’s Head March en Bleed for Me komen nog langs), maar niemand die daar om maalt. Complimenten voor de lichtshow. Subtiel als deze is, draagt het veel bij aan de sfeer van het optreden, met de bandleden constant in de schaduw tussen de nodige rook, wat een mooi aanzicht van headbangende silhouetten oplevert.
Zanger Maurice Swinkels maakt nauwelijks contact met het publiek, afgezien van een vriendelijk klinkend welkom, maar dat hoeft ook niet. De monsterlijke death/thrash metal van het Legioen der Verdoemden spreekt voor zich. Bovendien, praten doen we wel in onze eigen tijd. Son of the Jackal moet na een uur een einde maken aan een bijzonder geslaagd verjaardagsfeestje, maar het publiek denkt daar anders over. ‘Nog een liedje, nog een liedje!’, klinkt er vrolijk door het Rotterdamse zaaltje en de aanwezigen krijgen hun zin. Met Diabolist volgt er een leuk slotakkoord. Op naar de volgende tien jaar!
Datum en locatie:
23 oktober 2016, Baroeg, Rotterdam
Link: