Lamb of God en supports in AB, Brussel
Dinsdag 16 februari 2010
Het was onverwacht, maar uiteindelijk stond ik op die dinsdag in de AB, klaar om vermorzeld te worden door een line-up om u tegen te zeggen. Lamb of God, de El Salvador van de Amerikaanse metal, kwam België bezoeken, vergezeld door niemand minder dan Job for a Cowboy, August Burns Red en Between the Buried and Me. Allemaal prachtbands, en in een zaal waar ik altijd tevreden over ben, dus die avond kon niet misgaan.
Nou ja, wel even de builen verzorgen. Ik blijf mijn hoofd namelijk tegen de muur slaan omdat ik maar tien minuten van Between the Buried and Me heb kunnen meemaken. Wie laat deze band maar een half uur spelen? Maar goed, de tien minuten die ik meegekregen heb, waren genoeg om mij volledig te overtuigen. Wat een sound zette deze band neer! Het geheel was overweldigend en ook live kunnen de mannen blijkbaar alles naadloos doen aansluiten. Normaal gezien leef ik mij live graag uit op muziek (wat zich vertaald in deelnemen aan de heilige moshpit, crowdsurfen en dergelijke), maar deze Amerikanen zijn erin geslaagd om mij aan de grond te nagelen, met mijn open mond te doen kijken en een kommetje te maken met mijn handen om het kwijl op te vangen. Overweldigend, fenomenaal en nog wat mooie woorden.
Daarna moest ik vijf minuten bekomen, en het begon te dagen. Jawel, het werd tijd voor de band waar ik enorm naar had uitgekeken (het meest van alle vier de bands), August Burns Red. Deze christelijke metalcoreband heeft mij op Graspop vorig jaar wilde dingen laten doen en ik was benieuwd hoe ze in een iets intiemere zaal zouden klinken. En ja, beter dan in een grote tent. Er kon grondig afgewisseld worden met nieuwer werk. Nummers als Meddler, Back Burner en Truth of a Liar werden het publiek ingeknald, met wilde reacties tot gevolg. Afsluiter Composure deed ondergetekende hard uit zijn dak gaan. De sound was opnieuw prachtig, alleen mocht er wel iets meer interactie met het publiek geweest zijn. Maar de mannen wisten wat ze deden en dat is al genoeg.
Aan Job for a Cowboy de eer om de climax staande te houden. Ik was benieuwd hoe dit vijftal live zou klinken. Doom, de eerste EP, draait hier nog geregeld rondjes. Ik blijf het jammer vinden dat de band de pure death metal-kant op is gegaan, al zijn ook hun twee langspelers onderhoudend genoeg. En ja, live was het ook sterk. Constitutional Masturbation en afsluiter Embedded deden de nekken kraken en hoofden knikken, en mijn lol kon niet op toen de ‘oudjes’ Knee Deep en Entombment of a Machine mijn romp in werden geschoten. De metaalhoofden in het midden van de zaal hielden de actie erin, wat teken was van een goed optreden.
En dan, eindelijk… Dé band waar iedereen op had gewacht, dé band die in Amerika razend populair is, en ook in Europa goed op weg is, dé enige echte ‘pure fucking metal, American blended’… Lamb of God. Zodra de lichten gedoofd werden kwam het publiek in actie. Het vijftal kwam, zag, overwon, verdween even, kwam weer terug, zag opnieuw en overwon nog een keer. Intro The Passing ging vlot over in In Your Words en vanaf dat moment was het chaos. Excuseer, Chaos, met hoofdletter C. Tijdens de set ging het publiek twee keer uiteen, om dan weer op elkaar in te lopen. Wall of death, zoals dat toepasselijk heet. En ja, dit was uit eigen beweging.
Titels die voorbijkwamen? Set to Fail, Walk With Me In Hell (goede meebruller), Now You Got Something to Die For (headbanger eerste klas), Ruin, Laid to Rest en Contractor zijn slechts voorbeelden. Vooral Wrath was vertegenwoordigd, men zou bijna vergeten dat de band nog steeds voor deze plaat aan het touren is. Na Contractor ging het licht aan, maar het publiek liet blijken dat ze er nog geen genoeg van hadden. Tot ieders grote genoegen kwam de band terug op het podium (uiteraard, intussen mag niemand daar nog aan twijfelen) en kregen we nog drie nummers in de vorm van Reclamation, Redneck en de klassieker Black Label voor de kiezen. Op die laatste werd even klassiek de derde en laatste wall of death gehouden en dit keer deed ongeveer de helft van de aanwezigen mee.
Vol blauwe plekken, druk naar adem happend, compleet vermoeid, met pijn aan ieder lichaamsdeel (en dat zijn er meer dan je denkt), maar vooral enorm tevreden verliet iedereen de AB. Afgeranseld door de muzikale kwaliteiten van een band die zijn status meer dan ooit verdiend heeft. Lamb of God heeft zich bewezen voor de maagden en heeft zich opnieuw bewezen voor de ervaren knullen en wijfjes. Een geslaagde show, organisatorisch ook perfect (geen enkele vertraging) en een sterke sound vergroten de tevredenheid alleen maar.
Links: