Zoals ieder genre zijn voorvaderen en pioniers kent, kent ook het genre dat bij uitstek lijkt te zijn opgebouwd uit voorvaderen en pioniers zijn grondleggers. In dat illustere rijtje mogen de heren van King Crimson natuurlijk niet ontbreken, en dan met name bandleider Robert Fripp. De muzikale duizendpoot en ontzagwekkende gitarist is niet alleen het enige overgebleven originele lid van de band, maar ook het meesterbrein achter de muziek van King Crimson en de uitvinder van Frippertronics, een methode om te loopen die nu in menig effectpedaal kan worden gevonden. Leuke trivia terzijde, is de genoemde muziek wel degelijk de reden dat ik me naar het Concertgebouw in Amsterdam begeef.
De grootvader van de progressieve rock geeft daar namelijk het eerste van twee Nederlandse optredens, die een onderdeel vormen van de Uncertain Times tour. Sinds Robert Fripp King Crimson in 2013 nieuw leven heeft ingeblazen en met een frisse line-up op de proppen kwam, is er geen nieuw werk uitgebracht. Nee, daarentegen wordt er geteerd op oud werk, een gegeven waar uw recensent prima mee kan leven. Waar stapels bands het nieuwe, vaak inferieure werk dwangmatig promoten en klassiekers in de kou blijven staan, staat King Crimson garant voor een avond nostalgie, vol klassiekers die in een nieuw jasje worden gestoken. Want het blijft wel prog, natuurlijk, waarbij experimentele uitstapjes en onverwachte wendingen meer regel dan uitzondering zijn.
Er zijn maar weinig dingen waarvoor ik me naar Amsterdam begeef, maar een optreden in het Concertgebouw is er daar zeker een van. De ruimtelijke, klassieke zaal blijkt bij binnenkomst te gonzen van de verwachtingen, gemompeld door het zeer diverse publiek, waarbij alle leeftijden vertegenwoordigd zijn. Het tijdloze karakter van King Crimson wordt hierdoor benadrukt en het galmen van klokken onderstreept de plechtige sfeer die zijn stempel op de zaal drukt. Enigszins komisch is het gegeven dat er genoeg instrumenten op het podium staan om een klein orkest te voorzien, maar dat de band uit ‘slechts’ acht man bestaat. Natuurlijk is het nog onduidelijk welke instrumenten er allemaal zijn meegenomen door de band, maar de bonte verzameling maakt toch nieuwsgierig.
Middels een knullige boodschap (en dan bedoel ik met name de vertaling van het Concertgebouw) wordt het publiek duidelijk gemaakt dat foto’s uit den boze zijn, waarna de muziek dan eindelijk aan kan vangen. Het gezelschap dat zich via de trap naar de open plaatsen op het grote podium begeeft, wordt onder luid gejuich onthaald. Na het zorgvuldig uitkiezen en positioneren van de instrumenten, wordt er opgebouwd met een indrukwekkend intro dat tot stand gebracht wordt door de drie drummers. Deze drie heren zullen zichzelf gedurende deze avond nog vaak in de kijker spelen, niet alleen door het virtuoze karakter van het individuele spel, maar ook zeker door het complexe samenspel en de effectieve afwisselingen die zij binnen dat samenspel laten zien.
Gedurende drie uur (pauze inbegrepen) werkt de band zich onder leiding van Fripp door een massa klassiekers die de mond doet openvallen. Daarbij worden klassiekers als Discipline, Moonchild en Easy Money natuurlijk op uiterst secure wijze ten gehore gebracht, waarbij keer op keer de juiste snaar wordt geraakt en het publiek in vervoering wordt gebracht. Nagenoeg iedere periode uit het bestaan van de band is vertegenwoordigd in de setlist, en eigenlijk ontbreekt alleen de meest voor de hand liggende compositie: 21st Century Schizoid Man. Een kniesoor die daarop let met een uitzonderlijke setlist als deze en het zou me dan ook niet verbazen als de meeste toeschouwers het pas hebben opgemerkt nadat ze de zaal hebben verlaten.
Ook na de pauze heeft de band geen enkele moeite om het publiek opnieuw in te pakken, een teken aan de wand wat de kwaliteit van de band betreft, om van de composities nog niet eens te spreken. Zo vliegt een avond haast onachtzaam voorbij en hoewel ik na afloop wat klachten over het geluid hoor, kan ik tevreden vaststellen dat, afgezien van wat kleine aanmerkingen, het geluid vanaf mijn positie verder dik in orde was. Het is haast onmogelijk om ontevreden te zijn met de setlist van vanavond, net als de prestatie die door de band is neergezet. De magistrale setting van het concertgebouw heeft vanavond een meer dan adequate troonzaal voor de karmijnen koning geboden, waar wij het geluk mochten hebben op audiëntie te komen.
Setlist:
- Drumsons of Our Unfolding World
- Larks’ Tongues in Aspic, Part One
- Larks’ Tongues in Aspic, Part Two
- Moonchild
- The Court of the Crimson King
- Larks’ Tongues in Aspic (Part IV)
- Cirkus
- Lizard
- Islands
- Indiscipline
- Drumsons of the Present Moment
- Discipline
- Neurotica
- Fairy Dust of the Drumsons
- One More Red Nightmare
- Epitaph
- Easy Money
- Radical Action (To Unseat the Hold of Monkey Mind)
- Radical Action III
- Meltdown
- Radical Action II
- Level Five
- Starless
Datum en locatie:
13 juli 2018, Concertgebouw, Amsterdam
Links: