King 810, Slipknot en The Charm The Fury in Amsterdam
1 februari, Heineken Music Hall
Slipknot is na het overlijden van bassist Paul Gray en het ontslag van drummer Joey Jordison officieel uitgedund tot zeven man. Maar het geluk van het dragen van maskers is dat er gerust twee nieuwelingen aan het gezelschap kunnen worden toegevoegd zonder dat het opvalt. En dus toert de meest succesvolle aller nu-metalbands gewoon weer rond de aardbol. De eerste stop in Nederland dit jaar was de Amsterdamse Heineken Music Hall. Later volgt nog Fortarock in Nijmegen.
Als voorprogramma draaft King 810
op: een band die graag koketteert met de problemen in de thuisstad. Dit Flint, gelegen in de Amerikaanse staat Michigan, heeft namelijk nogal een dubieuze reputatie als het om criminaliteit gaat. De bijnaam ‘Murdertown’ zegt wat dat betreft voldoende. De bandleden van King 810 helpen daar trouwens graag aan mee en zien regelmatig een gevangenis van binnen. Zanger David Gunn deed dat de eerste keer al op zijn negende.
Muzikaal stelt het allemaal niet veel voor. King 810 maakt moderne, logge metal en Gunn geeft weliswaar alles op het podium maar weet geen vonk te doen overslaan. Het publiek lijkt wel apatisch en wacht geduldig af tot alle op elkaar lijkende tracks zijn gespeeld. Het enige opmerkelijke aan het optreden van de Amerikanen is dat er constant een roadie met bedekt gelaat klaarstaat om de microfoonstandaard die Gunn omgooit weer recht te zetten. Het is voor de bandleden leuk dat ze hun moordstad even kunnen ontvluchten maar het zou mij verbazen als we King 810 na deze tour ooit nog terugzien op een Europees podium.
Het hoofdprogramma kan voor dat er één noot is gespeeld al op meer enthousiasme rekenen dan King 810 tijdens het hele optreden. Terwijl de bandleden van Slipknot zich achter het gordijn opstellen klinkt albumopener XIX over de speakers, om met Sarcastrophe écht van start te gaan. Als het doek omhoog gaat valt direct het podium op: een kermisachtige setting met showtrappen, lampjes, spiegels, veel vuur en een grote duivelskop. Na Sarcastrophe wordt met The Heretic Anthem duidelijk gemaakt dat de band niet op tournee is gegaan om alleen terug te vallen op het laatste album .5: The Gray Chapter.
Wat volgt is namelijk een ruim anderhalf uur durende metalshow waarin iedereen zijn plaats kent en waardoor Slipknot oogt als een geoliede machine. Vanavond is het Slipknot zoals Slipknot bedoeld is: de percussionisten Chris Fehn en Shawn ‘Clown’ Crahan leveren muzikaal een beperkte bijdrage maar stelen wel de show doordat de platformen waar hun trommels op staan constant opstijgen van het podium. DJ Sid Wilson springt volop in het rond om het publiek én de band op te zwepen en zanger Corey Taylor wisselt moeiteloos van cleane naar brute zang. Ondertussen zorgen de gitaristen Jim Root en Mick Thomson voor het nodige muzikale vuur. Inhuurbassist Alessandro Venturella kent zijn plek en heeft zichzelf een speelveld van een vierkante meter toegeëigend, maar laat geen steken vallen. Inhuurdrummer Jay Weinberg doet zijn voorganger vergeten door zich met bijzonder strak spel moeiteloos staande te houden.
Nieuwe nummers als Custer, The Devil In I en The Negative One worden door de uitgelaten zaal met net zoveel enthousiasme ontvangen als oudjes als Psychosocial en Disasterpiece. Before I Forget wordt tot achterin de zaal meegezongen en dat is een prima prestatie van een band die optreedt voor meer dan vijfduizend man. Amsterdam heeft blijkbaar met smart gewacht op de terugkeer van The Knot want zelfs aan het overbekende hurken-en-op-commando-omhoog-springen bij Spit It Out wordt massaal meegedaan. Om het geheel af te maken volgen als toegift de gouwe ouwes (sic), People = Shit en Surfacing.
Na afloop is er nog een heuse afterparty. De ruimte grenzend aan de bovenste garderobe is in de Heineken Music Hall de Beat Box gedoopt en daar mag het Amsterdamse The Charm The Fury het publiek vermaken dat de jas ophaalt, een laatste drankje neemt of in afwachting is van de trein. En hoe speel je een concert om elf uur op zondagavond nà de hoofdact waarbij je zeker weet dat niemand speciaal voor jou is gekomen? Met heel veel inzet en een alles-of-niets presentatie. Het publiek kijkt eerst nog wat onwennig toe maar al snel is er volop beweging voor zangeres Caroline Westendorp en haar mannen. De afwisselende metalcore wordt strak gespeeld en ligt prima in het gehoor. Westendorp beschikt over een prettige cleane zangstem en een machtige strot als het nodig is. Een prettige verrassing en een prima afsluiter van de avond, dat The Charm The Fury. De lokale helden hebben ongetwijfeld meer zieltjes gewonnen dan het saaie King 810.
Foto’s: Wendy Jacobse
Links: