Kataklysm, Krisiun en Fleshgod Apocalypse in Vosselaar
Biebob, 19 januari 2014
Nog nooit heb ik de Biebob in Vosselaar stampvol gezien vanaf de eerste band. Het was dan ook een beetje verschieten dat we op een zondagavond tijdens de examens moesten aanschuiven om een propvolle zaal te kunnen betreden.
De reden was Fleshgod Apocalypse, die halverwege hun set de zaal al aardig mee hadden. De Italianen zijn aan een steile opmars bezig, met een nieuw album vol met beenharde schijven. Dat ze tegenwoordig nog steeds moeten openen was vooral een bewijs van de geweldige affiche. Tegelijkertijd klonk de band nog niet helemaal klaar voor een plaats bovenaan een affiche. Telkens wanneer Fleshgod Apocalypse het gaspedaal indrukte voor een karakteristieke beukpassage verzandde het geluid tot een onaangename brij. Sfeervol was het wel. De tragere, strakkere stukken van onder meer The Forsaking klonken episch en de vocalen van Tommaso Ricardi zijn bijzonder imposant. Conclusie: Fleshgod Apocalypse kan rekenen op een groeiende fanbase, maar aan hun liveperformance is nog wel wat werk. Of de unieke Fleshgod-wijn en pasta de moeite is kan ik jullie spijtig genoeg niet vertellen.
Ervaring heeft Krisiun in ieder geval zat, de Brazilianen zijn niet zo vaak te zien in Europa en ik was blij dat ik er eindelijk bij kon zijn. Eerste indruk: meer deathmetal kan men niet zijn. Lange haren, Zuid-Amerikaanse snorren, leren jakken. Een gitaar, een bassist die ook kan zingen en een drummer, dit is de oude school. Eigenlijk doet het er bij Krisiun niet zoveel toe welke nummers er worden gespeeld, stuk voor stuk zijn ze bikkelhard en retestrak. Vooral drummer Max Kolosne speelde buiten categorie. Iets dat hij nog eens proper in de verf zette met een drumsolo die iedereen met verstomming leek te slaan. Geweldig was ook de cover van Venom-klassieker Black Metal, die met veel enthousiasme werd meegebruld door het publiek. De vaste waarde haalde het overduidelijk van het grote talent. Na een Braziliaanse wervelstorm bleef ik achter met een groot vraagteken: hoe kon Kataklysm hier nog aan tippen?
De Canadezen zijn immers een moeilijk verhaal. Ze brengen tegenwoordig alleen nog maar middelmatige platen uit die niet kunnen tippen aan hun oudere toppers. Hun recent werk is dan wel makkelijk verteerbaar, de energie van de authentieke Northern Hyperblast (sic) heb ik al een tijdje niet meer gehoord. Het was ook al geleden van kort na de release van Prevail dat ik de heren nog live had gezien.
Maar oude liefde roest niet. Maurizio Iacono, enkele maanden terug met Ex Deo nog een flauw voorprogramma voor Nile heeft met Kataklysm bakken ervaring. De Canadezen begonnen als een pletwals en bouwden hun set heel slim op. Openen met Let Them Burn, niet te lang wachten met de ultieme klassiekers Like Angels Weeping (The Dark) en meezinger As I Slither. In vergelijking met Krisiun en Fleshgod Apocalypse leek het geluid luider, beter en het spel van de band was heerlijk strak. Het teleurstellende Heaven’s Venom werd gelukkig grotendeels vermeden en de nieuwe nummers van Waiting for the End to Come werden uitstekend onthaald.
De band raaste echt als een bezetene door zijn set en de hyperblast die de laatste jaren op de albums verdwenen leek, was live helemaal terug. Iacono is niet alleen een uitstekende zanger, maar ook een echte volksmenner. Hoewel drummer Olivier Beaudoin zichzelf wat belachelijk maakt met een flauwe drumsolo – althans in vergelijking met wat Krisiun serveerde -waren de blastbeats betoverend. Het eerder onbekende Blood on the Swans sprong er voor mij tussenuit. Het korte nummer van op Serenity in Fire sloeg toe als de straalmotoren van een opstijgend vliegtuig. Ridicuul hard. Het publiek vroeg en kreeg Kill The Elite en Iron Will, maar ik was vooral opgelucht dat Kataklysm afsloot met de klassiekers In Shadows And Dust en Crippled & Broken die de temperaturen in de pit een laatste keer boven het kookpunt duwden. Een vlekkeloze passage voor een band die dan toch niet afgeschreven hoeft te worden. Ik ga de nieuwe platen niet kopen, maar live zijn de Canadezen nog steeds de ultieme top.
Foto’s door Koen Van den Broeck, waarvoor dank.
Links: