Joe Satriani, 12 juni 2006, Heineken Music Hall Amsterdam
Joe Satriani is in het land om zijn laatste cd te promoten. Zijn laatste cd is één van zijn afwisselendste cd’s m.b.t. soorten songs. Hij laat op deze nieuwe cd horen dat zijn muziek echt niet alleen maar bestemd is voor gitaarfreaks (ook al heeft hij daar natuurlijk een grote aanhang onder verworven). Dat komt omdat hij steeds meer liedjes schrijft waarbinnen coupletten en refreinen duidelijk te herkennen zijn. In het daarvoor bestemde solo-gedeelte excellereert hij. Daarnaast is hij heer en meester van het schrijven van pakkende melodieën.
Het publiek is op zijn minst divers te noemen. Vaders met zoons of dochters, oude rockers, metalvolk, jazzmensen. De man heeft aanhang onder muziekliefhebbers van diverse stijlen en dus ook onder liefhebbers van de zware metalen.
Als voorprogramma heeft Satriani zijn goede vriend Adrian Legg meegenomen. Deze ietwat introvert overkomende gitarist heeft bij een eerdere tour (eerste G3-tour in Nederland) al eens het voorprogramma verzorgd. Hij kwam toen mee i.p.v. Eric Johnson en dat is nu weer het geval. Het leuke aan dit voorprogramma is dat het even totaal iets anders is. Gitaristen kunnen verder nog een hoop leren van deze man want zijn hier en daar Tommy Emmanuel achtige fingerstyle manier van spelen kan alleen maar respect afdwingen. Het combineren van baslijnen, akkoorden en melodie tegelijk op één gitaar is wat je noemt: een kunst apart. Ook speelt hij een aantal rustigere stukken zoals Nefertite, What A Sweetie. Het aanwezige publiek hoort het aan maar zijn hier duidelijk niet voor gekomen, getuige het vele praten om mij heen. Hierdoor worden de rustgevende klanken van Adrian Legg gedenigreerd tot een soort van achtergrondmuziek bij een tuinfeestje en dat is toch wel iets te min voor iemand, die een aantal jaren achter elkaar uitgeroepen is tot beste fingerstyle speler van het jaar. Na afloop had ik nog een kort praatje met hem. Ik complimenteerde hem met zijn manier van spelen en een schuchter “thank you” was zijn antwoord. Toen ik hem vroeg of hij die gitarist was die ik tijdens de eerste G3-tour in Nederland had zien spelen, leefde hij helemaal op. Hij kreeg een grijns van oor tot oor en zei:”Ye, that was fun!”
Na eventjes te hebben gewacht, is het dan tijd voor Joe Satriani. De eerste herkenbare klanken van Flying In A Blue Dream worden ingezet en het feest der herkenning is begonnen. Gelijk hier achteraan wordt The Extremist gespeeld en is meteen duidelijk waarom deze man nog steeds een status als gitaargod heeft. De plek van bassist is ingenomen door Dave La Rue (o.a. Steve Morse Band). Op de vorige tour had hij (als ik me niet vergis) Matt Bissonette bij zich. Zijn spel kon me af en toe minder bekoren. Daarmee wil ik niet zeggen dat dat een slechte muzikant is maar op één of andere manier haalde zijn manier van spelen hier en daar de vaart eruit. Dave La Rue kan in de Morse band ook behoorlijk freaken, maar legt samen met (oude getrouwe) drummer Jeff Capatelli een heerlijke basis neer. De rest van de begeleiding wordt ingevuld door Galen Hansen. De spotlight staat natuurlijk veelal gericht op Satriani maar in de achtergrond gebeuren dingen waardoor Satriani vanavond zo kan schitteren. Naast een goed geluid zorgt de aanvullende lichtshow ervoor dat het plaatje compleet is. Het relaxte A Cool New Way wordt heerlijk uitgesponnen en later weer afgebouwd totdat de laatste feedbacktoon is weggestorven. Daarna is het Satch Boogie-time. Deze song zit altijd in de set en zorgt voor een feeststemming bij zowel publiek als band. Hierna komt een trotse Joe op met zijn nieuwe liefde: zijn Super Colossal gitaar en zet vervolgens de titelsong van zijn laatste cd in. Deze song klinkt mede door de stuwende zware begeleiding inderdaad Super Colossal! Voor mij één van de hoogtepunten van dit optreden.
Het is erg leuk om de verschillende soorten mensen in het publiek op hun eigen manier te zien genieten. Hier en daar staan air-guitarspelende mensen hun ding te doen terwijl er verderop een aantal dames staan te dansen en tijdens heftigere stukken zie je weer metalheads hun hoofd eraf headbangen.
Na een nummer of acht en een ‘ik speel gitaar met mijn tandenimitatie a la Hendrix‘, krijgen we te horen dat ze opgewarmd zijn en een verpletterende versie van House Full Of Bullets wordt op ons afgevuurd.
Hierna krijgen we een korte introductie over wat hij nou precies wil uitbeelden met zijn song One Robot’s Dream. ‘Stel je voor dat robots straks zelf gaan denken en dromen. Hoe zou dat er dan uitzien?’ Het ietwat vreemde nummer (wat wil je met zo’n titel) kenmerkt zich door een vaag akkoordenschema waarvan de zes basistonen niet degene zijn die je zou verwachten. Satriani zou zelf goed door kunnen gaan voor een robot door de bewegingen, die hij met zijn lichaam en handen maakt. Deze vertonen overeenkomsten met een werkende robotarm. Naast een song over robotdromen, heeft hij ook een song gemaakt genaamd The Mystical Potato Head Groove Thing. Deze song valt echter wel onder de noemer: muzikantenmuziek daar de sweeps en snelle gitaarloopjes niet te tellen zijn. De nadruk ligt vanavond zowieso op de stevigere songs maar gelukkig ontbreekt de ballad Always With Me, Always With You niet. Tijdens het spelen van het navolgende Surfing With The Alien weet ik het zeker: die man, die daar in die blauw/witte spotlight staat, is een aliën. Het voor- en nazingliedje Crowd Chant van zijn laatste cd is op cd ietwat irritant (het uit akkoorden bestaande tussenstuk niet meegerekend) maar hier natuurlijk volkomen op zijn plaats. Het publiek zingt maar wat graag de gitaarlijnen mee die door een met oranje pruik uitgedoste Satriani worden voorgespeeld. Na Summer Song is het dan echt afgelopen en kunnen we allemaal voldaan (misschien een tikje gefrustreerd?) naar huis. Niet vanwege de geweldige show maar het feit dat er nog heel wat te leren valt op die gitaar.
Ben benieuwd wie er de andere dag de gitaar heeft gepakt om het toch nog maar eens te proberen, want wie wil dat nou niet kunnen?
links: