De omvangrijke Kiss Army moet het sinds eind vorig jaar doen zonder legerleiders want na een carrière van vijftig jaar schminkten de heren van Kiss voor de laatste keer hun gezicht schoon en hingen ze de plateauzolen aan de wilgen. Het meest beruchte originele bandlid zag zichzelf nog niet achter de wilgen gaan zitten en dus heeft The Demon zijn Gene Simmons Band weer nieuw leven ingeblazen en trekt hij over de wereld om in een minder strak omhulsel muziek te maken. Daarbij natuurlijk puttend uit de Kiss-catalogus, maar ook andere nummers toevoegend. Vier augustus werd TivoliVredenburg in Utrecht aangedaan, namens Zware Metalen namen redacteur Remco Faasen en fotograaf Lonneke Prins een kijkje.
Op het laatste moment werd Money & The Man als opwarmact toegevoegd aan de avond, misschien wel om de op geld verliefde Simmons een speciaal gevoel te bezorgen. Het Zwolse duo maakt een fijne mix van blues, garagerock, grunge en indie, maar wordt door uw redacteur als ‘te weinig zwaar beoordeeld’ en daarom stopt hier de aandacht voor deze band.
Klokslag 21:00 uur komt de man waar het vanavond allemaal om draait rustig het podium opgelopen. Gestoken in laarzen, leren broek, donkerrood overhemd en met een zonnebril op het hoofd, is Gene Simmons weliswaar ver verwijderd van zijn reguliere Kiss-outfit, maar dat hier een rocker loopt is wel duidelijk. Deuce van zijn oude band bevestigt dat ook muzikaal en als War Machine wordt ingezet valt al op dat Simmons een fijne verzameling muzikanten om zich heen heeft verzameld. Een korte speurtocht op internet leert dat het de gitaristen Brent Woods (Sebastian Bach, Vince Neil) en Zach Throne (Corey Taylor) zijn, op op drums vergezeld door Brian Tichy (Whitesnake, Billy Idol, Foreigner en Ozzy Osbourne). Allemaal mannen die wel raad weten met eigenzinnige voormannen dus, waarbij je met name Brian Tichy wel om een boodschap kunt sturen.
De band speelt zonder welke vorm van opsmuk dan ook. Geen bijzondere kleding, geen aankleding van het podium: gewoon vier mannen die muziek maken. Bijna een bandje als alle andere, buiten de bezoekers die zich bij het schminken van hun gelaat door de zanger/bassist van het bandje hebben laten inspireren natuurlijk.
Tot op de dag van schrijven van dit artikel pijnig ik mijn hersenen met de vraag waarom het allemaal moest, maar voor het meezingen van Are You Ready (alleen verschenen op het The Vault-project in 2017) worden dertien kinderen het podium opgehaald, waarbij het in de microfoon laten schreeuwen van hun namen tergend lang duurt en de ondertussen als oom Gene opererende muzikant nog wat flauwe grapjes deelt. Het duurt maar en het duurt maar, met als resultaat dat de kids de titel mogen meezingen en verder worden aangemoedigd te klappen. De één grijpt zijn kans en gedraagt zich als een geboren entertainer, de ander vlijt zich iets te gemakkelijk tegen de inmiddels 74-jarige aan en weer één staat erbij alsof hij op de bus staat te wachten.
Als de Mini-Playbackshow godzijdank is afgelopen en de kids, die veelal ver na hun bedtijd zijn, weer de propvolle TivoliVredenburg in zijn geduwd, vraagt Simmons wat we willen horen. Uit de kakofonie die vervolgens ontstaat worden er delen van de Kiss-nummers Almost Human, I Was Made for Lovin’ You, Goin’ Blind en She gespeeld. Ladies Room wordt ook nog geopperd, maar die valt af want niet alle bandleden zijn bekend met het werk uit 1976. Dat dit geen gewoon concert zou worden was vooraf al duidelijk: Simmons is uit zijn zelf gecreëerd Kiss-keurslijf gestapt en doet wat hij wil. Met Shout It Out Loud krijgen we weer een volledig nummer, maar daarna volgt weer de vraag wat we willen horen: Gene Simmons is tegenwoordig een menselijke jukebox. Of een Spotify-suggestielijst van vlees en bloed zo u wilt. Het leidt tot delen van All the Way en Love Her All I Can, voordat we een volledige versie van Charisma krijgen.
Wie vooraf had gehoopt op anekdotes of verhalen uit de vijftigjarige carrière van Kiss, komt bedrogen uit. Zonder al te veel uitleg of toelichting komen de nummers van de New Yorkse band voorbij. Een uitzondering maakt Gene Simmons voor zijn eigen project. Hij vertelt hoe hij in 1976, natuurlijk in het gezelschap van model Bebe Buell, die hij later kwijtraakte aan Aerosmith-zanger Steven Tyler (die haar weer dochter actrice Liv Tyler schonk), naar een bandje ging kijken. Hij raakte direct overtuigd van de kwaliteiten van Van Halen, neemt een demo met ze op en probeert ze aan een platendeal te helpen (dat hij ook nog probeert de bandnaam te veranderen in Daddy Longlegs laat hij maar achterwege). Van Halen verovert de wereld uiteindelijk op eigen kracht, maar vanavond krijgen we de originele versie van House of Pain te horen, zoals die is opgenomen op de demo Zero uit 1976 en niet op het album 1984. Eén bezoeker is door het dolle heen bij de aankondiging van het nummer. Ik betrap mezelf erop dat ik me afvraag waarom Gene Simmons Band een demoversie van een Van Halen-nummer speelt. De zang wordt in ieder geval verzorgd door één van de gitaristen.
Voordat we verder kunnen met I Love It Loud moet er eerst weer een onderbreking zijn. Er verschijnt een blondine in een te korte rok op het podium met óf haar dochter, óf haar zusje. In beide gevallen geldt dat Simmons ongepaste opmerkingen maakt voordat de twee mee mee mogen zingen. Het is af en toe écht even doorbijten vanavond, al krijgen we zowaar nog écht eigen werk in de vorm van Weapons of Mass Destruction, afkomstig van het tweede solo album van Simmons: Asshole (ja, echt waar) uit 2004. Daarna is het weer tijd voor een cover, maar wat een leuke: de Motörhead-klassieker Ace of Spades. Natuurlijk moet Simmons nog wel even vermelden dat hij aanwezig was bij de uitvaart van voorman Lemmy, terwijl hij nog wat namen dropt van mede-aanwezigen. Drummer Brian Tichy neemt de zang op zich.
Van oud-Kiss-kompaan Ace Frehley (die Simmons er ooit nog van beschuldigde zijn vrouw te hebben gegrepen) komt Parasite, terwijl er een badeendje wordt gesigneerd. Ja; dat leest u goed: The Demon – ooit de schrik van conservatief Amerika – signeert tijdens een concert een badeendje. Ook Cold Gin is geschreven door Space Ace en met cover Christeen Sixteen (Simmons grapt dat het tegenwoordig Christeen Sixty moet zijn) lijkt de vaart dan eindelijk weer in het optreden te zitten. Totdat de bassende zanger het nummer tijdelijk stopt om te verklappen dat de solo is geschreven door Alex van Halen die ooit begon als gitarist bij een band waar zijn broer Eddie achter de drums startte.
De jukebox opent weer met een deel van het iconische Richie Valens-nummer La Bamba, voordat Simmons aan het publiek vraagt of er ook Nederlandse artiesten zijn om te coveren. Al gauw komt hij zelf op Radar Love: de wereldhit van Golden Earring uit 1973. Helaas kent geen van de bandleden de tekst, maar het publiek zingt luidkeels mee. Eerlijk is eerlijk: een kippenvelmomentje. Helaas lukt dat trucje met Radar Love niet helemaal en gaan we vervolgens verder met wat Down On the Corner van Creedance Clearwater Revival bleek te zijn (ja, ik moest dit opzoeken, vergeef me). Sunshine of Your Love van Cream is bekend terrein, daarna volgt Watchin’ You van Kiss.
De oude vos Simmons verleert nooit zijn streken en dus kiest hij een stel dames uit het publiek om met hem en de band voor het slotakkoord te zorgen. Met Rock and Roll All Nite komt de avond, die soms meer een jamsessie dan een concert leek, ten einde. Een blik op de klok leert dat Simmons en band dan exact anderhalf uur op het podium hebben gestaan, inclusief alle verloren tijd aan kinderen, vrouwen en herinneringen aan Van Halen. Zou de zo spontaan ogende jamsessie dan toch allemaal geregisseerd zijn en is het Gene Simmons Band-keurslijf dan toch net zo strak als dat van Kiss?
Datum en locatie
4 augustus 2024, TivoliVredenburg, Utrecht
Foto's:
Lonneke Prins (Lonneke Prins Photography website en Facebook)
Link: