Zekerheden in het leven: na regen komt zonneschijn, water is nat, de bal is rond en Marduk stelt nooit teleur. Na het verschijnen van de laatste plaat Memento Mori, onderneemt de Zweedse doodsmachine de ene tour na de andere en op de laatste donderdag van februari werd P60 in Amstelveen aangedaan. Namens Zware Metalen nam Remco Faasen een kijkje bij de panzer division en kwam – uiteraard – niet teleurgesteld terug met een verslag.
Het Spaanse Litost mag het zwarte bal vanavond openen maar helaas voor de band ben ik dan nog onderweg naar het fijne P60. Ik kan dus niet beoordelen of collega Meeuwissen terecht zo enthousiast was over de band. Over naar de Portugese buren van Irae dan maar en laten die nou net een EP uithebben die ook al langs het kundige oor van Meeuwissen is gegaan. Het enthousiasme dat hij voor Irae had, deel ik vanavond niet helemaal. Ja, het is alleraardigst wat er wordt gebracht, maar mijn mond valt er nu niet direct van open. Irae is vooral een eenmansproject van hij die door zijn moeder Hugo Leal wordt genoemd, maar in blackmetalland doorgaat voor Vulturius (die overigens nog een wagonlading bands runt). Met zijn inhuursoldaten brengt hij niet al te ingewikkelde rechttoe rechtaan black metal zoals je die wel vaker hoort bij eenmansprojecten. Pakkend maar ook voorspelbaar. Een gitaarloopje hier, een versnellinkje daar en dan maar die schorre grunt eroverheen gooien. Bassist Diogo Santana doet af en toe ook een vocale duit in het zakje en dat draagt bij aan de vermakelijkheid. Al met al is het geen hoogvlieger, dit Irae en dat valt eigenlijk een beetje tegen na de lovende woorden van Meeuwissen én het gegeven dat deze band al zes studioalbums en handenvol splits op het geweten heeft.
Ik was het Nederlandse Doodswens eventjes uit het oog en oor verloren en wist dus niet dat er een paar letters in de line-up zijn vervangen. Zanger/gitarist en medeoprichter F. was al weg, maar haar opvolger op vocalen en bassist N. inmiddels ook. Gitarist S. is er ook niet meer bij. Nieuw op het podium: R. op bas en P. op gitaar. En dat betekent dus dat I. naast de drumpartijen ook de vocalen levert.
Als zij alle kaarsen en wierrookstokjes heeft aangestoken, de nodige kwade geesten zijn opgeroepen en P60 zich vult met een weeïge lucht, is het go-time. De combinatie zanger en drummer vind ik altijd een ietwat onhandige omdat de muzikanten voor het drumstel haast automatisch in zoutpilaren veranderen maar I. blijkt over een gouden blackmetalstrot te beschikken (lees: een zieke schreeuwgrunt die doet denken aan een vergeten patiënt in een psychiatrische instelling) dus dan nemen we de non-acitviteit voor haar drumstel maar direct voor lief. Sterker nog: dankzij I’s vocalen keert Doodswens natuurlijk gewoon weer terug naar hoe de band werd opgezet: met vrouwelijke vocalen. Zo zijn we de nummers van het tot nu toe enige album Lichtvrees gewend.
Ondertussen bewijst I. maar weer eens een beestachtig goede drummer te zijn, die haar instrument werkelijk fascinerend afranselt. Doodswens verandert Irae in een clubje kleuters in de zandbak, zoveel gelaagder en intenser is de muziek van deze band. De nummers hebben een kop en een staart en blijven veel beter hangen. Laat dat nieuwe album nu maar komen!
Foto: Fraukje van Burg Fotografie
Marduk stelt dus nooit teleur en ik ben blij de Zweedse roedel wolven weer te zien, al komt dat ook deels doordat ik het Gregoriaanse gezang in aanloop naar het optreden van de hoofdact van vanavond helemaal zat ben. The Levelling Dust is het startschot: de opener van Rom 5:12 uit 2007. Het is een voorbode voor wat komen gaat vanavond, want de muzikale oorlogsmachine heeft de setlist opgefrist en daarbij voornamelijk naar drie albums gekeken: Rom 5:12 dus en logischerwijs Memento Mori, maar de meeste nummers komen van Plague Angel uit 2004, dat zo’n belangrijk keerpunt markeert in de bandgeschiedenis. Het was het eerste album met Mortuus op zang en wat thematiek betreft vond hij bandleider en gitarist Morgan in een gezamenlijke fascinatie voor de grootste verzameling leugens ooit gebundeld: de Bijbel. Warschau komt bijvoorbeeld van die plaat en al direct zitten we in standje fel en intens. Mortuus voert de troepen aan bij Shovel Beats Sceptre en Steel Inferno, Marching Bones klinkt alsof er een granaat afgaat in de Amstelveense zaal.
Bij Blood of the Funeral klinkt Mortuus inmiddels als een botte schaaf die over het scheenbeen van een ongelukkige wordt getrokken, terwijl de voltallige band zo nu en dan schuilgaat in zoveel rook dat het erop lijkt alsof de Notre-Dame weer in de fik staat. We gaan van Cold Mouth Prayer naar het heerlijke The Hangman of Prague, van Perish in Flames naar Throne of Rats. Marduk speelt kiezelhard maar kiest wel voor afwisseling in snelle en langzamere nummers. Het is Morgan vergeven: de eenzame gitarist tikt deze zomer ook alweer de 52 jaar aan. Boegbeeld van de band is evenwel Mortuus, die letterlijk boven het publiek uit toornt, de zaal opjut én aanspoort. Het is een beest van een frontman.
Het heerlijke Womb of Perishableness komt nog voorbij, het ook al niet misselijke Blutrache (dat nooit eerder een vaste plek op Marduk-setlist had), sluit het reguliere concert af. De band keert nog één keer terug en wel voor een nummer dat niet op een van de drie albums die deze avond centraal staan te vinden is: The Blonde Beast van Frontschwein. Dat bijna dansbare nummer met die groove is een vreemde maar o zo lekkere eend in de Marduk-bijt. Na afloop probeert het publiek de band te verleiden nog een keer terug te komen, maar de wolven laten zich niet meer zien. Voor nu dan, Marduk speelt later dit jaar ongetwijfeld nog wel een keer bij u in de buurt.
Datum en locatie
27 februari 2025, P60, Amstelveen
Link: