Indrukwekkend gebeuk met Converge en Full of Hell in Doornroosje

Aan het eind van het najaar komt er nog een mokerpackage onze kant op. Converge bundelt zijn krachten met Full of Hell. In het voorprogramma staat Petbrick. Er was een goede vertegenwoordiging van Zware Metalen aanwezig, uiteindelijk doet Friso Veltkamp het verslag en zorgt Jurgen van Hest voor de foto’s.

Petbrick opent de avond met een interessante aanpak. Igor Cavalera drumt en Wayne Adams doet de elektronica en synths. Het optreden werk verrassend verslavend. Het lijkt bij vlagen een duel tussen de noise van Wayne en de beats van Igor. En of het nu een filmsample, een bijdrage van Converge-vocalist Jacob Bannon of goed ingezette noise geluiden zijn, Petbrick houdt de toeschouwers bij de les. Het zorgt ervoor dat je geboeid blijft luisteren. Het laatste nummer doet je door het tribale ritme nog eens herinneren dat we hier te maken hebben met een Cavalera.

Full of Hell heeft maling aan een lichtshow. Elke lamp staat op rood. Donkerrood. Mede door de rookmachines lijkt het af en toe wel of de band daadwerkelijk in de hel staat te spelen. Dat wordt natuurlijk versterkt door ijselijke krijsen van Dylan. Want de tering, wat laat hij vanavond horen en zien tot de top van de metalzangers te horen. Schijnbaar moeiteloos ramt hij pigsqueals, heldiepe grunts en ijzingwekkend gekrijs eruit en niet zelden gecombineerd in één nummer. Gewapend met een blaastestapparaat gaat hij als een bezetene tekeer, ondersteund door de achteloos spelende gitarist en ritmesectie. Maar mede door deze houding maakt het nog meer indruk. Full of Hell knalt vijftien nummers hard door, af en toe met wat flarden noise als goedgekozen ‘rustpunten’. Het materiaal is een goede bloemlezing uit het toch al niet misselijke oeuvre. Een hoogtepunt wordt bereikt als we bij de tweeklapper Reeking Tunnels en Thundering Hammers komen. Al gaat die laatste song niet helemaal vlekkeloos, het drukt de pret totaal niet. Fantastische show.

Aan Converge de taak om dit te overtreffen. De legendarische band uit Massachussets kan leunen op een imposant oeuvre. Des te knapper is hoe Converge daaruit de setlist van vanavond weten te destilleren. Want deze is echt top. Variatie, goed getimede rustmomenten en eigenlijk gewoon de kwaliteit van de songs zorgen ervoor dat je continu meegezogen wordt in de wereld van Converge. En als altijd moet Converge het hebben van de energie tijdens live optredens. Het is dan ook een slimme zet om te openen met Dark Horse. Door de opbouw van de setlist komen de verschillende muzikale stukken ook het best tot hun recht. Het ongelooflijk goede geluid helpt hier overigens ook bij. Alles is perfect te onderscheiden. Ik heb Converge nog niet eerder met zulk goed geluid gehoord! Datzelfde geld overigens ook voor de lichtshow. Elk nummer wordt voorzien van bijpassende lichten. Of het hele podium nu blauw kleurt, of dat de lampen achter de band oplichten (waardoor je alleen de silhouetten kan onderscheiden), het voegt wat toe aan de beleving van de avond.

Niet alleen de nummers worden voorzien van de juiste energie, ook de performance van de band is tof om naar te kijken. De mannen hebben het zichtbaar naar hun zin in Doornroosje. Dat was al duidelijk voor de show, waar Jacob Bannon al zenuwachtig aan de zijkant heen en weer liep te banjeren. Maar tijdens de optredens Laat Converge alle energie los. Met name bassist Nate Newton is vol aan het opgaan in de muziek en rockt als een bezetene, zeker bij de beukende slotriff van Axe To Fall gaat hij helemaal in de muziek op.

De band ploegt zich in totaal door vijftien nummers heen. De nadruk vanavond ligt op de laatste drie studioplaten van de band (I: Bloodmoon niet meegerekend). Uitzonderingen hierop zijn de nummers die van klassieker Jane Doe gespeeld worden. Het is nog altijd een klassieke plaat. Het is daarom ook niet verwonderlijk dat een van de hoogtepunten het knalharde Concubine wordt gespeeld, dat enthousiast onthaald wordt door het moshende publiek. Tof ook om te horen dat de laatste riff net een paar tellen langzamer gespeeld wordt, waardoor het nummer nog meer impact heeft. Dat geld ook voor het laatste nummer voor de toegift, Worms Will Feed/Rats Will Feast, waar gitarist Kurt Ballou op een overtuigende en indrukwekkende manier laat horen wat voor imposante stem hij heeft. Hij rijst tijdens het brullen als het ware boven het publiek uit. Het levert een bijzonder moment op.

Valt er dan niets te zeuren? Tuurlijk wel. Het is jammer dat er niets gespeeld wordt van You Fail Me. Ook past een toegift niet helemaal in de set. Speel dan gewoon een nummer extra, maar goed, dat is voor kniesoren. Over die toegift gesproken, hier wordt Wolverine Blues (Entombed) nog even door de Converge-machine gehaald en eindigt deze legendarische band vrij episch met een indrukwekkende uitvoering (zowel qua geluid als qua licht!) van Jane Doe. Hierdoor raakt het publiek langzaam in een trance, om na de laatste noten te kunnen concluderen dat Converge nog altijd een topband is. Zowel op cd als live.