Op sommige groepen moet je een tijdje wachten vooraleer je kan gaan kijken, ze komen niet zo vaak langs in onze contreien. Zo ook In This Moment. Nu onderneemt het gezelschap een zomertournee en doet daarbij ook 013 aan. Een reden voor Zware Metalen om eens af te zakken naar Tilburg.
Enkele dagen voor het concert was aangekondigd dat er toch geen voorprogramma zou zijn én dat bassist Travis de tour had verlaten wegens ziekte van zijn echtgenote. De groep zou ook iets later beginnen dan aangekondigd. Nu ja, die dingen kunnen gebeuren, dus veel zorgen maken we ons niet voor vanavond. De groep staat er ook om bekend visueel wel wat te bieden, dus ook onze fotograaf Jurgen vertoont tekenen van opwinding, maar verder gaan we hier om esthetische redenen even niet op in.
Rond kwart voor negen weerklinkt de intro in een slechts matig gevulde 013 en worden er knappe visuals geprojecteerd op een centraal geplaatst scherm waarlangs zangeres Maria Brink een optreden lang zal verschijnen en verdwijnen. Het geheel is zo opgevat dat het lijkt te steunen op een maansikkel. Het oogt best mooi en met die projecties werkt het wel. Meteen valt ook op dat het geluid hard staat. Dat valt zelfs extra op als de intro plots uitgezet wordt en de band niet meteen invalt. Foutje, maar ach, zoiets kan gebeuren. Zo tolerant zijn we nog wel.
Men gaat feilloos van start met Blood waarbij een heel zweverige, magische sfeer gecreëerd wordt. Het geluid is feilloos en loepzuiver. Dat blijft zo tijdens het tweede nummer, maar dan beginnen toch een paar dingen op te vallen. Je hoort al eens een instrumentje dat niet aanwezig is, maar ook zoiets komt wel meer voor. Vele groepen hebben zo een productie dat ze dat nu eenmaal niet allemaal live gespeeld krijgen zonder met zijn tienen op dat podium te gaan staan. Onbetaalbaar, dus lossen ze dat op met tapes en samples. Als daarna begint op te vallen dat de zang tijdens het nummer stukken zuiverder klinkt als tijdens in- en outro’s, maakt enige achterdocht zich toch wat van me meester. Uw dienaar heeft met de jaren een gezonde gewoonte ontwikkeld als hij zulke dingen vaststelt: even naar de mixtafel verhuizen en wat meekijken met wat daar gebeurt.
Geloof me, ik had het beter niet gedaan. Naast de geluidsmix staat vrolijk een laptop mee te snorren met daarop alle muzieklijnen die hoorbaar zijn. Met andere woorden, er kan vlot tussen opname en live geswitcht worden. Als het met kennis van zaken gedaan wordt hoor je het verschil namelijk niet. Tenminste, zolang niemand op dat podium uit zijn rol valt. Het wordt echter wel even gênant als je een drumsolo krijgt, de drummer zijn handen in de lucht steekt en je ondertussen toch een tromroffel hoort! Zelfde trucje met de zanglijnen van Brink. Zoals al gezegd begint ze meestal zelf aan een nummer, maar na een minuutje wordt alles toch zeer twijfelachtig! Als je natuurlijk allerlei maskertjes draagt en jezelf in damp en mist hult, dan kan je die spelletjes spelen natuurlijk. Blijft de vraag waarom. Het mens heeft een stem als een klok, waarom dan faken?
Daarnaast word het optreden saaier met de minuut. Misschien het gevolg van dat teveel aan playback? De die hardfans zullen me wel hevig tegenspreken, maar na enkele nummers is dit optreden verworden tot lauwe zooi. Wat pseudo-zweefteefgedoe met een mooie verpakking. Als je dan denkt dat je het ergste wel hebt gehad komt een van de absolute dieptepunten van het concertseizoen tot nu toe: een cover van In The Air Tonight, een Phil Collins-nummer dat normaal opgebouwd is naar een stevige drumbeat. We krijgen een choreografietje tussen de zangeres en een danseres te zien, dat ronduit belachelijk is. Mooi uitgelicht, dat wel. Maar dat is mijn tuin ook en tot nader order vraag ik geen geld om dat te aanschouwen. Dit had origineel kunnen zijn, ware het niet dat we dat zelfde choreoafietje voordien al twee keer hebben gezien en hierna nog eens drie keer. Geeuw. Bovendien wordt het toch al trage tempo van het originele nummer nog extra verlaagd.
Vooraan in de zaal is er toch enig enthousiasme, wat Brink ertoe brengt om zowat om de twee nummers het publiek toe te spreken met hysterische zinnetjes waarin om de vier woorden ‘ladies and gentlemen’ voorkomt, gevolgd door epileptisch gewapper met de armen. De eerste keer is dat leuk, de tweede keer verdraag je het, maar na de zestigste keer ben je klaar om iemands schedel te verbrijzelen. Het werkt allemaal voor geen meter, tenzij dan voor de eerste vijf rijen. Wat verder naar achteren is het doffe ellende en loopt de zaal trouwens langzaam leeg. Ik ben dus duidelijk niet de enige die opmerkt dat hier niet veel van klopt. Fotograaf Jurgen houdt zich ondanks alles dapper staande, iets later zal blijken dat hij duidelijke symptomen van shellshock vertoond. Er is achteraf met de man gepraat en therapie wordt overwogen.
Het voorlaatste nummer is Black Wedding, ooit nog gedeeltelijk ingezongen door Rob Halford. Het refrein bevat normaal enkele samples (nuja, wat niet vanavond) van Billy Idol’s White Wedding maar wat erger is, het klinkt in de huidige versie ook zo. Wat moet je nu met fuckin’ Billy Idol in vertraagd tempo?
Dan is het over, het publiek wordt nogmaals uitvoerig bedankt en de band verdwijnt. Een enkele toegift volgt nog, het best wel geweldige Whore. Correctie, het op cd geweldige Whore, want ook dit nummer verdwijnt in een brij van samples en wat live toevoegingen. Een danseres verschijnt met een bord om de hals waarop ‘SHAME’ staat geschreven. We kunnen het gebeuren zelf niet beter samenvatten. En dan is het over. Na elf nummers terwijl er veertien op de setlist stonden. Na een uur en dik tien minuten. Zeggen dat ze er zin in hadden kan je dus niet doen.
Een paar vragen dringen zich toch op. Wat bezielt een groep om de organisator te verbieden een voorprogramma te voorzien en dan zelf maar een dik uur op het podium te gaan staan? Wat bezielt een groep om zowat een volledig optreden op tape te zetten en de live toevoegingen vakkundig de nek om te wringen? Ligt het aan het plotseling wegvallen van Travis? Als je dat als band niet zo snel kan opvangen is dat heel begrijpelijk en niemand zou er een kwaad woord over gezegd hebben mocht je dat als reden inroepen om even een kleine pauze in je tour in te lassen. Als je dat niet doet en doorgaat moet je vooral niet zo’n puinhoop als vanavond presenteren. Je kan de zaak visueel nog zo aantrekkelijk maken, door de mand vallen doe je uiteindelijk toch. Voor een wanvertoning als dit bestaan gewoon geen excuses. Dan kan je evengoed thuis een cd of dvd afspelen, het resultaat was even goed of slecht geweest. De meeste toeschouwers is hier gigantisch een rad voor ogen gedraaid en dat is gewoon laf en dom.
In This Moment staat deze zomer op enkele festivals, overdag. Daar gaat dit kunstje dus niet lukken, ik ben dus benieuwd wat ze er dan van bakken. Boven in de zaal hing trouwens een net vol ballonnen. Ze werden niet losgelaten over het publiek maar één ding kon je met zekerheid zeggen: ze waren wél echt. Dat is meer dan je van In This Moment kon zeggen. Flop van het jaar, en geloof me, dan ben ik nog zéér mild.
Foto’s:
Jurgen van Hest (jvh013photo)
Datum en locatie:
18 juni 2016, 013, Tilburg
Setlist:
- Blood
- River of Fire
- Adrenalize
- Roots
- Lay Your Gun Down
- Monster Jam
- Black Wedding
- In the Air Tonight
- Big Bad Wolf
- Oh Lord
- Whore
Link: