Na een uiterst geslaagd vijfde album kon een tour door Europa natuurlijk niet uitblijven. Zo komt het dat Horisont afzakt naar onze contreien om klassiek geschoolde hardrock ten gehore te brengen. Daarbij staan Black Mirrors en 77 in het voorprogramma. Helaas werd die eerste gemist door een ongewoon lange file op een ongewoon tijdstip.
Dat is dan ook de context waarin ik aankom in Merleyn: nat, van het zweet én de regen, en gehaast door de vertraging. Gelukkig is 77 nog niet begonnen aan de set, maar eigenlijk maakt dat niet veel uit. De Spaanse broeders kunnen bij het laatste nummer beginnen, de nummers achterstevoren spelen, op zijn kop zelfs, mocht je dat willen: het maakt allemaal niets uit. Alles klinkt hetzelfde, want tja, het grote voorbeeld van de band is er ook in geslaagd een legendarische reputatie op te bouwen met een repertoire dat weinig variatie kent. Jawel, ik heb het over AC/DC. 77 is de de AC/DC van deze generatie, meer nog dan een band als Airbourne, en slaagt erin het gestripte geluid van de band met veel gevoel voor amusementswaarde te brengen. Moeilijke, bezwete gezichten, wapperende haren en maaiende armen: vooral als er niets bijzonders wordt gespeeld, en het geheel dus effectief wél bijzonder wordt gemaakt. Heerlijk. Onderbreking van de constante ritmes (echt, zelfs de drumlijnen zijn ronduit gejat) wordt aan het einde van de set gegeven door middel van een jam, die lichtjes psychedelisch wordt, maar uiteindelijk toch terugkeert naar de wortels van de band.
De weinige ruimte die er nog was tijdens 77 wordt opgevuld bij aanvang van Horisont. Echt waar, deze band is misschien tot op de noot te herleiden tot allerlei obscure en minder obscure bands uit de jaren zeventig, maar het geheel dat tentoon wordt gesteld is zó doordrongen van die old school mentaliteit, dat het een kunst is geworden. Hier staat, geleid door een uiterst begenadigde, in Molly Hatchet-shirt geklede zanger, een band die weleens de redding zou kunnen worden van de echte ouderwetse hardrock en prog waar vandaag te dag maar weinig bands nog affiniteit mee hebben. De retro-scene mag dan overlopen, maar weinigen bezitten de ware geest van dat gouden tijdperk.
Het publiek wordt bediend met een uiterst gevariëerde set, waar zowel het eerste album, als het nieuwste album, About Time, worden aangehaald. Zo is de evolutie van de band mooi te herleiden en wordt ook duidelijk waar de verschillende invloeden vandaan worden gehaald, van het onvervalst imiteren van Led Zeppelin in de beginperiode, tot het subtielere gebruik van synths om Rush na te bootsen, in combinatie met Wishbone Ash-achtige twinleads. Het publiek heeft duidelijk favorieten en het puike geluid zorgt ervoor dat zelfs mensen die aan de bar hangen, komen kijken. Ongetwijfeld worden er wat zieltjes gewonnen vanavond, want de band is in optima forma, met als enige minpunt het optreden van bassist Magnus, die met zijn gastoptreden als vocalist toch enigszins de plank misslaat.
Na een uitgebreide set van 75 minuten is het dan toch terug de regen in, en middels een onstuimige autorit naar huis. Een geslaagde avond, met een van de beste retrobands die er de afgelopen tien jaar is geweest, en een enthousiast publiek dat gezamenlijk een zeer geslaagd begin van de week beleeft. Het zal niet lang duren, eer deze band voor grotere zalen speelt.
Links: