Op 4 januari luidde de Zwolse poptempel Hedon niet alleen een nieuw jaar maar ook een nieuw decennium in. Het jaar 2020 (zegge: tweeduizend-en-twintig, wie nu nog twintig-twintig zegt is de komende tien jaar “af”) wordt stevig afgetrapt middels enkele (inter-)nationale en klinkende namen. Voor Zware Metalen deelt Clemens Schaap de nieuwjaarswensen uit. De foto’s bij dit verslag zijn geschoten door Coen Slendebroek.
Als winnaar van de Dutch Metal Battle mag TerraDown het jaarlijkse muziekfeest aftrappen in de kleine zaal. Ik kom bij het tweede nummer Break Your Chains binnen en zie, en hoor, een band die veel tempowisselingen in haar muziek legt. Het gaat van trage, slepende passages naar blastbeats en weer terug naar rustige akoestische intermezzo’s. Alsof er nog niet genoeg variatie in de muziek zit, krijst, grunt en zingt Nick Brouwer er op los. Sommige riffs zijn technisch van aard maar klinken toch catchy, twee zaken die TerraDown goed weet te combineren. Als Caged In Stone wordt ingezet, is het podium gitzwart en staan de zanger en een gitarist op een flightcase. Vanachter het podium komen de lichten langzaam op. Het is een element dat goed werkt en waarbij TerraDown blijk geeft goed na te denken over dergelijke aspecten. Dat kan niet gezegd worden van de uitstraling van de band. Hoewel er goed gebruik wordt gemaakt van het podium, vraag ik me af wat de band met zijn kledingstijl wil uitdragen. Uiteindelijk gaat het echter om de muziek en die is meer dan goed! Deze band verdient meer dan het beleefdheidsapplaus wat hem als opener van de avond ten deel valt.
Het tijdschema is vanavond strak en de organisatie houdt zich daar goed aan. Er zit slechts vijf minuten tussen de bands die elkaar in de grote en kleine zaal opvolgen. Dat laat voor de recensent weinig tijd om een drankje te halen, een sigaret te doen of de merchandise te bekijken. Als ik de grote zaal van Hedon binnenloop, komt Caronte net op. De band had blijkbaar nog wat kaarsjes over van het afgelopen kerstfeest en heeft besloten deze op te podium neer te zetten. Samen met enkele banners met mysterieuze teksten zorgen ze voor een goede aankleding. Het handjevol aanwezigen laat de trage muziek van Caronte gemoedelijk over zich heen komen. Hier en daar wordt er wat met de heupen gewiegd of mee geknikt maar daar blijft het qua publieksparticipatie dan ook bij. De band zelf doet daar ook weinig moeite voor door tijdens het applaus de rug naar het publiek toe te keren. De melodielijnen die de band brengt liggen goed in het gehoor en het kraakheldere geluid helpt daar vanavond bij. Hypnopyre en Quantum Ecclesia worden enigszins plichtmatig gebracht. Omdat ik een goed plekje bij Inquisitor wil hebben en tussendoor een drankje wil halen, mis ik het laatste nummer. Rouwig ben ik er niet om. Caronte maakt muziek voor een select gezelschap en valt vanavond enigszins uit de toon.
Inquisitor stond al eerder in Hedon. 28 jaar geleden om precies te zijn. Inmiddels is Hedon geografisch gezien iets naar rechts verplaatst en ook al enkele keren verbouwd en gemoderniseerd. Aan Inquisitor is dit allemaal voorbijgegaan en gemoderniseerd is er hooguit op het geluidstechnische vlak. Voor de rest wordt er nog net zulke stevige thrash gemaakt als drie decennia geleden. Als zanger Alex Wesdijk aan het begin van het optreden vanuit het niets “I Antichrist, I Gave You Flesh” roept, weet het publiek genoeg: Inquisitor is zijn verleden gelukkig niet vergeten. Wesdijk heeft tijdens het openingsnummer een Marokkaans gewaad aan, stoeit wat met zijn zelfgemaakte microfoonstandaard en zwaait regelmatig met een omgekeerd kruis. Hoewel het leuke toevoegingen zijn, heeft Inquisitor deze niet nodig. De grimassen die de bandleden maken en de enigszins technisch aandoende thrash spreken al voor zich. Het geluid is aan het begin bepaald niet best maar wordt gedurende het optreden beter zodat andermaal helder wordt dat bassist Alex Bakker ook live een beest van een muzikant is. Met Cry Of The Cristians, Northern Goliath – Death, A Black Rose, Castigate Into Divine Apostle (waarbij Wesdijk op de maat van de muziek aan zelfkastijding doet) en Condemned Saints wordt er een mooie mix van heden en verleden gespeeld. Met Dreadfull Fate (een cover van het Zweedse Merciless) als toegift komt er een eind aan de pret. Inquisitor beukt er vanavond zo hard op los dat ze in staat lijken het gehele pand van Hedon enkele meters richting de oude locatie te verplaatsen.
Omdat Inquisitor iets eerder klaar is, zijn de meeste mensen ruim voor aanvangstijd bij Schammasch aanwezig. Gelukkig maar want de band begint precies op tijd en komt onder rood licht en met een piano-intro het podium op. Dat podium is opnieuw bekleed met banners en deze zetten, in combinatie met de lange gewaden van de muzikanten, gelijk de toon. Met zijn lange nummers weet Schammasch de luisteraar vanaf de eerste tonen mee te nemen op een trip die pas eindigt als het optreden dat ook doet. Er wordt een muur van geluid neergezet met drie gitaren en een bassist maar toch zijn alle instrumenten goed van elkaar te scheiden. Er worden geen nummers aangekondigd en tussen de nummers door wordt niet gesproken. Wel wordt ieder nummer steevast vooraf gegaan door een lange sample. In de tijd die daarmee gemoeid is, kan er makkelijk een extra nummer gespeeld worden. Positief is echter dat de trip nu het volle uur van het concert aanhoudt. Schammasch weet de grote zaal compleet te overdonderen met haar muziek en neemt met een haast serene buiging afscheid van het publiek.
Desdemonia staat in de kleine zaal voor de begintijd van het optreden al te trappelen om het podium op te gaan en als de eerste riffs de zaal in vliegen, wordt duidelijk dat de Luxemburgers een furieus optreden willen neerzetten. Muzikaal weet de band meerdere stijlen in één nummer te verwerken. Een thrashy riff wordt gevolgd door een blackmetalgedeelte waarna net zo makkelijk een deathmetalpassage volgt. Daarbij roept Desdemonia meermalen op tot het mee roepen van het bekende “hey-hey-hey”. Zelf wagen de bandleden zich regelmatig aan stoere poses. Het is slechts uiterlijke schijn want hier staan vier heren te musiceren die het duidelijk naar hun zin hebben. Af en toe moet ik aan Sacred Reich denken: teksten zingen over geweld maar na afloop wel met een dikke grijns het publiek bedanken voor het spontane en terechte applaus. Desdemonia maakt goed gebruik van het podium in de kleine zaal en komt daarbij spontaan over. Er wordt veel van het nieuwe album (Anguish) gespeeld en hoewel het voor het overgrote deel van het publiek de eerste kennismaking is, valt dat album blijkbaar in de smaak. De zaal stroomt gedurende het optreden vol en bijna niemand verlaat de zaal. Er kan tegen het einde geen plectrum meer naar binnen. Het is tekenend voor de muziek van Desdemonia: eenmaal gegrepen blijft deze je aandacht vast houden. Erg vermakelijk bandje!
Headliner in de grote zaal is op deze editie het Belgische Enthroned. Er zijn veel mensen afgekomen op deze black metalband en voor het eerst vanavond is de grote zaal echt vol. Vorig jaar verscheen het nieuwste album (Cold Black Suns) en de band is in het kader daarvan bezig aan een klein toertje met Schammasch en Caronte. De muzikanten komen een voor een en met corpse-paint het podium (gesierd met een prachtige sfeervolle backdrop) op en voor wie het nog niet doorheeft: Enthroned gaat ons een uur van old-school black metal voorzien. Vanaf het moment dat de eerste riffs worden afgevuurd is duidelijk dat hier een goed op elkaar ingespeelde groep muzikanten bezig is. Retestrak worden de composities de zaal in geslingerd en die geniet met volle teugen. Hoe kan het ook anders wanneer Enthroned een dergelijk kwalitatief optreden weggeeft. Enthroned voelt zich als een vis in het water op een dergelijk groot podium en bewijst dat dit de enige plek is waar hij thuishoort. De lichtshow sluit naadloos aan bij de muziek: veel wit, veel koude kleuren en af en toe een flard mist. Hoewel het absoluut een toevoeging is aan de show van vandaag, heeft de muziek het niet echt nodig. Hier wordt dermate goed gemusiceerd dat duidelijk is dat er vandaag maar een terechte headliner is. Van het nieuwe album komen Silent Redemption voorbij en dit nummer sluit naadloos aan bij ouder werk als Of Feathers And Flames en de korte hymne-achtige track Hosanna Satana.
Sepiroth mag daarna afsluiten in de kleine zaal. Veel toeschouwers zijn dan al naar huis maar toch is de zaal redelijk goed gevuld en de lompe death metal met wat grindinvloeden gaat er bij de aanwezigen gretig in. Omdat ik de volgende dag moet werken maak ik het einde van het optreden niet mee. Wat ik zie is een viertal muzikanten dat er vol voor gaat. Het gemis van een bassist valt in het geluid niet op. Zompig klinkt het sowieso wel en dat is een compliment. Zanger Nico Munnik treedt vanavond op met een onderarm in het gips. Toch weet hij zijn hand regelmatig om de microfoon te leggen om een extra diepe grunt of squeal te produceren. Technisch vernuft is ver te zoeken maar daar zit niemand op dit tijdstip (het is al ver na middernacht) meer om verlegen. Sepiroth geeft de aanwezigen wat ze willen en die smullen er op hun beurt van.
Hedon Zwaar Nieuwjaar is de aftrap van het heavy seizoen in Hedon en een jaarlijks treffen van bekenden en vrienden. De line-up is daarbij niet altijd even belangrijk. Het gezamenlijk een biertje drinken en de beste wensen uitspreken wel. Dat neemt niet weg dat het de organisatie is gelukt om een gevarieerde line-up neer te zetten waarbij iedereen aan zijn of haar trekken kan komen en als dat niet is gelukt dan is er in de foyer genoeg ruimte om je te vergapen aan de aanwezig merchandise. Tot volgend jaar!
Foto’s:
Coen Slendebroek
Datum en locatie:
4 januari 2020, Hedon, Zwolle
Link: