Met het optreden van Riot, beleefde ik enkele maanden terug één van mijn muzikale hoogtepunten van het jaar. Het nieuwbakken muziekcafé The Crossover vormde toen de plaats delict. Hopend op een nieuwe voltreffer, besloot ik afgelopen zondag terug te keren naar de Gentse havenzone. Deze keer geen power- of speedmetalpioniers, maar iets compleet verschillend. Op uitnodiging van concertorganisator Rockfactory, zakte gitaarvirtuoos Popa Chubby naar de Oost-Vlaamse provinciehoofdstad af. Voor een vol huis, alle toegangsbewijzen waren weken op voorhand reeds uitgeput, mocht de Amerikaanse bluesmuzikant zijn dertigste podiumverjaardag vieren. Hieronder volgt een terugblik op een avond gevuld met rock, blues en bovenal gitaarmeesterschap.
Wanneer ik rond de klok van vijf The Crossover binnenwandel, trekken twee zaken mijn aandacht. Zo is het niet alleen bijzonder druk, de aanwezigheid van een delegatie Hells Angels springt in het oog. Op zich niets bijzonders zou je denken: motorbendes en gitaargedreven muziek gaan nu eenmaal samen als glamrock en spandex. Denk ervan wat je wil, het aanschouwen van de lederen jekkers met kenmerkende patches heeft nog steeds een intimiderende werking op mijn tere ziel. Veel tijd om het tafereel een plaats te geven, heb ik niet. Wanneer Theodore Joseph Horowitz (veel Joodser wordt een familienaam niet) omstreeks half zes het podium opstapt, ga ik ervan uit dat we vroeger dan gepland van start gaan. Loos alarm, zo zou later blijken. Het betreft hier louter een opwarmingsoefening. Voorbereidend werk of niet: de aanwezigen krijgen bij wijze van aperitief twee nummers geserveerd. Net geen half uur later, exact op schema dus, stapt de Amerikaan voor een tweede keer op de bühne. Opvallend: op de gitaar van ome Poppa prijken stickers met daarop een steunbetuiging aan het adres van de eerdergenoemde motorclub. De liefde tussen Horowitz en een deel van het publiek is zo te zien wederkerig.
Na een eerste gitaarsolo wordt met de rockklassieker Hey Joe een vliegende start genomen. Heel wat artiesten, gaande van Deep Purple en Jimi Hendrix over ZZ Top tot Body Count en The Byrds, waagden zich reeds aan deze compositie. Ook de bewerking van Popa Chubby mag gehoord worden. De overmaatse zonnebril en bolhoed worden door Horowitz al snel aan de kant geschoven. Enkel een roodkleurige bandana pronkt nog op het hoofd van de New Yorker. Met onder meer Nobody Loves Me Like I Love Myself en de gloednieuwe single It’s a Mighty Hard Road (download hem hier gratis) toont Popa aan dat de andere muzikanten op het podium er enkel ter begeleiding staan. Tussen de composities door wordt geopteerd voor het ene na het andere instrumentale intermezzo. De als een uit de hand gelopen jamsessie klinkende stukken mogen er dan wel zijn, mijn aandacht dwaalt bij momenten af. Wanneer Popa Chubby voor het slotnummer zijn barkruk verlaat, wordt me pas echt duidelijk hoe omvangrijk de man is. Geloof me vrij, een sumoworstelaar is er niets bij. De gitaar wordt ingeruild voor drumstokken: waarom er een tweede drumstel op het podium staat, is me eenklaps duidelijk. Horowitz neemt de ondoordachte beslissing om een percussieduel aan te gaan met de reguliere drummer. Ondanks een verdienstelijke prestatie, moet de kolos voor het eerst deze avond in een andere zijn meerdere erkennen. Na anderhalf uur is het genoeg geweest. Het publiek mag dan luidkeels om een toegift schreeuwen, die komt er vandaag niet. Met een signeersessie na afloop wordt wel een compensatie geboden. Hard rock (laat staan metal) mag het dan niet zijn: wie het zwaarste van de genres toegenegen is, kan niet anders dan deze gitaarvirtuoos naar waarde schatten. Binnenkort staat in The Crossover overigens opnieuw een gitaarheld op het podium. Op donderdag 5 december is het de beurt aan Uli Jon Roth, vooral bekend van Scorpions. Iets om naar uit te kijken dus.
Datum en locatie:
3 november 2019, The Crossover Music Pub, Gent
Links: