Band met ambitie Bloodphemy heeft een nieuw album om te presenteren en doet dat doodleuk op vier locaties: Arnhem, Amersfoort, Emmeloord en Utrecht. Zware Metalen was in de persoon van Remco Faasen aanwezig in de leukste concertzaal van de Domstad: dB’s. Ook Göldwolff en Shoot the Messiah vierden het feestje mee.
Göldwolff is een nieuwe eend in de bijt waar de betere bands rondzwemmen. Ontsproten uit de krochten van Leiden brengt het gezelschap smerige heavy rock ’n roll. Cowboymuziek maar dan opgefokt. Een beetje Peter Pan Speedrock, een vleugje Motörhead, maar met twee gitaristen wordt het wel wat zwaarder aangezet. Er liggen al twee video’s te wachten om te worden bekeken op YouTube en de EP-release werd eerder dit jaar gevierd met een bokswedstrijd. Muzikaal zijn er weinig overeenkomsten met de band waarvoor we hier eigenlijk zijn, maar wat geeft dat als Jan-Willem Kerpershoek zijn scheur opentrekt en zich volledig op zijn gemak lijkt te voelen op én voor het podium.
Kerpershoek houdt het lekker luchtig en verbloemt met zijn houding dat hij niet de beste zanger van het land is. Geen probleem, want uitstraling is minstens zo belangrijk bij deze muziek en daarmee zit het wel goed. De nummers komen er vlot uit, de band klinkt energiek en het is volkomen duidelijk dat Göldwolff nog heel wat avondjes en festivalletjes op gang gaat brengen. In het laatste nummer blijkt er overigens ook nog een heuse Lemmy in de zanger te huizen.
Shoot the Messiah is op het allerlaatste moment opgeroepen om Massive Assault te vervangen en dus krijgen we vanavond death metal in plaats van death metal. Niemand die daar over valt in dB’s natuurlijk. De heren hebben tot nu toe één album (met de fijne titel Kill All Gods) uit en die scoorde in 2019 een voldoende. 74 punten is wel voor verbetering vatbaar en vanavond begrijp ik het oordeel dat collega Al Foet destijds velde. Het komt er allemaal nèt niet uit, het is te weinig een eigen gezicht. Dat wil zeggen: het oudere materiaal van de band. Het door zanger/gitarist Leroy de Raad aangekondigde nieuwe werk klinkt beter. Krachtiger. Met een Rotting Christ-tintje gaat het meer naar blackened death metal waar het op de eerste plaat meer death/thrash was.
Over De Raad gesproken, hier staat wel even een voorman zeg. Goeie strot, goeie uitstraling. Hij weet er zelfs een wall of death uit te krijgen. Of nou ja, we zijn wel in dB’s natuurlijk: een walletje of death. Benieuwd hoe het nieuwe album gaat klinken in ieder geval.
Na drie releaseparty’s zou je denken dat het lekker soepel gaat bij Bloodphemy, maar gitarist Michel Alderliefsten loopt bijna een banner omver als hij het podium betreedt. Gelukkig blijft de schade beperkt en zijn we helemaal klaar om het nieuwe alter-ego van zanger Olivier van der Kruijf te aanschouwen. Ten tijde van het vorige album, Blood Sacrifice, was hij een dominee. Nu komt hij op in een dwangbuis. Het heeft allemaal te maken met het thema van het nieuwe album Dawn of Malevolence, waarbij iemand wordt ontslagen uit een inrichting waar ze hem beter hadden kunnen vasthouden. Gelukkig voor de zaal kan Van der Kruijf wel gewoon zijn armen gebruiken en de longen uit zijn lijf brullen.
We starten het feest met Sanity Obfuscation en Convulted Reality van de nieuwe plaat maar grijpen daarna verrassend terug op Folie a deux van de EP Blood Will Tell uit 2016. Bloodphemy heeft inmiddels een rijke discografie om uit te putten en dus nemen we graag de tempoversnelling uit dat nummer mee om de nekspieren nog wat losser te krijgen. Voor Catch 23 roept Van der Kruijf de aanwezigen dwingend naar voren en bij Crimson Redemption haalt hij zijn donkerste grunt naar boven.
Het priestergewaad is toch nog meegekomen voor het tweede deel van de set dat met Flock of Lambs begint. De uitwerking is nog steeds hetzelfde als met de dwangbuis-nummers: vol passie gaat de zanger gillend, gruntend en grommend voorop in de strijd der woeste death metal. Bloodphemy mag dan al de nodige bezettingswisselingen hebben gehad: er staat toch maar weer een uitstekend ingespeelde line-up die zich op de hogere takken van de Nederlandse deathmetalboom bevindt. De nummers zijn altijd fel en venijnig (met tracks als Incarcerated Recollections (voorzien van een versnelling waar Max Verstappen zenuwachtig van zou worden) en From Suffering to Violence kun je wel aankomen) maar hebben ook een zekere toegankelijkheid. Met een beest van een drummer in de persoon van oerlid Edwin Nederkoorn en een uitstekende zanger is het simpelweg genieten. Voor oren en nekspieren.
Derogated Salvation sluit deze set waarin het nieuwe album eervol werd ingezegend, in stijl af. Er is zelfs nog tijd voor een toegift: Void stuurt ons voldaan de Utrechtse nacht in.
Datum en locatie
27 januari 2024, dB's, Utrecht
Link: