Voor de derde keer tourt de Japanse meidenband (in de dubbele betekenis van het woord) Band-Maid rond in Europa en uiteraard kunnen we dat weer niet laten liggen. Deze Belg springt zelfs in zijn wagen om van België naar de Nederlandse hoofdstad te rijden, om daar dit vijftal te aanschouwen in De Melkweg. Een behoorlijk verschil met zaal Zeche, waar ik deze dames vorig jaar aan het werk zag ten tijden van de vorige plaat en EP. Uiteraard staat deze tour in het licht van de laatste plaat World Domination. Een droom, statement of gewoon pure werkelijkheid?
In elk geval is de eerste optie er al eentje die we in de prullenmand kunnen werpen. Het compacte zaaltje staat goed gevuld bij aankomst en iets na half negen komen de dames stralend het podium op, al valt het meteen op dat zangeres Saiki en bassiste Misa minder ‘maid’-gestyled zijn dan de rest. Wel haalt de bassiste van dienst meteen een fles Jameson naar boven die ze aanbrengt op haar versterker. Stoerdoenerij eigenlijk, want eigenlijk blijft die fles gedurende anderhalf uur onaangeroerd. Misschien ook best, want Misa haalt dit optreden weer verdraaid veel kunstjes uit haar bas. Verder is de setting, samen met uiteraard de setlist, veel anders dan vorige keer. Het grote podium maakt dat de meiden zich zichtbaar losser gedragen en genieten van deze avond; er is veel minder stress te voelen.
Dat heeft zijn voor- en nadelen natuurlijk. Dit is zeker niet Saiki haar beste avond, hier en daar kruipt er wel eens een valse noot in of zit ze door technische problemen met haar oortje er een tel naast. Secret My Lips en Spirit!! komen voorbij en dat zijn tracks die live een lekkere impact hebben. Ze steken met vlag en wimpel boven The Non-Fiction Days uit, dat vrij flauw gebracht wordt, of een nieuwer nummer als Glory, maar door een enthousiast publiek vallen deze mindere momenten nog te relativeren. Alone doet het naar mijn gevoel dan weer goed. Het nummer is met minder vuur gebracht dit keer, maar het past op de een of andere manier bij deze intiemere setting.
Geen droomsetlist dus, Band-Maid-gewijs komen er altijd wel enkele nummers voorbij in de set waarbij je je afvraagt waarom ze dat doen. Bijvoorbeeld wel die zevertrack Start Over, maar niet die prachtige hit Anomone in deze mooie en sfeervolle setting. Gelukkig staan er drie rasechte muzikanten op de planken die steeds uitblinken, waar ze ook spelen, en dat lijken ze met deze set ook voor het eerst écht te willen tonen aan de wereld. Play is al vrij technisch, maar vangt dan nog eens aan met een fijne jamsessie, en vanaf Cross krijg ik spontaan een glimlach op mijn gezicht. Misa en Kanami wisselen af met staaltjes pure kunde en dat levert meermaalt kippevel op.
Op vlak van samenspel was het absolute hoogtepunt van deze avond het meesterlijke Onset-nummer, dat halverwege gebracht werd. Zweverige post-rock met ballen en met een technische opbouw, gebracht door deze dames die twee jaar geleden nog vrij schuchter op de planken stonden. Dat gevoel is vandaag helemaal weg, want je voelt echt dat bepaalde nummers met meer ziel gebracht zijn. Het lijkt ook alsof er in Onset een soort van compromis gevonden is tussen de hoge techniciteit van de dames en de instrumentaal zwakkere Miku, want het geheel klinkt adembenemend en Miku draagt haar steentje bij. Jammer dat ze bij heel wat andere nummers echter niet verder komt dan enkele akkoorden of zelfs stiltes.
Die technische hoogstand is zeker niet het enige punt waarin Band-Maid erg veranderd is in die twee jaar tijd. Waar Saiki vroeger immens verlegen was, vind je haar nu terug als dé frontvrouw van dit gezelschap, en is Miku geëvolueerd naar de dame die hier en daar wat woorden meeroept. Voor het eerst zie ik ook een Saiki die straalt, geniet van elke beweging die het publiek maakt en geen tel twijfelachtig overkomt. Daarnaast blijft ze nog steeds dat coole imago uitstralen, wat fijn contrasteert met mevrouw Miku Kobato, diens naam gevormd is met de Japanse karakters voor ‘kleine duif’. Een kleine duif die op de koop toe nog eens overdreven in vorm is vanavond en een interludium houdt waarbij eigenlijk niemand nog verstaat wat ze zegt, inclusief menig Japanner in het publiek. Roepen en tieren met een piepstemmetje en kawaii in het kwadraat, en wat is het contrast heerlijk met een Kanami en Saiki die van achter op het podium doen alsof het de normaalste zaak van de wereld geworden is. Het past er ergens niet meer bij, maar langs de andere kant is het zo’n fijne afwisseling in de stevige rockset van deze band. En het blijft Japan…
Ze blijven verrassen dus, deze Japanse dames. Enerzijds zag ik een kant van hen die ik niet kende: een stralende glimlach en het was duidelijk dat ze er plezier in hadden (ook Saiki en zelfs Misa), een oprichtster die wel érg ver ging in haar ‘Moe Moe Cune’-duivenpraat, en hier en daar een valse noot bij haast elk lid (ze zijn niet perfect!). Anderzijds heb ik door dat een optreden van deze meiden heel wat charme heeft op een kleinere locatie. De chemie met het publiek, de dynamiek op het podium en de sfeer die er hing waarbij alles mocht en niets moest, gaven deze avond zo’n heerlijke meerwaarde. Band-Maid toont bij dezen aan dat Japan geen perfectionisme hoeft af te leveren en perfect ook eens kan genieten van een los avondje rocken in de Nederlandse hoofdstad. Het was in elk geval elke kilometer waard.
Foto’s:
Anieck Van Maaren
Datum en locatie:
17 november 2018, De Melkweg, Amsterdam
Link: