Terwijl in Nijmegen een uitverkochte derde editie van Soulcrusher aan de gang is, staat er even verderop in Tilburg een avondje onvervalste black geprogrammeerd. Het leven van een metalhead gaat duidelijk niet altijd over rozen, want: wat te kiezen? Geen nood, Zware Metalen is gewoon voor u op beide evenementen present om de sfeer te proeven.
Uw verslaggeefster van dienst bij het apocalyptische feestje te Tilburg, stapt juist over de drempel van de Jupiler Zaal als de eerste onheilstonen van Orkan klinken. Een snelle blik op de zaal leert dat het nog wat aan de rustige kant is, maar daar zal gelukkig spoedig verandering in komen. Deze Noorse formatie uit Bergen, met in de gelederen onder andere live Taake-gitarist Gjermund Fredheim en (ex-)live Taake-bassist Sindre Hillesdal, trapt de avond af.
Wanneer de band I Flammer Skal du Eldast inzet en frontman Einar Fjelldal zijn strot opentrekt, wordt al gauw duidelijk dat we hier mee te maken hebben met een band die direct schatplichtig is aan één van de belangrijkste kiemen binnen de black metal (getuige ook de bandnaam: een nummer van Taake). De appel valt tevens niet ver van de boom wanneer je de rauwe, ijzige screams van Fjelldal beluistert. Venijn even buiten beschouwing gelaten, dat wel.
Bij Orkan geen ruimte voor geneuzel tussendoor, het publiek krijgt in feite niet eens de kans om tussen de nummers door te klappen. De leden van Orkan denderen gauw door naar een volgend nummer en dit is eigenlijk wel zo prettig. Grappig contrast is dat Fjelldall aan het einde van de set zich plotseling wel tot het publiek wendt met een haast liefdevolle boodschap in vergelijking tot de geconcentreerde, toornige vertoning ervoor. “You’re the fucking best. Love you.” Wat een uitstekende opwarmer dit optreden en wat jammer eigenlijk dat een groot deel van de toeschouwers nog binnen moet druppelen.
Na enkele demo’s en EP’s, is het eerste album van One Tail, One Head zojuist vers van de pers gerold: Worlds Open, Worlds Collide. Opnieuw een Noorse formatie, afkomstig uit Trondheim. Eén die eveneens de zwartgeblakerde traditie voortzet, maar daarbij wat meer de experimentele kant opzoekt dan Orkan. Een band bestaande uit leden die ook in andere bands binnen de Noorse blackmetalscene actief zijn, zoals Black Majesty, Vemod en Ritual Death. De nummers en het voorkomen van de band zijn lekker explosief en sommige nummers vertonen de neiging om te ontsporen in een complete chaos. De heren spelen onder andere One Tail, One Head, Arrival, Yet Again (van de gloednieuwe plaat, net als de schijf van Orkan op 5 oktober uitgebracht), Rise in Red en Firebirds, waarmee de nadruk vanzelfsprekend op het nieuwe album ligt. Bij één van de ‘langzamere’ nummers instrueert zanger Luctus het publiek als volgt: “This is a slow one. Find someone you love… and break their neck.” Zie hier de sfeer tijdens het optreden. Muzikaal gezien een tikje minder intens en rauw dan Orkan, maar ook dit tweede voorprogramma is een waardige opwarmer voor dat wat zal volgen.
En dan is de tijd aangebroken voor het machtige Bölzer, de enige niet Noorse band deze avond, om de aanwezigen mee te nemen op een duistere trip. Alleen al het met noisegeluiden doordrenkte intro roept een geheel eigen hermetisch geladen atmosfeer op, al doet de overdaad aan wierook vlakbij het podium ook zijn werk. En dan moet de blackened deathexplosie, die Bölzer op diverse wijzen laat manifesteren, nog losbarsten.
Een optreden van het Zwitserse duo geeft je het gevoel opgejaagd te worden in een labyrint waar oneindige gangenstelsels je het ontsnappen onmogelijk maken. Maar ontsnappen wil je ook helemaal niet, want die opgejaagde roes, dat gedesoriënteerde gevoel, is in feite een unieke sensatie. Nee, dan maar liever eindeloos ronddwalen.
Het is elke keer weer een kwestie van met de ogen knipperen dat slechts twee mannen deze eruptie aan geluid voortbrengen: de opzwepende riffs, het bezeten drumwerk en de ietwat hese, demonische zang van KzR, afgewisseld met hier en daar vertragingen die welhaast doorschieten naar doomachtige sferen. Het publiek lijkt oprecht een tikje beteuterd wanneer de tijd is aangebroken om te ontwaken uit de collectieve Bölzer-coma van pakweg vijftig minuten.
Maar veel tijd om weer tot de positieven te komen is er niet. Na een vlotte ombouw van het podium klinkt daar een intro dat niet des Taake is (of juist wel). Met een begeleidend muziekje waarop je ieder moment de Pink Panther verwacht en niet per definitie een koelbloedige Noorse blackmetalband, komen de heren rustig het podium opgewandeld. Er wordt nog wat gestemd, snoeren worden linksom of rechtsom gehangen en haren worden geschikt. Dan gaan de gitaren in de overdrive en ragt de band er in moordend tempo op los met Jernhaand van het album Kong Vinter. Wanneer de onbuigzame Hoest uiteindelijk ook het podium betreedt, kan hij rekenen op een warm onthaal. Grote vraag is hoe Hoest vanavond geluimd is, want dat weet je immers maar nooit.
In vorm is hij zeker. Evenals zijn bandleden. Taake gaat verder met Umenneske en Havet i huset. Hoest beweegt zich als een soort woest beest over het podium en de eerste crowdsurfer die op het podium belandt, krijgt van hem een flinke duw in de juiste richting. Avonturiers die later op de avond nog een poging durven te wagen, krijgen grofweg dezelfde behandeling. Hoest en consorten gaan verder met Fra Vadested til Vaandesmed en Nordbundet van het album Noregs Vaapen uit 2011, nummers die de harten van menig aanwezige sneller doen kloppen, getuige ook de sfeer vlak voor het podium. De Noorse vlag is aanwezig in de voorste gelederen en Hoest pakt hem maar al te graag aan om er even provocerend mee te wapperen. In de juiste positie welteverstaan. Ook circuleren er andere attributen, zoals het bekende runenschild.
Ergens halverwege de set richt Hoest zich tot zijn publiek met de mededeling “Always a pleasure to be in the Netherlands. What do you want to hear?” Er worden verscheidene titels geopperd – in hoeverre Hoest zich wat van deze suggesties aantrekt, is natuurlijk maar de vraag – maar het volgende nummer is in elk geval Du ville ville Vestland. Naarmate het optreden vordert, komen band en frontman er steeds beter in, de zang klinkt alleen maar furieuzer, de gitaren schurender en de drums venijniger. Gedegen kwaliteit is er echter vanaf de eerste noten, Taake speelt zoals we van Taake gewend zijn een strakke set. De laatste nummers van de avond zijn Hordalands doedskvad I en Nattestid ser porten vid, part I en daarmee komt er een einde aan het optreden dat volgens een groot deel van het publiek nog veel langer had mogen duren. “We want more” en andere pogingen om de band terug het podium op te lokken ten spijt, Hoest en consorten houden het voor gezien.
En daarmee is een heerlijk avondje black een feit, waarbij eenieder zijn of haar persoonlijk hoogtepunt (of hoogtepunten) op zijn conto mag bijschrijven. Voor velen zal dat mogelijk Taake zijn, voor uw verslaggeefster is het Bölzer dat de kroon spant.
Foto’s Taake:
Ymkje Veenstra (Ymkje photography) De foto’s zijn van de show in Neushoorn, Leeuwarden op 7 oktober 2018)
Datum en locatie:
6 oktober 2018, 013, Tilburg
Link: