Trix was weer even geleden, maar we zakken graag af voor aparte affiches. Affiches die naar mijn gevoel wel wat prijzig waren, maar op zich is het fijn om het Zweedse Amaranthe eens te zien headlinen na de tour met Powerwolf. Het geeft hen de kans om die prima laatste plaat te laten horen in zijn volle glorie. Amaranthe is op pad met twee bands die behoorlijk afwijken, maar toch klopt de cocktail met de landgenoten van Follow The Cipher en het mysterieuze Warkings.
We krijgen de kans om die mysterieuze band Warkings eerst eens aan de tand te voelen. Op plaat klonk het goed, dit is eigenlijk power metal pur sang en dat maakt een mens benieuwd naar de show. De clip van Gladiator was alvast erg smaakmakend. Om zeven uur bestijgen vier mysterieuze verschijning één per één het podium en dat zijn de Spartaan, de Viking, de kruisvaarder en de tribuun. Neen, dit zijn niet enkel beschrijvingen, het zijn ook de effectieve namen van deze heren als ze op de planken staan. In vol ornaat welteverstaan en het is duidelijk dat ze ervoor gaan.
Een half uur lang krijgen we prima muziek voorgeschoteld. Het viertal doet het debuut met andere woorden eer aan. Vooral Never Surrender en het slepende Hephaistos worden goed onthaald door het publiek en ik merk dat ikzelf ook helemaal mee ben met het catchy refrein van het nummer. Bij Sparta komt er plots een leuke verschijning het podium op. Mevrouw Queen of the Damned neemt de plek van Thomas ‘mr. Debauchery’ in met haar gastvocalen en ik ben behoorlijk onder de indruk van de strot die deze lieftallige dame laat horen. Het klinkt geweldig samen met de knijpschreeuwen van onze tribuun. Tot slot komt ook Gladiator nog langs en dan hebben we de grote Hollywood rage aan historische films wel gehad van de voorbije tien jaar. De kennis van deze historische sensatiefilms werkt zoals het ongetwijfeld bedoeld werd, want heel het publiek houdt van deze gekgeklede figuren als ze het podium weer afstappen. Een geslaagde toneelvoorstelling.
Nog zo’n nieuwkomer in de metalwereld is het Zweedse Follow The Cipher. De oorlogskoningen hebben het gebracht tot Napalm Records, waar ze naar mijn aanvoelen ook perfect passen, maar het valt op dat deze band het schopte tot Nuclear Blast. Ze waren zelfs te treffen op de voorgaande editie van Graspop, al was dat veel te vroeg om te kunnen bespreken. Een eerste kennismaking dus met deze symfonische powermetalband.
Dit is in ieder geval power metal van een compleet ander kaliber dan dat van de voorgaande band. Reeds vanaf het startschot Enter The Cipher is dat duidelijk, want deze Zweden zitten ergens tussen het creëren van groovy metal met elektronische overdaad en een eerder symfonische weelde die Nightwish kan brengen, zonder echter impact te maken met sprookjesmelodieën. Bij momenten is het best wel aanstekelijk, zoals op de genoemde opener en op I Revive, maar er kloppen gewoon heel wat zaken niet met de leden die op de planken staan: een gitarist met bandana’s die het gezicht bedekken, wat standaardleden die wat onwennig op de planken staan en tot slot een zangeres die er met haar hoed en jasje half nazistisch uitziet en eigenlijk veel te weinig interactie heeft met het publiek. Als je je ogen sluit en luistert naar de muziek is het dus best ok (meer niet), maar kijk je naar dit spektakel dan past het gewoon helemaal niet. Op cd stelt het met andere woorden meer voor.
Ik mis de intro van de hoofdvogel van deze avond door mijn interview met Warkings, maar vanaf het moment dat Digital World wordt ingezet, ben ik van de partij bij Amaranthe. Zoals gezegd was het uitkijken naar een headlineshow van deze Zweden, want eigenlijk hebben ze in het verleden heel wat toffe zaken uitgebracht. Zolang er niet te veel van die Maximalism-plaat voorbij komt, ben ik erg tevreden en blijkbaar was dat de opener na de intro. Lucky me.
Uiteraard is het ook een kennismaking met Nils Molin, de nieuwste zanger in het gezelschap, al wordt snel duidelijk dat het geen aanwinst is. Goed, de man kan zingen en hij windt de vrouwen in het publiek allemaal om zijn vinger, of dat denkt hij zelf althans. Jezus, wat voor een ijdeltuit kan je zijn, het is gewoon storend om te zien hoe hij elk pasje heeft ingestudeerd en wappert met zijn haren alsof hij een fotomodel is. Het moet wel gezegd worden dat er vocaal niets op zijn prestatie valt aan te merken, hij treedt mooi in duet met Elize en hij geeft een goede invulling aan de zanglijnen van Jake.
De setlist is op zich prima deze avond. Alle grote hits komen voorbij en we vinden ook de nieuwe nummers The Score, Helix en 365 terug, zoals voorspeld in de review vorig jaar. Het publiek houdt er duidelijk van. Hoogtepunten daarnaast zijn het ingetogen Amaranthine, Hunger en Drop Dead Cynical. Toch is het aan de orde om eens flink kritisch te zijn over wat we hier te horen krijgen, want eerlijk: hoe moeilijk kan het zijn om die enkele akkoorden te spelen op gitaar? Het was van voorgaande bands duidelijk dat er wat schortte met het geluid op de planken, maar de akkoorden waren bij momenten compleet ernaast. Elize viel op foute momenten in en Invincible werd gewoon helemaal op een verkeerd tempo gebracht.
Wat spektakel kregen we tijdens de show ook toegereikt, al was de drumsolo wat flauw gebracht. Dan was het schouwspel van bassist Johan Andreassen eigenlijk veel sterker en waar Nils een hele show op aast, met name het stelen van de harten van de dames in het publiek, lukt deze verwilderde man op basis van zijn gekke charisma, helemaal alleen op de planken en zonder zijn bas. Als een gek laat hij het publiek al zijn bewegingen nadoen, met hier en daar een mooi getimede YMCA-beweging. Dit is eigenlijk op het vlak van publieksinteractie het hoogtepunt van de avond, want het toneeltje van Elize en Nils was echt belachelijk. Bovendien viel het op dat onze zangeres behoorlijk pissig was toen ze wat bier op haar jurkje kreeg tijdens een van de eerste nummers in de set. Het leven kan hard zijn.
Wat gemengde gevoelens dus, want Amaranthe heeft hier zeker niet de beste prestatie neergetoverd. Bovendien zijn er wat storende factoren opgetreden die maken dat ik mogelijk niet meer ga afzakken naar een headlineshow van hen. Misschien als ze de rollen omdraaien en Warkings de keet eens laten sluiten. Met bier en maagden in kooien, ons gebracht vanuit de Griekse onderwereld. Zou dat geen idee zijn? Iets om naar uit te kijken alvast, de rest van deze avond vergeet ik liever even.
Foto’s:
Kitty van de Waart (Kitty van de Waart Photography)
Datum en locatie:
1 februari 2019, Trix, Antwerpen
Link: