Na twee jaar is Septicflesh weer terug in Nederland met gek genoeg nog steeds dezelfde tour. Nu staan ze zelf bovenaan het lijstje en hebben ze een vol randprogramma mee met supportacts en een special guest. Het vernieuwde Equilibrium is van de partij, afgerond met Griekse goden Scar of the Sun en nieuwkomers Oceans. Verslaggever Ruben weet de Iduna altijd te vinden en sloot zich aan bij de verzamelde menigte.
Na een volle vrijdagavond in Hilversum zou mijn lichaam liever willen dat ik het even rustig aan doe, maar dat is geen optie als er zo dicht bij huis een dik affiche op de planken staat. Dus stipt op tijd meld ik me in Drachten voor de start van de eerste band Scar of the Sun.
De melodische klanken knallen door de ruimte, het is technisch en hard zoals we het het liefste horen. Al hadden we liever de gitaren nog wat beter gehoord, want de bas drukt alles naar de achtergrond. Drie jaar geleden kwam het meest recente album Inertia uit en daar wordt vandaag het een en ander van gespeeld. Waaronder de titeltrack, dat het tempo nog wat verder opschroeft. Hier zijn de gitaren gelukkig weer duidelijk te horen en de knallende snare doet het bijna aan slam denken.
Dat is het natuurlijk niet, bewijst I Am The Circle. Clean vocals komen van de backing track en geven ruimte voor technische solo’s. Dat zie je natuurlijk niet in het slam genre. Na drie jaar is het ook weer tijd om wat nieuw werk aan te kondigen en dat doen ze hier in de vorm van Transition To Turbulence. Waar ze bij hun eerste album duidelijk nog zoekende waren naar hun geluid lijken ze dat inmiddels te hebben gevonden en het klinkt verdomd fijn. Na Anastasis van de laatste LP wordt afgesloten met die eerste plaat. Gravity is het laatste nummer van deze mannen voor vanavond. Ze zijn een heel eind gekomen sinds dit begin en het lijkt alleen maar beter te worden.
Voor Oceans is het de eerste keer in Nederland. Actief sinds 2017 en vorige week is hun derde album Happy uitgekomen. Deze set begint dan ook met de album opener Parasite waar de frontman zonder hulp van de microfoon zijn longinhoud laat zien. Ook het nummer Spit van de nieuwe plaat komt langs. Deze Duitsers weten een nieuw, jong geluid neer te zetten want nog het meest lijkt op een mix van nu-metal en emocore. Rapstukken met teksten die je als vijftienjarige ontzettend diep vond ondersteund met flinke breakdowns en screams die uit de tenen komen.
Het emogehalte stijgt met het nummer We Are Nøt Okay, wat natuurlijk alleen al met die titel aan My Chemical Romance doet denken. De band wil beweging zien in het publiek, maar vooralsnog komt dat niet op gang. Zelfs niet met de woeste breakdowns die de band er in gooit. Waar het publiek nog wel enigszins voor te porren is, is meezingen met Breed Consume Die, tevens van het nieuwe album. Het zijn ook maar drie woorden, dus dat is nog te overzien. Met een titel als dit druipt het antikapitalisme er aan alle kanten vanaf. De vocalen nemen een meer grunge geluid aan wat dan door moet gaan voor clean vocals. Dat zet door in Icarus van de debuut-EP. Ook hier mag het publiek van zich laten horen.
Gesterkt door deze interactie doet de band er nog een schepje bovenop en probeert het publiek nu ook mee te laten bewegen door ons met de vuist in de lucht te laten zwaaien op het nummer I Sing Alone. Het album Hell Is Where The Heart Is uit 2022 hadden we vanavond nog niet gehad. Maar ook The Awakening van die plaat komt langs. Duidelijk bedoeld als afsluiter met hoeveel energie ze er in pompen, maar ze blijken nog wat tijd over te hebben en haasten zich om het nummer Sulfer er ook nog uit te gooien. Dat gaat met zoveel intensiteit dat de dringendheid vrijwel tastbaar is en de band krijgt eindelijk een moshpit op gang. Deze jongens hebben hun taak als openingsact meer dan vervuld en de zaal warm gemaakt voor wat nog komen gaat.
De special guest van vanavond gaf voor mij toch wel de doorslag om hierheen te komen. Los van dat dit podium lekker centraal in Noord-Nederland ligt en je nooit de hoofdprijs voor toegang of consumpties hoeft te betalen en alles altijd perfect in orde is en dus altijd een bezoek waard is. Vanavond staat Equilibrium hier. Die hebben we al vier jaar niet in Nederland gezien, ook al zijn het onze oosterburen. Ik heb deze band leren kennen als een niet onverdienstelijke folkmetalband, maar inmiddels zoeken ze een wat moderner geluid op, wat niet altijd tot even geweldige muziek heeft geleid. Sinds vorig jaar hebben ze een nieuwe vocalist dus ik ben benieuwd hoe deze band inmiddels klinkt.
Voor de sfeer hebben ze alvast twee extra trommels neergezet. Hier kunnen bassist en gitarist ook op meetrommelen voor een bombastische opening. Ze willen energie uitstralen en dat lukt met de opkomst van nieuwe frontman Fabian Getto redelijk goed. Het hele podium wordt gebruikt door de roodharige stuiterbal. Dat zal vast ook iets te maken hebben met de live video die wordt opgenomen, maar het publiek heeft er voordeel van. Ze stomen direct door met Renegades, de titeltrack van hun laatste album. Vaag zijn nog wat oude folk invloeden te horen, maar de backing track voert de boventoon met vrolijke noten. Een duidelijke beweging naar de meer power metal georiënteerde muziek waar ze de afgelopen tien jaar naartoe zijn geschoven.
De avond staat voor deze mannen vooral in het teken van nieuw materiaal, er is immers een nieuw stemgeluid en daar zijn de nodige singles mee opgenomen. Meest recente daarvan is Gnosis. Getto laat hier zijn vocale kunstje zien, verstaanbaar en toch hard growlen. Hier zijn nog onconventionele instrumenten te horen, maar die lijken niet van een Germaanse folk achtergrond te zijn. Het doet meer aan Oosterse tonen denken. Samen met duidelijke grooves en zelfs een breakdown tussendoor zijn de heren nog steeds wat zoekende naar hun geluid, lijkt het.
Het is in ieder geval een stuk beter dan Born To Be Epic, waar het voor mij allemaal fout ging in 2016. Flauwe popmuziek met panfluit ongein wat ik destijds niet van deze band verwacht had. Ik kan die single wel aanwijzen als het moment dat ik ben afgeknapt op deze band, maar daar sta ik alleen in. Born To Be Epic werd de grote hit van dat album en wordt nu dus plichtsgetrouw aan de setlist toegevoegd. Het wordt zelfs met extra trommelwerk aangekondigd.
Inmiddels lijken ze daar zelf ook wat van afgestapt, want met Awakening krijgen we weer een nieuw nummer te horen dat nog helemaal niet is uitgebracht. Dit lijkt toch duidelijk weer de stevige kant op te gaan met bijna deathcore achtige energie, maar wel nog steeds met die oosterse instrumenten op de achtergrond. Na het voorgaande nummer vind ik alles beter. En om die nare smaak nog verder weg te spoelen, gaan ze zelfs helemaal terug naar het Sagas-album voor een uitvoering van Blut Im Auge. Het enige Duitstalige nummer van de set, maar wel het enige nummer dat ik echt van deze mannen wil horen. Epischer, sneller en zonder rare poespas. Dit is het geluid wat ik altijd met deze band zal associëren. In de aankondiging vertelt Getto zelf ook dat dit het nummer is wat hij zelf als tienjarige knaap hoorde en fan werd van deze band. Dan zou hij nu 26 zijn, en dat kan best kloppen. Voor iemand die net een jaar op het podium staat doet hij het als een ervaren rot. De man lijkt een natuurtalent, deze mogen ze wel even vasthouden als het aan mij ligt.
Zeker als het de kant op gaat zoals in Cerulean Skies, weer een stevig nummer zonder vrolijke riedels maar gewoon beukende metal met een dun laagje folk instrumenten. Het volgende album wordt er een om naar uit te kijken. Ook Shelter, het eerste nummer met de nieuwe zanger, past in dit straatje. Op deze manier winnen ze me wel terug. Het laatste nummer van de avond is One Folk, de eerste single na het laatste album. Hier is in de intro wel een folk fluitje te horen, maar ook dit nummer gaat richting moderne deathcore. Het is nog een product uit de oude line-up, maar de zwaai in de goede richting zat er duidelijk al in. Inclusief verbroederende boodschap van astrofysicus Stephan Hawking is dit een passende afsluiting van het vernieuwde Equilibrium.
De afsluiter van vanavond laat ons nog even in het donker staan als de set begint. Vampire of Nazareth leent zich daar natuurlijk uitstekend voor, want het effect als frontman Spiros Antoniou van Septicflesh ‘’We offer the sun!’’ het publiek in schreeuwt terwijl de lampen aan gaan is te goed om het niet te doen. De mannen zijn op dreef en dat is te merken in Neuromancer wat het gretige publiek meekrijgt dat de vuisten in de lucht gooit en gewillig meeschreeuwt wanneer de band het wil. De Grieken zijn nog steeds bezig met de Modern Primitive tour, al is dat album inmiddels twee jaar uit. Dit nummer staat ook op die plaat en dat is zeker geen onverdienstelijke.
Pyramid God opent het Egyptisch pantheon. Het epische en orkestrale stuk zal de goden goed zinnen, net als het publiek dat zich graag laat horen door ritmisch te schreeuwen en de vuisten in de lucht te gooien bij Hierophant. Het laatste album leent zich ook uitstekend voor publieksinteractie blijkt, een sterk staaltje songwriting van de Grieken. In een uitstap naar het vorige album krijgen we Portrait Of A Headless Man te horen, waar we toch flink wat ellenbogen moeten ontwijken van potige Friesen die fanatiek de pit proberen uit te breiden. En als dat op het vorige nummer niet lukt, dan zorgt Coming Storm daar wel voor. Speciaal voor dit deel van de tour opgenomen in de setlist en met het tempo en orkestrale geweld past het prima in deze energieke avond.
Niet alleen de Egyptische goden worden aangehaald, ook de oude Griekse titanen komen van stal. Met het zes en half minuten durende Prometheus gaat het tempo wat naar beneden waardoor de pit even stilstaat. Een ruimte die wordt ingenomen door dronken oude rockers die net wat te veel cola-Berenburg op hebben en aan de zaal bewijzen waarom hun kinderen zich voor hen schamen. Dronken gelal doet toch wat af aan de compositie op het podium. En tot twee keer toe een plakkerig Fries mixdrankje over je heen gemorst krijgen doet wat af aan de geur van je kleren.
Na het nummer Martyr vraagt frontman Spiros voor ongeveer de vijfde keer deze avond: ‘’Hebben jullie nog energie mijn vrienden?’’. Maar deze keer meent hij het ook echt en vallen we na een zwaar instrumentaal stuk in A Desert Throne. Potige rauwdouwers beuken de pit weer open en dat schrikt de trieste wandelende midlifecrisissen gelukkig wat af. Een greep uit het oudste album van vanavond brengt ons Communion, met niet alleen de titeltrack, maar ook Persepolis. Hard mag het publiek ‘burn’ schreeuwen en dat doen we dan ook graag. Het is het laatste nummer voor de mannen van het podium verdwijnen, maar zo kun je je set natuurlijk niet afsluiten.
Wanneer de heren weer terug onder de lampen staan maken ze hun oude blokje af met de laatste van de Egyptische goden. Anubis mag als god van de dood het einde van de set overzien. Als laatste offer krijgen we Dark Art nog te horen en dan is het toch echt klaar met de wervelende set van Septicflesh.
Een energieke avond met nieuwe geluiden en vertrouwde kwaliteit. Met deze tour is een geweldig programma neergezet dat het bezoeken meer dan waard was. Hopelijk zijn er wat harten gewonnen vanavond in Drachten, of de volgende dag in Hengelo. De provincie staat zo weer goed op de kaart, fijn dat het buitengebied ook van deze tours krijgt. Hopelijk blijft dat doorzetten en beweegt het de rest van Nederland om net even een halfuurtje verder te reizen.
Datum en locatie
5 oktober 2024, Iduna, Drachten
Link: