Gastverslaggever Kim Gilissen heeft de smaak te pakken. Na namens Zware Metalen kleinere zalen als de Moonlight Music Hall in Diest het Casino van Koksijde te zijn geweest, wachtte nu de Antwerpse Lotto Arena. Of, om precies te zijn: Five Finger Death Punch, In Flames en Of Mice & Men.
Waar te beginnen… Na een lange tijd nog eens op aarzelende wijze af te zakken naar de Lotto Arena in Antwerpen voor een band wat me nauw aan het hart ligt, ben ik deze keer zowel weggeblazen en teleurgesteld geweest tegelijkertijd. Volg me mee met wat een mengelmoes van dikke plus- en minpunten zou worden.
Het is al enige tijd geleden dat ik nog eens mijn voeten binnen de deuren van de Lotto Arena gezet heb, deels doordat de laatste tijd mijn voorkeur naar vooral kleinere zalen uitgaat vanwege de betere sfeer en vaak zelfs beter geluid. Plus de drank kost je geen arm en een been. Maar Five Finger Death Punch én In Flames op één avond is iets dat te mooi om waar leek te zijn. In zekere zin was het dat ook, want ondanks dat mijn voorliefde voor 5FDP mij overgehaald heeft om toch te gaan, zijn er bepaalde minpunten waar ik echt niet overheen kon kijken. Beginnende met het feit dat de afstelling van het geluid voor zo een grote en bekende zaal maar redelijk pover uitgevoerd was voor twee van de drie bands, dewelke dan ook vooral last hadden met hun keyboard of zang die niet voldoende tot zijn recht kwam doorheen luid gedrum of gitarenwerk.
Bijvoorbeeld bij In Flames kon je tijdens sommige nummers echt met veel moeite een paar noten van het keyboard herkennen, maar die band had nog een paar andere problemen die ik later zal aankaarten. Wat dan weer wel in hun voordeel sprak was een uitmuntende uitvoering van special effects en de show op zichzelf. Toch was niet alles verloren, naar het einde toe kregen we een stevige opkikker na een paar tegenslagen. Maar even deze irritaties aan de kant gezet en het feit dat ik en mijn wederhelft voor het merendeel opgesplitst waren, zal ik dan bij elke band even de hoogtepunten bespreken, beginnende met de minpunten, om dan te eindigen op een toch iets meer positieve noot. Want uiteindelijk kwam alles toch mooi op zijn poten terecht.
Of Mice & Men was de enige van de drie bands die me weinig tot niets zei, of in betere woorden uitgedrukt: ik het minst van af wist. Voor deze band is het bij mij altijd gebleven met eens in de verte een nummer te horen maar nooit verder in opgezocht gehad. Waardoor ik dan ten opzichte van een echte fan moeilijk een kritisch oordeel kan vellen vergeleken met eerdere concerten. Dat gezegd zijnde was het redelijk irritant dat de gitaren een tikkeltje te luid stonden waardoor het op zijn minst gezegd “problematisch” was om echt voldoende de verschillende noten en toonhoogtes van elkaar te onderscheiden. Wat dan – in de korte tijd die ze als voorprogramma maar ter beschikking hadden – alles zeer eentonig deed lijken.
Ik kon het eerste nummer moeilijk onderscheiden van het laatste, hetgeen ook deels te wijten was aan de zang die slecht verstaanbaar was. De show ontbrak ook wat extra energie die het zeker ten goede zou gekomen zijn in dit geval. Hiermee bedoel ik dat de bandleden weinig tot niet bewogen op het podium. Desondanks maakte de rauwe en harde klank van hun nummers me toch nieuwsgierig naar meer van deze band. Tenslotte zou het ook oneerlijk zijn om de band op zich te veroordelen voor simpelweg wat slechte afstellingen in het geluid. Zanger Aaron Pauley heeft tenslotte zijn best gedaan om het publiek mee te slepen en op te warmen voor wat nog komen zou.
Ik kan Of Mice & Men vooral omschrijven als een voorprogramma dat blijkbaar niet de tijd en juiste afstellingen had om volledig tot zijn recht te komen. Hetgeen ik voor het publiek en de band zelf zeer spijtig vind, want buiten al die negativiteit uit klonken hun nummers zeker en vast interessant. Misschien dus toch eens in het oog houden in de toekomst.
Alhoewel ik moet toegeven dat In Flames niet in mijn top 5 staat van favoriete bands, ben ik toch zwaar fan van hun werk en maak ik geen negatief onderscheid tussen hun oudere en nieuwere nummers. In tegenstelling tot sommige diehard-ans. Dat maakt het volgende zeggen des te meer pijnlijk voor mij: ik ben namelijk niet te spreken over de moeite die zanger Anders Fridén in het begin van dit concert stak… Dit was vooral te merken toen de band van een paar nummers met veel grunten zoals Trigger, Scream en Take This Life, overging naar een nummer met meer cleane vocalen: Only For the Weak. Tijdens Only For The Weak ging zijn zang namelijk helemaal de mist in! Waar dit aan kan liggen kan ik niet met zekerheid zeggen, maar volgens geruchten kan hij de laatste jaren moeilijk volgen met zijn stem. Je kan het hem ook moeilijk kwalijk nemen na bijna 25 jaar optreden.
Hoe dan ook, ik kan het niet door de vingers zien dat hij tijdens dit nummer zelfs amper moeite deed om überhaupt te zingen. Hij sloeg letterlijk hele stukken tekst over in het refrein en de stukken die hij wel zong waren noch in de maat met de muziek, noch enigszins zuiver te noemen. Daar bovenop nog eens het feit dat het keyboard niet voldoende volume had om de drums en gitaren te overstemmen en je had een echte domper van een performance voor een nummer dat op zijn allerminst een echte klassieker van In Flames te noemen valt.
Maar!… Alle hoop was nog niet verloren en na een paar leuke interacties met het publiek begon de sfeer en vooral de energie en zang een omkeer te maken. In Flames was back in business! Bij nummers zoals Save Me en Here Until Forever – het nummer dat Fridén opdroeg aan een fan in het publiek die via een brief had laten weten dat zijn moeder onlangs heen gegaan was aan kanker – was er een overduidelijk verschil met de eerste vijf nummers.
Plots kon ik terug met een opgelucht hart genieten van de laatste nummers in het één uur-durend optreden. Zeker bij één van de laatste nummers, The End, kwam alles mooi tot zijn recht om dan opgevolgd te worden door Gyroscope, Deliver Us en The Quiet Place. Maar ondanks het bidden tot My Sweet Shadow, Crawl Through Knifes of zelfs Cloud Connected, kwamen deze klappers spijtig genoeg niet meer aan bod. Toch moet er nog iets positief gezegd worden van het zeer mooi uitgeklede podium en de fantastische lasershow. Ik vond het alleszins zeer cool om zowel drummer Daniel Svensson en de keyboarder elk op een verhoogd kubus-vormig podium te zien staan, terwijl de kubus zelf met projectieschermen bekleed was die hetzelfde afbeeldde als een gigantisch scherm op de achtergrond. Hierdoor leek de hele projectie naadloos in elkaar over te vloeien. Dan had je links en rechts op de uithoeken nog eens verticale lasers staan die – als ze door de rook heen sneden – een energieveld tussen het podium en het publiek leken te werpen. Dik pluspunt hier dus.
Ik ga In Flames me voor deze avond dus vooral herinneren als een band die zwaar tekort kwam tijdens de eerste vijf nummers, maar een leuke comeback maakte tijdens de tweede helft en uiteindelijk telt het niet hoe je valt, maar wel hoe je terug op staat! Dus In Flames was ondanks alle tegenslagen voor mij dan toch nog een milde meevaller geworden.
Na de vorige twee bands was de hoop op een klapper als afsluiter toch even verdwenen en de moed ergens onderaan op de bodem van mijn schoenen te vinden. Maar ik kan je al verklappen dat dit gedeelte van de review een stuk positiever zal zijn!
Een enorme schedel die van het plafond hangt, de originele zanger Ivan Moody gezond en wel terug op het podium na zijn rehab, een gitaar met lasers op en een boel fans die gewoonweg wild worden: dit is het recept voor een optreden van Five Finger Death Punch dat bijna de hele hoop voorafgaande tegenslagen zou kunnen goedmaken. En in zekere zin deed het dat ook. Echt zware minpunten kan ik dan ook niet aanduiden, buiten het feit dat halverwege twee nummers akoestisch gespeeld werden op een klassieke gitaar met enkel gitarist Jason Hook en zanger Moody op het podium. Het probleem zat hem niet in het akoestische aspect, maar wel in het feit dat twee erg goede nummers (I Apologize en Wrong Side of Heaven) maar voor minder dan de helft gespeeld werden… Dat doe je de fans gewoonweg niet aan!
Van het begin tot het derde nummer was het publiek nog redelijk tam, tot het derde nummer ingeleid werd met de woorden: “I want everybody to sing along and crowdsurf with this next song, because we will Wash it All Away“, met bijbehorende golvende handgebaren. Eénmaal raden hoe het publiek hierop reageerde… Als je niet beter wist zou je hogerop in de tribunes gaan zitten omdat het meest vooraan gelegen gedeelte lag te daveren. Na het einde van dit fantastisch nummer nam Ivan Moody ook de gelegenheid om zich te verontschuldigen aan iedereen met: “I wanna take this time to apologize to you guys, because yes I know, I fucked up!” Met direct daarop volgend luid gejuich, alsof iedereen hem niet enkel gemist heeft maar ook een groot hart onder de riem wou steken. Maar als echte metalmannen en -vrouwen, mogen we niet in het openbaar gezien worden met tranen op de wangen, ofwel?
Hierna volgde dan het eerder vermelde “akoestische gedeelte” van de show – na een oude bekende Over and Under it – wat dan iets minder voor mij persoonlijk was. Mooie liedjes duren niet lang, maar de akoestische nummers waren grof gezegd belachelijk kort. Ik ben niet snel teleurgesteld, maar dat is toch zonde van twee erg goede – zelfs prijzenwinnende – nummers. Nadien werd dit allemaal wel voor een groot deel gecompenseerd met een hard nummer (Lift Me Up) waarbij bandleden van voorafgaande bands mee het podium op kwamen om er die extra “Punch” achter te zetten. Levendig en energiek was nog zacht uitgedrukt voor deze ode aan het nummer.
Direct daarna werden er willekeurig aangeduide mensen uit het publiek het podium op getrokken om een hard nummer (Burn Motherfucker) nog meer tot leven te brengen, alsof dit nummer dat nog nodig had? Weliswaar is het spijtig om te vermelden dat dit allemaal wel een beetje in het belachelijke getrokken wordt als twee van deze mensen met hun handen in hun zakken blijven staan belletjes uit hun neus te blazen (bij wijze van spreken). Dus mensen, als je in het vervolg met Ivan Moody op het podium staan, doe dan ook alsof je met Ivan fucking Moody op het podium staat!
Tot slot werd nogmaals iemand op het podium geroepen voor een “sing-along” van Jekyll & Hyde, deze keer een jongetje van circa 12 à 14 jaar en geloof me als ik zeg dat hij het een stuk beter deed dan boven vermelde volwassenen bij het vorige nummer. Als je hierna Moody zijn bekende honkbalknuppel ziet bovenhalen en dan weggeeft aan iemand uit het publiek, zoals gebruikelijk is bij de meeste concerten van Five Finger Death Punch, dan weet je dat het einde nabij is. Maar de afsluiter was niets minder dan Gone Away, waarbij de hele zaal hun aanstekers en smartphone in de lucht moesten steken en dat was eerlijk waar een geweldig zicht om te aanschouwen waarbij de tijd heel even bijna stil leek te blijven staan.
Dan komt het ergste moment van de avond: afscheid nemen. Deze harde realiteit kwam nog eens zoveel harder aan wanneer je merkte dat er geen encore meer kwam. 5FDP heeft dus letterlijk exact hun runtime uitgespeeld en verder niks, wat misschien de grootste teleurstelling was voor de hele avond. Maar je kan niet alles hebben in het leven.
Toch zag je dat op het einde van de avond de mensen met een gerust hart naar huis gingen. Voor mijzelf moet ik iets meer kritisch zijn, want het is alles behalve vlekkeloos verlopen. Maar zoals men soms zegt in de kunstwereld: zit de schoonheid misschien in de imperfectie? Buiten al het negatieve uit neemt het niet weg dat ik me toch over de algemene lijn geamuseerd heb, maar om het even in het kort samen te vatten zal ik mijn vriendin haar sms tijdens In Flames in de photopits quoteren: “Waarom kijk je zo depressief?” Dit was met reden, maar toch mag er gezegd worden dat In Flames sterk terug gekomen is en 5FDP alles grotendeels gecompenseerd heeft, in de grote lijnen dan toch. Uiteindelijk telt het alleen maar hoe je op het einde van de dag weg wandelt van een concert en dat was hier toch met een glimlach!
Foto’s:
Tessa Verstraete
Datum en locatie:
14 december 2017, Lotto Arena, Antwerpen
Link: