Esoteric, Ahab & Ophis in de Baroeg, Rotterdam
Vrijdag 8 juni 2012
Ik ontglip de donkere wolk die boven Zwolle hangt en sjees richting Rotterdam. Naarmate ik dichterbij kom wordt het steeds mooier weer. Het zonnetje vrolijkt me genoeg op om zo zonder risico’s kunstmatig de stemming weer een beetje duisterder en depressiever te stemmen. En dat gaat zo gebeuren in de Baroeg, een plek waar ik al meerdere keren heb kunnen genieten van ijzersterke doom-optredens. Zelden heb ik echter zo’n mooie line-up gezien als die van vanavond, met pareltjes als Ophis en Ahab en met als afsluiter de absolute funeral doom pletwals, ook wel doomkraker, Esoteric. De ‘Doomwards Let us Row Tour’ gaat beginnen, althans, voor ons Nederlanders, want als ik het goed begrijp is dit de een na laatste halte voor de tourende muzikanten.
En we beginnen met het Duitse Ophis, een band die gevaarlijk balanceert op de scheidingslijn tussen death doom en funeral doom. Dit is niet de eerste keer dat ik ze zie en weer heb ik dezelfde indruk. Wat een heerlijk bandje is dit eigenlijk! Telkens vergeet ik ze, totdat ik ze weer eens live aanschouw en weer positief verrast word. Wel is er een klein technisch probleempje met de monitoren, waarop de zanger grapt: “That’s why we call this the Technical Troubles in Europe Tour.” Het publiek pikt het goed op en de sfeer blijft aanwezig. Zonder dat ik mijn vinger erop kan leggen komen de heren, als altijd, op een fijne manier bescheiden over, zonder onzeker te zijn in hun rustige podiumpresentatie. Een sterke opener voor wat belooft een lekker doom-avondje te worden, met als humoristisch hoogtepunt een ode aan de altijd aanwezige Pim Blankenstein van Officium Triste, die onlangs jarig was.
Het is nog iets voller dan bij Ophis, wat de zaal gezellig druk maakt. Een gevarieerd publiek, met de toch vaak bij doom aanwezige black fans, een incidentele gothic en het over het algemeen iets oudere typische, doompubliek. Ahab is aan de beurt en daar kijk ik enorm naar uit. Op plaat, en dan vooral op het debuut The Call of the Wretched Sea kan de Duitse funeral doom-band me eindeloos boeien. De met de geur van de zee geinjecteerde traagheid en onheilspellende sfeer zijn op plaat enorm herkenbaar. Ik hoop dat het live ook goed tot zijn recht komt.
Dat doet het helaas niet helemaal. Begrijp me niet verkeerd, Ahab is voor mij een klein hoogtepunt van de avond, maar de zeemeeuw-introgeluiden komen enorm onzinnig over. Al helemaal als ze voor de zoveelste keer langskomen. Ook mis ik de typische zeegrottengalm over de instrumenten bij de nummers van de eerste plaat. Toch speelt men uitermate strak, met de drummer als opvallend element, de man doet ondanks de trage ritmes enorm veel met details. Ook de nummers van de nieuwe, The Giant gaan er in als zoete koek en werken sfeerverhogend. Enige minpunt: de cleane zang komt iets minder sterk over door het gortdroge geluid. Het had wat beter met de muziek gemengd als er wat galm overheen was gezet.
Dan is het tijd voor het Britse Esoteric. Onlangs is hun nieuwste, zesde psychedelische funeral doom-meesterwerk uitgebracht. Ik heb nog net de een na laatste plaat weten te scoren aan het begin van de avond. Dus mijn gemoedstoestand is aardig tot rust gekomen. De Britney Spears microfoon dragende frontman begint enthousiast en grimast erop los terwijl de onheilsklanken de zaal invloeien. Al gauw blijkt dat het geluid niet bijster goed is. Iets wat aan de ene kant enorm belangrijk is, bij de gelaagdheid van de muziek, maar anderzijds ook enorm lastig te bewerkstelligen is, door de drie gitaristen, basgitarist, toetsenist en drummer die deze gelaagdheid brengen. Ook Greg Chandler, die met lekker veel effecten zijn vocalen uitkrijst is niet geheel tevreden en gebaart meerdere malen naar de geluidsman. Door het gebrekkige geluid en de ondertussen vrij lege zaal weet de sfeer me maar niet te pakken, waar ik, luisterend naar de plaat thuis aan mijn speakers gekluisterd zit. Toch wordt er een stelletje bijzonder geil van, gezien ze een combinatie beoefenen van headbangen, spreekwoordelijke zeepjes van de badkamervloer oprapen en het o zo moderne schuren. De setlist is dan wel weer interessant, pas verrassend laat in de set wordt de nieuwe plaat aangestipt en verder wordt er gevarieerd op de verschillende periodes van de band gefocust.
Na een slechts mild applaus van het weinige nog aanwezige publiek (openbaar vervoer is hier waarschijnlijk de boosdoener) vertrekt de band van het podium om binnen een minuut weer te verschijnen. Al voordat de eerste noot gespeeld wordt doe ik een gok en ik zit er niet naast! Het lompe, naar Esoteric begrippen vliegensvlugge Caucus of Mind wordt ingezet. Een sterke afsluiter van een stiekem toch wat tegenvallend optreden.
Links: