The End of the Road Tour zou nu daadwerkelijk de allerlaatste tour van Kiss moeten zijn. We hebben dit uiteraard al jaren eerder gehoord, maar het heeft er nu wel alle schijn van. Gezien het feit dat er inmiddels sprake is van een niet meer geheel live zijnde show – zo loopt er regelmatig een geluidsband mee met achtergrondvocalen en delen van Paul Stanley’s zang – lijkt het dit keer serieus te zijn en het wordt inderdaad hoog tijd.
Niet alleen een vlokje sneeuw of een blaadje kunnen voor vertragingen en uitval van treinen zorgen, ook een iets hogere temperatuur is voor de NS kennelijk al te veel. Met veel kunst en vliegwerk weet uw verslaggever toch nog de Ziggo Dome in Amsterdam te bereiken, om daar het laatste stukje mee te pakken van David Garibaldi. Dit is een schilder, die als een nummer van een bepaalde band klinkt daar snel een schilderij van weet te maken. Tussendoor bespeelt hij het publiek op een Paul Stanley-achtige wijze en krijgt zowaar de nodige respons. Het mag geen verrassing zijn dat het laatste schilderij van Kiss is. Uiteraard zou Kiss Kiss niet zijn, als hier ook weer een financieel slaatje uit geslagen gaat worden. David kondigt het al aan en later staat ook groots op de schermen naast het podium de reclame, dat er geld kan worden gedoneerd via een speciale link en dat de winnaar dit schilderij – gesigneerd door de band, dat dan weer wel – wint.
Tijdens de ombouwpauze, die wat langer duurt dan gepland, heeft de verantwoordelijke voor de muziek kennelijk eerst niet door dat we hier bij een rockconcert zijn. Om te starten met Kool & The Gang is ronduit belachelijk en zeer triest. Gelukkig wordt de keuze na een kwartier een stuk beter. Als dan uiteindelijk de beroemde woorden “You wanted the best, you got the best! The hottest band in the World, Kiss!” door de speakers klinken, gaan er duizenden mobieltjes de lucht in, want een mooie opname of foto’s van het knallende begin wil je toch niet missen. En knallen zal het doen, alsmede veel vuur(werk) gedurende het hele optreden, wat iedere keer het harde werken van de airco’s, die de zaaltemperatuur aangenaam proberen te houden, teniet zal doen.
Uw verslaggever is in de loop der jaren bij diverse optredens van Kiss geweest, maar qua show is dit ontegenzeggelijk de beste. Een levensgroot scherm op de achtergrond en de twee schermen in de vorm van het logo van de Kiss-Army, waarin goed gebruik wordt gemaakt van speciale effecten, synchrone close-up’s van de spelende bandleden en ook de grappige vondst van het afspelen van oude zwart-wit live beelden (ook min of meer synchroon) uit de jaren zeventig tijdens de oudjes Deuce en Cold Gin. Tijdens Lick it Up krijgen we een imposante lasershow. Ook de bewegende platen boven het podium worden uitstekende benut, met als hoogtepunt het Gene Simmons-gebeuren tijdens God of Thunder.
De vaste elementen mogen natuurlijk niet ontbreken, dus die krijgen we uiteraard ook. Hierbij doel ik dan niet op de mededeling van Paul dat zijn moeder vroeger in Amsterdam heeft gewoond. Je moet echt onder een rotsblok hebben geleefd om dit als Nederlandse fan niet te weten. Nee, het betreft het vuurspuwen en bloedspuwen van Gene Simmons en de vlucht over het publiek van Paul Stanley, die vervolgens op een podiumpje achter in de zaal twee nummers zal zingen. Love Gun heeft nog nooit zo goed geklonken, maar we weten inmiddels allemaal hoe dit nu opeens wel kan.
Uiteraard mag Tommy Thayer uit zijn gitaar wat vuurpijlen afschieten, de gitaar gaat alleen niet in de fik. Je kan niet alles hebben. Tijdens het afsluitende Rock ‘n’ Roll All Nite komen Gene Simmons en Tommy Thayer staande in de lange uitschuifarmen boven het publiek en volgt er uiteraard de beruchte minutenlange spuiterij van rode en witte confettistrookjes.
De heren zelf zijn nog zeer vitaal op het podium. Vooral Paul en Gene zoeken veelvuldig het contact met het publiek en zijn niet zuinig met het uitdelen van plectrums, dat dan ook op allerlei manieren gebeurd. Zo kan je bijvoorbeeld een plectrum op je tong leggen en deze korte tijd later uitspuwen.
Met een oeuvre dat ruim 45 jaar bestrijkt en “slechts” twee uur speeltijd, zal de setlijst altijd ter discussie staan. Is het echt nodig om veel Top 40-meuk te spelen middels Heaven’s on Fire, Lick it Up, I Love it Loud, Crazy Crazy Nights, Say Yeah en het obligate I was Made for Lovin’ You? Voor een deel van het publiek zeker wel, want er wordt flink meegezongen. Een ander deel wil waarschijnlijk wat pittigere songs hebben, denk hierbij bijvoorbeeld maar eens aan Parasite, She, Shock Me en (hoe toepasselijk) I Want You. Probeer als band maar eens iedereen volledig tevreden te stellen: een kansloze missie.
Terugkijkend op de avond kan worden geconcludeerd dat Kiss een verpletterende show heeft neergezet, waarbij het meezinggehalte ietwat aan de hoge kant was. Verder blijft er toch een wat knagend gevoel over met betrekking tot de gebruikte hulpmiddelen. Dat is niet wat je bij een hardrockconcert zou mogen verwachten en willen. In dat laatste opzicht zou het daarom een goede zaak zijn, dat het laatste kunstje van Kiss nu echt bereikt is. Bedankt mannen!
Foto’s:
- Silvy Maatman (Silvy Maatman Photography)
- Vitus-Frank
Datum en locatie:
25 juni 2019, Ziggo Dome, Amsterdam
Links: