Dutch Doom Days 9 in Rotterdam
Baroeg, zondag 7 november
Eens per jaar is de Baroeg rijp voor de Dutch Doom Days. Terwijl het buiten nog veel te licht is en een snijdende wind waait, staan binnen de bassen al te brommen. In tegenstelling tot het hoge doom-animo binnen de Zware Metalen-redactie blijkt het in de Baroeg vrij rustig te zijn. Een verslag van de zondag.
Zoals te verwachten heeft de eerste band Nephtys weinig publiek om tegenaan te kijken. Toch vaak zonde, want zangeres Geertje Martens is zo’n ‘klein meisje’ met een grunt waar je Hare Majesteit tegen zou zeggen. De balans schommelt: Soms is er de indruk van intrigerende schorre lijsters uit de onderwereld, dan vervalt dit weer tot een uitstraling als een ‘angry girl band’ als Kittie in de beginperiode had. In elk geval een band die allesbehalve betoverend over wil komen.
Er wordt veel gevarieerd tussen harde en zachte stukken, een beetje progressieve invalshoek in deze doomband dus. De backing vocals van de bassiste mogen wat zuiverder, maar haar riffs zijn erg fijn. Al met al lijkt de band wel gegroeid sinds de gelijknamige EP uit 2008, al mag het zelfvertrouwen ook op het podium wat steviger. Ondanks deze wisselende overtuigingskracht is Nephthys een hele frisse opener.
En dan liever een beetje vals in je backing vocals dan zoals het Britse Grimpemire een gebrek aan eigen geluid. Een sludgeoptreden volgens ‘t e-bookje. Opvallend is vooral de overvloedigheid in het gebruik van bekkens, waarbij de drummer overigens niet meer te zien is door de rook. De drum in verschillende nummers lijkt ook nogal op elkaar, wat door gebrek aan visueel vermaak (lees: een oersaaie podiumpresentatie) nogal begint te knagen. De samenzang van bassist en gitarist is gruizig maar net niet gruntend en bevat mijn inziens te weinig testosteron of smakelijke zelfoverschatting.
Toch heeft hun laatste nummer Grimpen Myre 2, ineens weer wat voeten in de aarde en weet wel een zeker respect achter te laten. Het hoogtepunt van de dag moet duidelijk nog komen.
Hiertoe mag Hooded Priest een poging doen.
Net als ik wil schrijven dat hier en daar de timing niet vlekkeloos is, licht zanger Luther toe dat de bassist vandaag een invaller is “omdat den eigenlijke bassist vader is geworden van zijn zoon Tommie.” Deze vervanger is een prima bassist en met de drums in het achterhoofd ligt het timingprobleem misschien eerder bij de slaggitarist. Het doet er weinig toe, want de band speelt vol overgave en heeft met de onovertroffen cultfrontman Luther een goede troef in handen. Plus een schare meezingende fans en lekkere songwriting. Wat minder vind ik de solo’s: Niet altijd is de leadgitaar even goed te horen. Maakt allemaal niet uit met zo een frontman: “This is a song about my ex girlfriend, I use to dig her up.”
Ocean Chief speelt slechts drie nummers die per stuk ruim tien minuten duren. Zowel zang als gitaren zijn overgoten met effecten, waarvoor dan ook een speciaal bandlid is aangesteld. Door de overvloed aan effecten zijn de nummers allen sterk op elkaar gaan lijken. Ook galmden de effecten soms iets teveel tegen de muren van de Baroeg terug. Nota bene: Als het meer dan drie nummers zijn geweest, geeft dit de wazigheid van het geheel wel aardig aan. Een keiharde set, maar wel voornamelijk voor stoners.
Eén van de meest indrukwekkende bands van de dag is Mourning Beloveth. De (uiteindelijke toegift) cover van Nick Cave’s Weeping Song is een duidelijke publieksfavoriet, al vanaf halverwege de set kermt het publiek om het nummer. Dat weten de heerlijk op elkaar ingespeelde bandleden slim te gebruiken als spanningsboog, terwijl ze ons eerst nog een aantal goed uitgevoerde en bijna progressieve death/doomnummers van eigen huis laten horen. Zie ook: A Disease for the Ages (2008). Het complete geluid is verzadigend. Dit is weer wat je noemt metal: headbangen, meezingen en lekker op elkaar ingespeelde muzikanten die in plaats van zich te verzuipen in effecten gewoon wat meer mensen op het podium neerzetten. Net als op plaat komt de afwisseling in typen zang, clean versus ruig, mooi uit. Iets dat je makkelijk bij de les houdt. Opvallend detail: Leadzanger Darren hangt graag fysiek als een wanhopige olierampvogel aan zijn microfoonstandaard om overeind te blijven.
Dan weer iets heel anders. De Japanners van Eternal Elysium. Die surfen langs meerdere genres, van psychedelische stoner naar bluesrock naar doom. Met een opmerkelijk niet Japans uitziende bassiste. Noem het een vooroordeel, maar ik heb altijd het idee dat bands uit Japan enorm van gitaarsolo’s houden. En ook hier, solo na solo. Eternal Elysium is ook niet vies van punkrock- en artrock-elementen. Van een opzwepend uptempo rock ‘n roll-loopje naar boze, lompe stukken. Soms lijkt het een beetje warrig te gaan. De zang van bassiste Tana Haugo en oprichter Yukito Okazaki is laag, clean en warm. Haugo klinkt af en toe wel wat Nina Hagen-achtig. Het overtreft mijn verwachtingen niet, maar de set is afwisselend en doet nieuwsgierig maken naar het nieuwe album. Dat is er in elk geval ‘soon’.
Na deze artsy Japanners volgt de slotact van vandaag: Victor Griffin kwam, zette zijn zonnebril op en overwon. Met zijn band Place of Skulls welteverstaan. Met uiterste relaxedheid (wat wil je als oprichter van Pentagram) en een goed gevoel voor publieksbespeling. Als hij zingt: “You can never win… (sing it!) pay for all your sin!” speelt hij het vermoeide publiek helemaal los. Met nummers van het nieuwe album As A Dog Returns, zoals The Maker en met ouder materiaal, zoals Sense of Divinity van The Black is Never Far. Ook hier weer een cover: (Please) Don’t Let Me Be Misunderstood. Heerlijk! Alles uitstekend uitgevoerd door een stelletje echte podiumbeesten. Ouwe rotten met plezier binnen een bepaalde marge van ‘cool’.
Het moet natuurlijk wel Doom Day blijven: Voor drukbezette fanatici het aangewezen moment om in een permanent vacation aan doom tot zich te nemen alvoor de winterslaap begint. De minder doorgewinterde bezoeker krijgt misschien na een band of vier zwakke knietjes en taait af naar de plastic plantjes van de snackbar. Maar dat is slechts voor even. Het is voor iedereen een heftig weekend geweest: Aan het eind van de rit komt Baroeg in zijn geheel over of ze compleet is lamgeslagen van de intensieve muzikale marathon. Mission completed!
Links: