Technisch gepriegel? Check. Macho podiumpresentatie? Check. Overdreven veel solo’s? Check. Licht nichterige zanger om het publiek te amuseren? Check. Of ik een lijstje aan het maken ben van alle dingen waar ik niet naar op zoek ben in mijn muziek? Check.
Toch was ik bij het optreden van Dream Theater. Grootgebracht met Rush en Pink Floyd (en de daarbij behorende liefde voor prog en theatrale vertoning), is Dream Theater een band die hier toch met enige regelmaat voorbij komt. Daarbij is Images And Words favoriet en laat dat nu net het album zijn dat integraal gespeeld wordt op deze tour. Het is dan ook een tour waarbij het 25-jarige bestaan van het album wordt gevierd, dat tevens het eerste album is waarop LaBrie voor het eerst zijn kunsten vertoont in de context van Dream Theater, maar daarover later meer. Dank aan Steph Byrne voor de fotografie.
Een luid gejuich is voor James LaBrie de cue om – in een afzichtelijk schedeloutfit – het podium op de komen. Dit zullen we vaker zien, omdat meneer verdwijnt achter de versterkers van Petrucci wanneer er louter instrumentale passages ten gehore worden gebracht. De setlist van vanavond mag er zeker zijn, met een gevarieerd aanbod rond het integrale spel van Images and Words. Images, Words and Beyond is dan ook een toepasselijke naam voor deze tour, waarbij bijvoorbeeld ook A Change of Seasons en nieuwer werk als The Bigger Picture voorbij komen. De band voelt klassiek aan als het gaat om de bandering van een optreden: veel interactie met het publiek, waarbij het belangrijk blijft dat de technische vaardigheden van leden tentoon worden gesteld. Alles is natuurlijk voorzien van een aangename visuele aankleding, maar daar heeft het nog nooit aan gelegen in de 013.
Dream Theater staat bekend om het uitgebreid tentoonstellen van de muzikale kwaliteiten van de individuele leden. Daarom vliegen ook vanavond ons de solo’s om de oren en hoewel ik daar normaal gesproken lang niet altijd voor te porren ben, vind ik dat hier geen probleem. Dat heeft te maken met het gevoel dat hier aan Rainbow gerefereerd wordt (nog zo’n band die gedurende mijn opvoeding met brute kracht naar binnen is gestampt) en de technische relevantie die door de laatsgenoemde band werd aangetoond. Dream Theater is in zekere zin een bastion geworden voor het ontoezeggelijke pronken met virtuositeit. Rudess weet dynamisch gezien heel interessant te spelen met zijn keytar, maar gaat uiteindelijk ver over de top heen en verveelt daarbij soms wel, zeker als je het vergelijkt met de interessante solo’s die door de andere bandleden worden geleverd. De kwaliteiten van de inmiddels bebaarde en opgepompte Petrucci staan buiten kijf en ook drummer Mangini vervult zijn vervangende rol van Portnoy met verve (en betrekt op amusante wijze het publiek in de solo), maar man van de avond is wat mij betreft John Myung. De muzikale held van meneer Myung – Jaco Pastorius – wordt eer aangedaan middels een cover van Portrait of Tracy en Myung toont zich een meestermuzikant in zijn immer bescheiden optreden. De complete zaal luistert ademloos naar hetgeen vertoond wordt op het podium en het solospel van de eenzame figuur op de bühne staat in schril contrast met het machismo dat de rest van de avond domineert.
Het feit dat ik ontzettend onder de indruk kan zijn van de muzikaliteit van de heren, wordt nog eens benadrukt door het gegeven dat ik ronduit braakneigingen krijg van frontman LaBrie. Op Images and Words kan de beste man zeer aardig zingen en ook daaropvolgende albums voldoen ruimschoots aan de ondergens van een standaard die je als luisteraar mag stellen, maar wat er vanavond op het podium gebeurt, kan eigenlijk niemand nog goedpraten. De zang van meneer LaBrie is een heikel punt geworden bij de optredens van Dream Theater en dat wordt ook vanavond demonstreerd middels nasale zang, buiten adem zijn en het ronduit niet halen van noten. Verder maak ik er geen worden meer aan vuil, behalve dat mijn nietszeggende mening is dat als je als band Portnoy eruit knikkert om een kinderlijk akkefietje, een ondermaats presterend bandlid toch zeker ook aan vervanging toe is.
Vanavond heeft er een geoliede machine op het podium gestaan, met een neus voor het bespelen van instrumenten én het publiek. De heren zijn misschien niet misselijk van een solo hier en daar, maar laten er gelukkig geen gras over groeien als het om productiviteit gaat. De band dendert door en speelt een ruime ‘toegift’, als het überhaupt nog zo te noemen is, door A Change of Seasons er nog even doorheen te rammen, zoals het een echte progact betaamt. Daarna wordt een zaal naar huis gestuurd die onder de indruk is, maar waarvan het gros ook stiekem wel wist wat er te verwachten viel.
Tracklisting:
- The Dark Eternal Night
- The Bigger Picture
- Hell’s kitchen
- The Gift of Music
- Our New World
- Portrait of Tracy
- As I Am
- Breaking All Illusions
- Pull Me Under
- Another Day
- Take the Time
- Surrounded
- Metropolis Pt. 1: The Miracle and the Sleeper
- Under a Glass Moon
- Wait For Sleep
- Learning to Live
- A Change of Seasons: I The Crimson Sunrise
- A Change of Seasons: II Innocence
- A Change of Seasons: III Carpe Diem
- A Change of Seasons: IV The Darkest of Winters
- A Change of Seasons: V Another World
- A Change of Seasons: VI The Inevitable Summer
- A Change of Seasons: VII The Crimson Sunset
Fotografie:
- Steph Byrne
Datum en Locatie:
- 8 februari 2017, 013, Tilburg
Links: