Eind mei in Nederland. De zomer staat op doorbreken. Zon, kleine eendjes in de sloot, barbecueën in het park en… kilte, zwart en donkerheid in De Helling in Utrecht en 013 in Tilburg, want daar viert het eveneens Tilburgse Dodecahedron de terugkeer aan het metalfront met stads- (en zelfs bandgenoten) Ulsect en het Utrechtse Verwoed. Wat muzikale koers betreft een logisch pakket, want de bands zitten behoorlijk in elkaars vaarwater. Zware Metalen vaardige Ghostwriter af naar de Domstad om een en ander op te schrijven en liet Jurgen van Hest plaatjes schieten in de stad van de kruikezeikers.
Kleine verschillen zijn er wel degelijk tussen de drie bands en het selecte gezelschap aan ongetwijfeld geoefende oren zullen die er vandaag feilloos uit weten te pikken. Ulsect trapt af met werk van de zojuist verschenen (en juichend onthaalde) gelijknamige debuutplaat vol kille death metal die in het straatje van Dodecahedron ligt. Niet zo gek, want gitarist Joris Bonis en drummer Jasper Barendregt spelen ook in die band (en mogen vandaag dus twee keer in actie komen). Toch neemt Ulsect een eigen afslag en dat is misschien wel de verdienste van zanger Dennis Maas. Als een diepgekwelde schreeuwt hij het leed van de wereld van zich af, terwijl zijn bandleden hem werkelijk kraakhelder begeleiden.
De zang van Maas is intens en fel, alsof hij iedere aanwezige er persoonlijk van wil overtuigen dat het leven zinloos is. Zijn hele magere lichaampje wordt bij iedere noot maximaal ingespannen en daarmee is hij meer dan geloofwaardig als de muziek snel is als het moet maar intens als het kan. Natuurlijk komen publieksparticipatie en podiumpresentatie niet voor in het Ulsecter woordenboek, maar daar is ook helemaal geen behoefte aan. Het zou niet passen bij de avantgardistische, zwartgeblakerde death metal van de Tilburgers. Hopelijk gaan we hier nog heel lang heel veel meer van horen.
Verwoed is het kindje van Utrechter en enig bandlid Erik B. (die als drummer (!) ook nog meedoet in het ook al niet zo vrolijke Dresden/Leningrad, dat sinds vorig jaar door het leven gaat als Uur). B. heeft een aantal muzikanten om zich heen verzameld zodat hij ook met zijn eigen band de planken op kan om de meer traditionele, atmosferische black metal te laten horen. Gelukkig maar, want ook Verwoed is geen verkeerde om er op een zwart feestje als dit bij te hebben. Dat wil niet zeggen dat de muziek van dit orkestje erin gaat als een hamburger in een obese Amerikaan. Verwoed zorgt voor een immense en constante golf aan geluid, waarin de schelle gitaren overheersen. De nuance is daarvan het slachtoffer, waardoor zelfs de hoge grunt van B. minder goed hoorbaar is dan gehoopt.
Toch raakt Verwoed een snaar. Het volle geluid zorgt er samen met de felle witte lichten die onregelmatig het overheersende rood op het podium doorbreken voor dat oren en ogen tot het uiterste getest worden en er eigenlijk geen ontsnappen mogelijk is aan de heerlijke muzikale hel die de Utrechters creëren. Sterker nog: als Erik B. allang van het podium is gestapt en de gitaren even later ook weer zwijgen, blijken er pas veertig minuten te zijn verstreken. Hoog tijd om met een eerste echte plaat te komen, B.! Die EP is al kapotgedraaid.
En dan Dodecahdron. In 2012 uit het niets een debuutplaat droppen en dan pas in 2017 met een vervolg komen. Wreed. Ook wreed: plots het gordijn van De Helling weg laten trekken en dan opener Interlude in de smoel van de aanwezigen gooien. Goeie genade, wat trapt Dodecahedron met orkaankracht af! De liefhebbers krijgen wederom een intense set op zich afgevuurd, maar overduidelijk de beste van de avond. Deze bazenband speelt alles en iedereen aan gort met de combinatie van pure agressie in de vorm van de vocalen van M. Eikenaar over de complexe, jazzy melodieën die de rest van de band voorschotelt.
Er gebeurt niets tijdens een concert van Dodecahedron en tegelijkertijd gebeurt er van alles. M. Eikenaar gromt, grunt en schreeuwt zijn publiek met één been op een monitor staand toe. Bassist Y. Terwisscha van Scheltinga zal na het optreden eerst zoet zijn met het vastschroeven van zijn hoofd, drummer J. Barendregt ramt ook nu ieder gaatje dicht en de gitaristen J. Bonis en M. Nienhuis geselen hun instrumenten. Geselen, mensen, geselen! En ondertussen krijgen we zwartgallige juweeltjes als Vanitas, Dodecahedron – An Ill-Defined Air of Otherness en Icosahedron – The Death of Your Body over ons uitgestort.
Het publiek staat en luistert met open mond: in de spaarzame pauzes kun je een speld horen vallen en tijdens het spelen gaan de hoofdjes goedkeurend op en neer. Vandaag is er een ongeschreven verstandhouding tussen muzikanten en bezoekers: de eerste groep speelt de ballen uit de broek. De tweede groep ontvangt ogenschijnlijk onaangedaan maar van binnen genietend op wat er wordt gegeven. Dodecahedron verstaat daarbij de kunst zowel kiezelhard maar ook klein en breekbaar te zijn en weet bij het einde van de al genoemde afsluiter Icosahedron – The Death of Your Body letterlijk de haartjes op mijn arm te raken. Wát een wereldband!
Foto’s:
Jurgen van Hest (JvH Photography)
Datum en locatie:
21 mei 2017, De Helling, Utrecht
19 mei 2017, 013, Tilburg
Links: