Dimmu Borgir, Amon Amarth, Engel
23 september, Melkweg – Amsterdam
Met het boeken van de package bestaande uit Dimmu Borgir en Amon Amarth hebben de programmeurs van de Melkweg een mooie slag geslagen, want dankzij die paar mooie bandnamen was het optreden al weken voor de aanvang stijf uitverkocht. Ook ondergetekende was van de partij, want de shows die beide bands onlangs gaven op Graspop ervaarde ik als twee van de besten.
Engel
Tot nog geen week voor aanvang van de tour stond Hatesphere op de affiche om de muziekavond in te luiden. Maar het ging mis met de band, want zanger Jacob Bredahl en de band besloten enkele dagen voor aanvang van de tour dat hun wegen gingen scheiden, wat ertoe leidde dat de Denen thuisbleven en er een vacature open kwam te staan voor een band om de avond te openen. De vacature heeft niet lang opengestaan, want al gauw werden de nieuwkomers van de Zweedse band Engel aan de bill toegevoegd.
Dat niet veel mensen de moeite zouden doen om op tijd in de zaal te zijn voor Engel verwachtte ik al. Maar dat zelfs de organisatie daar geen moeite voor deed was een vreemd gegeven. Hoewel ik mij tussen de eerste lichting bezoekers bevond die de zaal betraden, was de band al aan de set begonnen voordat ik mijn jas bij de garderobe af had kunnen geven. De band, bestaande uit (ex-)bandleden van bijvoorbeeld In Flames, Evergrey, Runemagick en The Crown, trakteerde de gestaag vollopende grote zaal van de Melkweg op een portie melodieuze metal waar makkelijk in te komen is. De setlist bestond uit nummers van het debuutalbum Absolute Design, dat ongeveer rond oktober/november in de winkels moet liggen.
Hoewel het allemaal niet slecht klonk kwam het een beetje zielig op me over. De bandleden konden hun kont niet keren op het podium omdat iedere band zijn eigen apparatuur al had klaarstaan. Vooral de drummer zat er sneu bij, weggestopt in een hoekje op een mini fisher-price drumstelletje (hij kon er overigens wel wonderbaarlijk mee uit de voeten, dat mag ook gezegd worden). Al met al denk ik dat ze Engel beter weg hadden kunnen laten. Het merendeel van het publiek stond nog buiten en de gegeven tijd zal ook niet meer dan een half uur zijn geweest. Het zal de band verder een worst wezen denk ik, want veel betere publicity voor je nieuwe band kun je niet krijgen; zo’n tour door de grote zalen van Europa, vergezeld door Amon Amarth en Dimmu Borgir.
Amon Amarth
Na een korte ombouw was het tijd voor de tweede band van de avond. De band was op komen draven met een invalbassist, omdat vaste kracht Ted Lundström een kersverse vader geworden is. Wie precies zijn plaats innam om de dikke snaren te plukken kon ik niet goed mee krijgen, maar hij speelde alsof hij altijd al deel uit heeft gemaakt van de band.
Aan de reacties van het publiek te merken waren er een hoop mensen op komen draven voor Amon Amarth. Bij de eerste noten die de band speelde zwiepte er al een indrukwekkende hoeveelheid haren door de lucht. Het enthousiasme van het publiek had duidelijk een positief effect op de band, vooral de zanger wist er leuk op in te spelen en het publiek zelfs nog meer aan te sporen. Het enthousiasme werd het best duidelijk toen de band het laatste nummer, Pursuit of Vikings, inzette. De hele zaal zong in koor de riffs mee, wat de bandleden ongetwijfeld kippenvel bezorgd moet hebben.
Hoewel het geluid een beetje dof klonk kon je dat makkelijk voor lief nemen, want er werd gewoon een rotsvast optreden gegeven door de band. Het publiek kreeg ook een afwisselend scala aan nummers voorgeschoteld. Uiteraard kwam er het nodige van het nieuwste werk With Oden On Our Side voorbij, maar er was ruimte in de (te korte) setlist om ieder album aan bod te laten komen. Achteraf gezien kan ik concluderen dat Amon Amarth gewoon de band van de avond was, hoewel ik ze op Graspop indrukwekkender vond. Van mij had de band veel meer speeltijd mogen krijgen en headliner moeten worden.
Dimmu Borgir
Wat doe je als een band onnodig veel tijd nodig heeft om een groot decor op te bouwen? Juist! Je verzorgt zelf de muziek. En eindelijk, nadat de gehele zaal meerdere coupletten ‘bier en tieten’ had gebruld begon de band dan eindelijk… Tenminste, de intro dan. Naast veel rook en lichteffecten werd het podium gevuld met twee klerken die met wierrook liepen te zwaaien. Nadat het mannelijke deel van het publiek intussen al een flinke moslimbaard had ontwikkeld van het wachten betrad de band eindelijk het podium.
Eigenlijk viel Dimmu me behoorlijk tegen. Ik ben zoveel beter van ze gewend. De band was nauwelijks bezig met het publiek, maar enkel met zichzelf. Er was dus nauwelijks sprake van interactie met de zaal. Veel meer dan een ‘hey hey hey’ en een nummeraankondiging werd er niet gecommuniceerd. De band vond het anderzijds wel nodig om maar liefst drie keer het podium af te lopen om vervolgens met een intro van een willekeurig album weer op te komen. Het stoorde me echt, als men zo geil is van zichzelf, ga dan thuis aan je plasser lopen wrijven terwijl je naar je bandfoto kijkt. Het storende eraan was dat er veel speeltijd zinloos verloren ging, terwijl de setlist verder behoorlijk te wensen overliet. Géén In Death’s Embrace, Kings of the Carnival Creation, Spellbound of Indoctrination, praktisch al mijn favorieten waren geschrapt. Wat de band het publiek wél voorschotelde was een set met, zoals verwacht, veel nummers van het onlangs verschenen In Sorte Diaboli.
Voor het drumwerk was de oud-drummer van Nile, Tony Laureano op komen draven. Hij verving Hellhammer, die vanwege een gebroken arm nog in de lappenmand ligt. Helaas werd op sommige momenten pijnlijk duidelijk dat Tony sommige stukken (nog) niet onder de knie had. Vooral bij het nummer Puritania zat hij er pijnlijk naast.
Maar het was niet alleen maar kommer en kwel, want tussen de intro’s door liet de band zien dat ze wel een mooie show neer kunnen zetten en een stel prima muzikanten zijn. Vooral bassist Vortex en toetsenist Mustis waren behoorlijk in vorm. Ook nummers als Mourning Palace en The Serpentine Offering klonken heerlijk. Het podium was mooi aangekleed met een gigantische backdrop en een verhoging voor de drummer en de toetsenist. De band heeft duidelijk veel tijd en moeite gestoken in de tour. Het optreden in de Melkweg was overigens het eerste van de Europese tour, wellicht was de band nog niet helemaal warmgedraaid of waren er nog wat kinderziektes. Hoe het ook zij, enigszins teleurgesteld verliet ik de zaal. Het optreden was zeker niet slecht te noemen, maar het viel me wel tegen.
Links: