Delain & The Wounded
Hedon, Zwolle
23-09-2006
Hedon is de zaal in Zwolle waar geregeld met wordt geprogrammeerd met een regionale tint. Normaliter komt daar een grote hoofdact bij kijken. En wat als die “grote hoofdact” een band is waarvan de harde kern geboren en getogen is in Zwolle? Een avond gothic-rock uit de regio, maar deze keer met internationale potentie. Bij aankomst was het al dringen voor het Hedon-gebouw, met zeer veel moeite worstelden collega Stefan en ik ons naar de plek waar het deze avond ging gebeuren. The Wounded trok de instrumenten weer eens uit de kast het veelbelovende Delain deed hier hun eerste echte show in de vorm van een cd-presentatie.
Het is de laatste tijd verdacht stil rond The Wounded. De laatste release dateert alweer uit 2004. Zou dat betekenen dat de mannen aan een nieuwe plaat werken? Wellicht voeren ze wel helemaal niets uit, maar garant voor een avondje lekkere muziek staat het doomy-gothic-rock gezelschap in ieder geval nog wél! Het repertoire van de heren was er één om gedurende drie kwartier (als het niet korter was) helemaal op te gaan in slepende duistere rock onder begeleiding van fijne toetsenpartijen. De laatste twee albums van de heren stonden centraal in de setlist. Zo werden Garland (afkomstig van Monument uit 2002), Running Empty en Northern Lights ons met overtuiging voorgeschoteld. ‘Overtuiging’ bleek hier niet door middel van een rondspringende gitarist of een over het podium rennende zanger, maar juist een toetsenist die letterlijk en figuurlijk één wordt met zijn toetsenbord (en nee, meneer Eduard Dresscher is er ook deze keer niet bij gaan liggen) en een zanger die alles in zijn stem stopt, waardoor hij uiterst puur een emotioneel geladen over kwam. Voor een spetterende podiumpresentatie moet je dus niet naar The Wounded gaan kijken, maar wanneer je (met je ogen dicht) kunt genieten van intensiviteit en emotie in muziek is dit live zeker een aanrader!
Vervolgens is het tijd voor Roadrunners’ nieuwe trots Delain: Het project, waar vele bekende namen bij komen kijken en waarvan de kern bestaat uit Martijn Westerholt (ja ja, de ex-toetsenist van Within Temptation) en Charlotte Wessels. Het gloednieuwe album Lucidity is onlangs via bovengenoemd label verschenen, hierover kun je meer lezen in de recensie die collega Ralph schreef. En hoe is dit nou live? We hebben hier te maken met een nogal groots opgezet project, waardoor je je wellicht afvraagt wie je dan in godsnaam allemaal op het podium kunt verwachten. Op de gitaren treffen we Ray van Lente (Seraphique) en Ronald Landa aan. De basgitaar werd door Rob van der Loo waargenomen en Sander Zoer neemt de trommels voor rekening. Sharon den Adel (Within Temptation) en Liv Kristine (Leaves’ Eyes) hadden elders verplichtingen, dus deze zangeressen werden meegenomen op tape. 😉
Het Zwolse Hedon is afgeladen vol met nieuwsgierige mensen en fans van de eerste dag. Fans? Ja, dat is deze avond wel gebleken… Delain opent met het rustige Sever. De heren op het podium lijken zich nog enigszins te moeten installeren en het komt allemaal wat onwennig over. Wanneer Charlotte het podium op komt lopen tijdens het zingen van haar eerste woorden blijkt al meteen dat het geluid beroerd is. Het eerste nummer is dan ook niets anders geweest dan een gelegenheid voor de geluidsman om alles in orde te maken. Charlotte is overduidelijk bloednerveus en helaas sloeg dit aanvankelijk op haar houding en stem. Het was vreemd om te zien dat zij zó nerveus was en dat juist tussen al die ervaren muzikanten. Je kunt er over in discussie gaan of een “eerste echte show” nou wel zo’n verstandig idee is in je eigen woonplaats. Maargoed, deze show vond nou eenmaal plaats in het Zwolse Hedon op deze dag.
Uiteindelijk hadden we niets om over te treuren, want na Sleepwalkers Dream had het publiek ervoor gezorgd dat Charlotte zich redelijk op haar gemak begon te voelen. De zenuwen waren verdwenen uit haar stem en vanaf dit moment konden we genieten van een prima vrouwenvocaal, die niet té uitbundig is, maar subtiel en op een positieve manier “zacht” klinkt. Daarnaast was deze jonge zangeres ongelooflijk verrast door het feit dat er velen in de zaal aanwezig waren die de nummers van Lucidity feilloos meezongen. Ze stond werkelijk perplex met als gevolg dat ze er vervolgens lekker in kwam. Tijdens het nummer Pristine kwam fanatiekeling George (die we tevens kennen van Orphanage, Pleurisy en Kutschurft) zijn bijdrage ook live leveren, wat een zeer aangename combinatie qua vocalen met zich meebracht: De heerlijke zware grunt met een mooie vrouwenvocaal. Persoonlijk vind ik het jammer dat hij maar bij één nummer tevoorschijn kwam, want de kracht die deze vocalen-combinatie veroorzaakte beviel me wel. Aan de laatste drie nummers van set (Daylight Lucidity, A Day For Ghosts en The Gathering kwam in plaats van Marco Hietela (Nightwish) André Vuurboom (Suncaged, Sphere Of Souls) het podium op. Dit verliep allemaal vrij komisch, want het podium werd op deze manier wel erg onoverzichtelijk. Dat is zo’n voorbeeld van waar de live-band vast nog wel wat in gaat verbeteren naarmate het aantal optredens vordert. Zoals de band zelf al liet weten was André de enige waardige vervanger en ik denk dat de meeste kijkers dat wel hebben kunnen beamen. Ojee..! wat gebeurt er nu? Men wil een toegift! Dat is dan mooi even moeilijk wanneer je je hele repertoire er doorheen hebt. Alle nummers van het album waren er doorheen. Na haastig overleg werd er gekozen voor een herhaling van Frozen en Pristine.
Deze “eerste echte Delain-show” was weliswaar een show in de hometown, maar persoonlijk denk ik dat dit evenveel voor- als nadelen voor de harde kern van de band kent. Het enthousiasme wat er deze avond vanuit de zaal het podium op gedonderd werd was zeker weten honderd procent gemeend. Qua geluid moest er even gesleuteld worden, Charlotte heeft haar zenuwen moeten onderdrukken, maar ik vertrouw erop dat zij haar plankenkoorts aan het einde van de komende tour wel heeft overwonnen en dat velen nog wel onder de indruk raken van haar stem, die mijns inziens een aparte is binnen de “female-fronted metal”! Het vervelendste deze avond was de podiumtechniek: er was weinig ruimte voor de gastzangers, waardoor het rommelig werd en de meneer van het licht had waarschijnlijk zijn dag niet. De lampen werden op de verkeerde momenten op de verkeerde muzikanten gericht en de rookmachine leek overuren te draaien. Al met al hebben we hier kennis kunnen maken met een aangenaam project.
Links: