Death Letters in Amsterdam
Paradiso, 24 april 2013
Erg vaak ben ik niet in Paradiso geweest. Soulfly in 2006, dat moet de laatste keer geweest zijn. Wist ik veel dat er boven nog een kleine zaal bestond. Spijtig genoeg voor de jongens van Death Letters kan ik geen verslag uitbrengen van het begin van hun show, ik stond in de grote zaal per ongeluk Carice van Houten live te aanschouwen.
Toch wel even andere koek als je dan de kleine zaal inloopt, waar een (qua uiterlijk net iets minder aantrekkelijke) band met eenderde van de bezetting drie keer zo veel lawaai produceert en qua kwaliteit minstens op gelijke hoogte staat (het complete verschil tussen de genres maakt een beter-slechter-vergelijking zinloos). Met minimale middelen maximaal indruk maken, dat is Death Letters: een duo dat een zeer divers palet aan muzikale invloeden en daarbij treffend zijn muzikale kwaliteiten tentoonstelt.
Over wat ik van de platen vind twijfel ik nog. Echt geweldig vind ik ze niet, het is allemaal een beetje van-de-hak-op-de-tak en in de harde stukken soms wat schreeuwerig in de negatieve zin van het woord. Live is het, moet ik zeker na de laatste paar nummers concluderen, veel beter (kun je nagaan als je de platen wel goed vindt). De muzikale hectiek die volgt uit het combineren van mathcore, screamo, postrock en metal (de eerste, grotendeels uit bluesrock bestaande plaat is grotendeels buiten beeld gelaten) is overdonderend, episch en groots. Dat overdonderende effect, of juist het gebrek daaraan, maakte de zachte stukken op de cd voor mij wat overbodig. Live is dit precies wat deze passages hun charme geeft. Ook wordt het hier benadrukt hoe knap het is dat die extreem fragiele stem en de gierende schreeuw uit dezelfde keel komen.
Over stemmen gesproken, de presentatie was te verwaarlozen. Het had een wat vreemd effect de gitarist/zanger eerst zo’n geweldige vocale prestatie te zien neerzetten, om hem vervolgens met een puberstemmetje te horen zeggen dat “ze Death Letters zijn”, “jeeeeej”. Ook merkwaardig dat het publiek “een verrassing” wordt onthouden doordat de band van Paradiso maar zo en zo lang mocht spelen. Ik kan me weinig bands herinneren met zo’n contrast tussen hoe serieus de muziek en hoe aserieus de presentatie is. Misschien een keuze van de heren, of misschien niet eens van de in alle talen zwijgende drummer, maar ik vind het jammer.
Zodra de twee het podium aflopen wordt ze echter alles vergeven, de gitaarsoundscapes die blijven lopen zijn zodanig indrukwekkend dat het hele publiek als in een trance blijft staan. Om vervolgens overrompeld te worden door een moddervette, uitgerekte versie van een nummer “van onze eerste plaat”, dat ik eerlijk gezegd niet kan linken aan welke opname van het album The Death Letters dan ook. Versnellen, dan nog een portie groove erbij, vertragen, verder vertragen, lagere akkoorden, tot de grenzen van de extreme muziek bereikt worden. Door twee gasten (zonder computers). Dat is op zich al indrukwekkend.
Links: