Het gaat snel met Better Lovers, het collectief rondom oud leden van Every Time I Die aangevuld met voormalig Dillinger Escape Plan zanger Greg Pucciato en gitarist/producer Will Puttney (Fit For An Autopsy). Na een EP in 2023, bracht de band vorig jaar opvolger Highly Irresponsible uit, wat de aanleiding vormt voor een nieuwe reeks shows. De band onderneemt een flinke tour, en neemt daarbij twee andere interessante acts mee: het geflipte ’68 (van voormalig Norma Jean zanger Josh Scogin) en het creatieve hardcoregezelschap van Greyhaven. Nederland wordt niet overgeslagen; de band speelt vanavond in de next zaal in 013. Friso Veltkamp doet verslag, Wilco maakt de foto’s.
We zijn er vanavond vroeg bij. Het Amerikaanse Greyhaven heeft namelijk al een paar sterke platen uitgebracht maar stond nog niet eerder op een Nederlands podium, iets wat zanger Brent verderop in het optreden ook bevestigt. De band uit Louisville krijgt vandaag een half uur om zijn kunsten te vertonen en stelt daarin niet teleur. Hier staat een band die deze kans met beide handen aangrijpt en in zijn muziek gelooft.
Het geluid is helaas wat vlak, maar desondanks hoor je hoe inventief de ideeën soms zijn die de band in de muziek etaleert, zoals het fijne einde van Burn A Miracle. De band bestaat uit uitstekende muzikanten, die ieder op hun eigen manier indruk maken. Zo valt de vingervlugheid van Nick Spencer meteen op; indrukwekkend hoe hij af en toe helemaal, op volle snelheid, losgaat op zijn gitaar. Maar ook de zang van Brent maakt indruk: zijn zang kent sterke melodieuze passages en groot pluspunt is dat hij niet alles maar vol staat te schreeuwen maar regelmatig overschakelt op zijn cleane stem, wat de muziek gelijk meer dynamiek en handvaten geeft. Daarbij doet hij live overigens af en toe denken aan de zang van Brock van 36 Crazyfiststs.
De invloeden buitelen over elkaar heen, maar het werkt, zeker live. Het fijne is dat het bij vlagen ook vrij sfeervol en meeslepend klinkt, zoals in The Welcome Party. De band speelt overigens een nieuw nummer, dat een inventieve breakdown met gitaarloopjes kent. Deze band kan spelen en weet techniek aan emotie te koppelen, wat zich vertaalt naar het publiek. Toch is het pas bij publieksfavoriet en afsluiter Echo And Dust, Pt1 dat er een eerste circle pit ontstaat. Welkome eerste show op Nederlandse bodem!
Strak in pak betreedt het tweetal van ’68 het poidum. I don’t know what they call you, but they call us ’68, aldus zanger/gitarist Josh Scogin. En dan gaan ze los. Al snel weet je vaak niet meer waar je moet kijken, of wat je kunt verwachten. Deze band is zo onvoorspelbaar en zo goed op elkaar ingespeeld. De muziek gaat weliswaar alle kanten op, maar het is boeiend wat er allemaal op het podium gebeurt. De ene keer gaat er een gitaar de lucht in, de andere keer leunt Josh nonchalant poserend tegen zijn speakers, of verdwijnt hij doodleuk van het podium, terwijl een argeloze bezoeker minutenlang zijn gitaar maar moet vasthouden. Deze band doet waar hij zin in heeft, en dat maakt het live zo vet.
Naast een enorme bak aan effecten en samples heeft de band ook een theremin meegenomen, die maar met mondjesmaat wordt gebruikt, en dat toont wel aan dat er geen grenzen zijn bij ’68. Het drumstel van Nikko Yamada heeft dan weer een extreem minimalistische opstelling: een paar toms, een snare, hi-hat en een crash, dat is het wel zo’n beetje, meer heeft hij niet nodig. Maar hij etaleert een bijzonder goede techniek en stuwt de nummers regelmatig voort. Of moet ik zeggen: delen van nummers? Want ’68 speelt de nummers lang niet altijd volledig.
Wanneer dit tweetal overgaat naar een ander nummer, lijken ze pas ter plekke te bepalen welk dit zal worden. De tekens die gegeven worden variëren van stokstijf stilstaan tot een subtiele aanwijzing voor het volgende stuk. Op een gegeven moment pakt Josh de hand van Nikko vast en trommelt met zijn vingers het ritme van het volgende stuk op de arm van Nikko. Het zijn bijzondere momenten, en dit is een bijzondere band.
Wat ik overigens wel jammer vind, is dat er tijdens de momenten dat de band zo stil staat, er zo nodig van alles uit het publiek geroepen moet worden. Hou nou gewoon eens je bek en kijk die show, want die is goed. Er is zelfs ruimte voor een drumsolo. Tussendoor bedankt Josh het publiek en geeft aan dat hij de mannen van Better Lovers al een enorme tijd kent en dat het bijzonder is dat ze, na zo’n dertig jaar, samen weer een tour ondernemen.
Nog een tof element in de muziek: de samples. Vaak zijn die spot-on en geven ze het geheel een heel tof effect. Het voegt ook echt een extra element toe aan de muziek van ‘68, die zich vooral moeiteloos balanceert tussen punk, noise en bluesachtige stukken. Het levert een klein uur aan vermakelijke show op, waarbij er ook nog ruimte is voor covers van onder andere Beastie Boys, die moeiteloos in de rest van het optreden worden geïntegreerd. Het einde mag ook bijzonder genoemd worden, waarbij Josh de roadies alvast wat werk uit handen neemt door het drumstel vast op te ruimen, terwijl Nikko nog een ritme speelt, totdat die alleen nog maar een klein stukje drumstel over heeft. Deze band moet je een keer live zien.
Wanneer de eerste tonen van A White Horse Covered With Blood klinken, besef ik dat ik de verkeerde plek heb gekozen: in het midden van de zaal, want mijn bier en telefoon worden bijkans uit mijn handen geramd, er is gelijk meteen een pit. Die zal de rest van de avond ook niet echt meer verdwijnen. Men heeft er zin in. De band ook wel: het is de tweede show van de tour, dus de vijf mannen zitten nog vol energie.
Better Lovers heeft inmiddels een EP en een full length achter zijn naam, en vanavond wordt vrijwel elk nummer daarvan gespeeld. Daarbij valt wel op dat de nummers live echt tot leven komen. Op plaat vind ik niet al het materiaal ijzersterk, het lijkt soms een beetje gemakkelijk te zijn afgewerkt, maar live werkt dit veel beter. Sprekende voorbeelden hiervan zijn Drowning In A Burning World en Superman Died Paralyzed. De bandleden rennen continu over het podium, etaleren enthousiasme en vooral: overtuiging. Met een verleden (en heden) in Every Time I Die, Dillinger Escape Plan en Fit For An Autopsy staat hier ook nogal wat ervaring; ze weten wat wel en niet werkt en voeren alles vol overtuiging uit.
Dat geldt ook voor hun ergernissen. Zanger Greg is niet zo blij met het geluid van vanavond en zwaait zijn microfoon boven zijn monitoren om aan te tonen dat het geluid rondzingt. En hij heeft gelijk hoor, want bij een nummer als Sacrificial Participant, met dat oorwurm van een refrein, raakt zijn zang wat verloren in het geheel. Het geluid is gewoon niet goed vanavond. Daartegenover zet de band echter wel een dikke show neer, waarbij er zeker hoogtepunten zijn, zoals een hele brute uitvoering van God Made Me An Animal, waarbij de hele band heen een weer rent, draait en springt en gitarist Will Putney een soort menselijke carrousel vormt. De woede van Greg over het geluid uit zich in een enorm lange, indrukwekkende schreeuw aan het eind.
Better Lovers is over het algemeen vrij wild en woest maar weet ook verstandig rustige stukken en nummers in de setlist op te nemen. At All Times wordt prachtig gezongen, waarbij Greg ook nog eens zuiver de hoogte in gaat en hij daar zijn teksten zingt terwijl achter hem iedereen compleet tekeer gaat. Dat doet het publiek ook, er is een continue pit met gemosh en windmills, dat uiteindelijk bij het DEP-esque 30 Under 13 een hoogtepunt bereikt.
Verrassend genoeg is dat niet de afsluiter: Lie Between Lines volgt nog als toegift waarbij Greg nog aangeeft dat dit de beste show was die hij ooit in deze zaal heeft gespeeld. Of dat zo is? Lastig te zeggen, maar één ding is duidelijk: Better Lovers overtuigt live in ieder geval wel.
Datum en locatie
26 september 2025, 013, Tilburg
Foto's:
Wilco Lamers (instagram)
Link: