Op een dinsdagavond in de volle spits van Antwerpen naar Utrecht rijden om aldaar wat oude metallegendes aan het werk te zien is geen goed idee. Toch is het precies wat er gebeurde op 16 oktober. Bij wonder waren we nog op tijd ook!
Vanavond opent Raven, een groep die al even lang aan de slag moet zijn als de hoofdact. Weliswaar met iets minder succes. Of beter, het succes heeft niet zolang geduurd, want begin jaren tachtig was Raven best wel een relevante groep. De band is er alleen nooit in geslaagd om dat succes te consolideren en deemsterden uiteindelijk bijna helemaal weg omwille van allerhande, vooral medische redenen. De laatste jaren toeren ze echter volop. Om nu te zeggen dat Raven live goed is en dat je er naar staat uit te kijken, is daarentegen een brug te ver. Die enkele oude nummers zijn toch wel leuk om terug te horen en aan nostalgie is er geen gebrek. Er wordt ook een nieuw nummer gespeeld en daaruit blijkt vooral één ding: dat die song net hetzelfde klinkt als de oudere. Raven is een groep die leuk is om heel even die sfeer van weleer mee op te snuiven, maar laten we het daar vooral maar bij laten. Zoals iemand vanavond tegen me zei: op die leeftijd duurt het nadruppelen wat langer!
(Raven)
Als tweede groep treedt FM aan, de vervanger van het weggevallen Y&T. Het minste wat je kunt zeggen is dat dit de vreemde eend in de bijt is, want qua muziekstijl sluit het totaal niet aan bij de twee andere groepen. FM speelt precies waar de naam naar verwijst: zeer Amerikaanse (ook al zijn het Britten) FM-rock. De muziek is uitermate geschikt om lange autoritten mee op te luisteren, niet te luid, nogal op de achtergrond. FM bestaat uit uitstekende muzikanten. De zanger heeft een mooie, heldere stem en heeft live de uitstraling van een hoopje ‘tumbleweed’. Hij beweegt eens naar links, dan wat naar rechts, en net als je denkt ‘nou waait ‘ie weg’, komt hij gewoon teruggewapperd. Dit is AOR van het zuiverste water, alleen dan zonder de nummers die dit genre wél boeiend kunnen maken. FM heeft die nummers ook nooit gehad en het moet gezegd worden dat ze buiten Groot-Brittannië ook nooit veel potten gebroken hebben. Is dit dan slecht? Bij lange na niet! Dit is steengoede muziek, alleen bestaan er van dit soort groepen dertien in een dozijn, en die andere twaalf zijn gewoon beter.
(FM)
Het is al vrij vroeg op de avond duidelijk dat eigenlijk niemand staat te wachten op de voorprogramma’s. Iedereen komt voor een avondje Saxon en iedereen weet ook precies wat dat gaat inhouden. Ik kan zo al raden wat sommigen nu denken. Schrijven dat het vroeger allemaal wel legendes waren, maar dat waardig ouder worden er nu eenmaal niet altijd inzit. Dat klopt. Maar voor Saxon niet. Deze groep gaat al veertig jaar lang met evenveel succes door en, laat ik het maar meteen zeggen, de formule slijt niet. Je herkent een Saxon-nummer meteen, maar toch klinken er geen twee hetzelfde. Daar zit het hem in.
Battering Ram, een nummer van de vorige cd, staat als een volwaardige klassieker tussen de rest en dat geldt al evenzeer voor nagelnieuwe nummers als Nosferatu en They Played Rock ‘n Roll. Dat zijn nu al klassiekers. Zoals vroeger, wanneer er een nieuw album van deze groep uitkwam, er altijd een paar van die nummers met ogenblikkelijke eeuwigheidswaarde tussen stonden. Dat kunnen alleen de allergrootste bands binnen het genre. Dat Saxon daartoe behoort, moge wel duidelijk zijn ondertussen. Dat ze daartoe geen halve stad in brand hoeven te steken of halve spektakels hoeven op te voeren, is ook duidelijk. De band doet het alleen met overtuiging, heel veel zin om te spelen en een lading klassiekers waar, op Iron Maiden en Judas Priest na, niemand nog maar enigszins in de buurt komt.
(Saxon)
Uiteraard komen die klassiekers allemaal voorbij vanavond en kun je ondertussen Saxon-concerten niet echt vernieuwend meer noemen. Maar er is geen hond aanwezig die daarnaar vraagt. Iedereen wil Crusader horen, Strangers in the Night, weten of die Princess nog altijd door de nacht rijdt en bevestigd krijgen dat de arm der wet nog altijd ‘very strong‘ is. De overtuigingskracht van deze groep is in elk geval groot, evenals het enthousiasme. Zanger Biff Byford blijft de eeuwige generaal die zijn troepen (wij dus) blijft aanvuren met een dijk van een stem en vooral veel humor. O ja, ze nemen hun muziek serieus, maar zichzelf niet zo. Naar het einde van de set trekt Doug Scarratt een hemdje aan van een fan en Biff Byford blijft er zowat in. Iedereen staat de arme man uit te lachen. Na het nummer geeft hij zelfs dat hemdje niet terug!
(Saxon)
Als je een set van twintig nummers neerzet, waarvan dertien pure klassiekers zijn die woord voor woord in het geheugen van elke metalhead gebrand zitten, daar de helft van de klassiekers die ik hierboven al noemde aan toevoegt, waar praten we dan nog over? Over het zoveelste beestig goede concert op rij van een groep die alleen maar meer heilig vuur lijkt te ontdekken. Volgend jaar bestaat Saxon veertig jaar lang en gaat de band toeren met een speciale package en een aangepaste show. Meermaals te zien op festivals en in zalen dus. Je mag twee keer raden wie daar alweer bij zal zijn?
(Saxon)
Foto’s:
Christel Janssen (Christel Photography)
Datum en locatie:
16 oktober 2018, Tivoli, Utrecht
Link: