De gedachte aan Crowbar in een vol dB’s in Utrecht deed bij menig liefhebber het water door de mond stromen, want in een mum van tijd waren de tickets voor het concert van de sludgemetalpioniers uitverkocht. Zware Metalen stond uiteraard vooraan. In drievoud zelfs. Ghostwriter zag de trein aan zijn neus voorbij trekken en kwam daarom te laat voor voorprogramma Earth Ship. Pim Kastelein nam de honneurs waar. Ruben Verheul was druk met zijn camera.
Zware Metalen mocht onlangs van Pelagic Records het nieuwste album van Earth Ship, getiteld Resonant Sun, in primeur laten gaan. Bij collega-redacteur Michiel viel de plaat in de smaak en dus spring ik vroeg op de fiets richting dB’s om het drietal te bewonderen. De voorzichtig sludgende stonerrock snort bij aanvang als een tevreden motor van een Amerikaanse obesitastruck. Desondanks komen de bandleden uit Berlijn. Maar goed, in plaats van spareribs worden daar evengoed vettige bratwurstriffs weggespoeld met bier. In de raamloze zaal begint al snel de onbezorgde zonneschijn van een band als Red Fang te schijnen op een vierkwartsmaat, maar om die vlieger op te doen gaan, heeft Earth Ship te weinig bluesy wispelturigheid.
Om voor het gebrek aan finesse te compenseren, zet het drietal in op het hevigere beukwerk dat aan Dopethrone (de band, niet het album) doet denken. Het is overigens maar goed ook dat de groep niet talrijker is, want het drumstel staat voor die van Crowbar en er moet ook nog ruimte overblijven voor de zelf meegebrachte versterkers die de bassen door de kleine zaal laten galmen. In combinatie met de onweerstaanbare grooves en schreeuw van zangergitarist Jan Oberg, die er overigens uit ziet als het legendarische personage Bill uit het spel Wie Is Het?, is het geen onplezierig warmdraaien voor Crowbar.
‘We’re fucking Crowbar from New Orleans’, roept een gedrongen mannetje als aftrap van het optreden in de microfoon. Alsof we dat niet weten, Kirk Windstein: bandopperhoofd die zijn kindje in 2013 zelfs de voorkeur gaf boven het veel lucratievere Down. Conquering opent de set die is voorzien van iets te gruizig geluid maar daar zullen maar weinig mensen aanstoot aan nemen. Crowbar heeft er namelijk zin in, zo blijkt uit de heerlijke schurende versie van The Lasting Dose. Windstein doet zijn best het kleine zaaltje op te zwepen, terwijl hij op het oog doodeenvoudig de diepste keelklanken uit zijn binnenste weet te halen. Hij mag er dan wel uit zien als de Trollenkoning uit de Efteling, hij klinkt nog als diens jongste neefje. Het publiek lijkt er uitermate content mee.
Het laatste album van Crowbar is bijna twee jaar oud dus dat hoeft niet meer uitgebreid gespeeld te worden. Vandaag staan we daarom enigszins stil bij het twintigjarig jubileum van Odd Fellows Rest, waar drie nummers van worden gespeeld. De eerste, …And Suffer as One, tovert dB’s om in een plek waar aardse zaken als tijd en geld niet meer tellen, als er geen hoofd is te vinden dat niet goedkeurend op en neer gaat. Winstein, die wel moét ontbijten met een rol schuurpapier, voert zijn manschappen aan en loodst Crowbar door een set waarbij de band machtig opzwepend en loom tegelijkertijd klinkt.
I Am the Storm: wát een heerlijk nummer. Voor het niet getrainde oor kan een optreden als Crowbar klinken als één langgerekt nummer, maar godverdomme wat een lekker nummer is het dan! Doet u mij die maar elke dag. En fok die mensen die dit niet op waarde kunnen schatten. We kunnen heel veel woorden gebruiken om een concert te omschrijven, maar soms volstaat het ook om te melden dat het simpelweg gewoon mooi is om getuige te zijn van wat de Amerikaanse magiërs van de sludge een uur lang brengen, zeker met uitsmijters als High Rate Extinction en Existence is Punishment . Zorg dat u de volgende keer tijdig een kaartje koopt als Crowbar weer deze kant opkomt!
Foto’s:
Ruben Verheul (Wishful doing)
Datum en locatie:
9 oktober 2018, dB’s, Utrecht
Link: