Iduna in Drachten is een van de selecte plekken waar je als liefhebber van het zwaardere metaal aan je trekken komt. Vandaag is het de plek waar een drietal bands het podium beklimt en dat voorzien zal worden van een review. Als hoofdact is Black Flag overgevlogen. De band van Greg Ginn kent een roerige historie. Gelukkig ben ik geen historicus. Snel over naar de live muziek, want het is vandaag bloedhoerenheet. Gelukkig is het binnen in de zaal nog enigszins te harden. Het is een divers pallet aan bands wat we vandaag voorgeschoteld krijgen. Spy is verreweg de meest hardcore georiënteerde band van de dag. Black Flag is natuurlijk gewoon punk, en Youth Deprivation is wat experimenteler, kunstzinniger. Zet de plaat maar op zou ik zeggen!
![]()
Youth Deprivation
De eerst die het podium betreedt is Youth Deprevation uit Groningen. Een band die dankbaar gebruikmaakt van het moment om nummertjes van zijn nieuwste EP Burning Longing te spelen. De band combineert de groove van hardcore met eigen- en kunstzinnige uitspattingen. Zelf omschrijft de band zijn muziek als ‘liedjes over rauwe emoties’, of in het Engels ‘songs about raw emotion’. Het klinkt beter in het Engels. You Made Me Realise is emotiebeladen en het uiterst strakke drumspel zorgt ervoor dat die emotie goed overkomt. Soms is het bijna screamo, maar de muziek raakt. Drummer Tim trekt nog altijd gekke grimassen tijdens het spelen. Als dat ervoor zorgt dat hij zo lekker strak blijft drummen om de gekke baslijntjes van Eva bij te houden is dat natuurlijk helemaal prima.
Reynaert is de passievolle bezieler van het muzikale geheel. Hij ijsbeert wat over het podium, soms met zijn rug naar het publiek als hij niks te zingen heeft. Het is wachten is tot hij zich weer omdraait om de volgende emotionele breakdown te serveren in de vorm van een vocaal salvo. Het komt uit zijn tenen. Hij is een adrenalinebom, waar een beetje meer georganiseerde presentatie de boel nog iets meer overwicht zou geven. De band heeft qua podiumpresentatie wel een stap vooruit gemaakt sinds de laatste keer dat ik ze zag trouwens. Er zit meer zelfvertrouwen in. Tijdens
Through Flesh knikken de hoofdjes op de groovy melodie. Ik heb kippenvel gekregen door de takkeherrie die dit viertal voortbrengt. De rest van de zaal is niet te beroerd om een pit te maken. Reynaert verlaat het podium vast, maar het applaus wat volgt klinkt welgemeend.
Spy
De volgende band is Spy. De band speelt voor het eerst een Nederlandse show. Spy komt uit de Verenigde Staten en heeft daar al gewerkt aan een naam. De hardcore punk van deze groep springt ogenschijnlijk van de hak op de tak. De band klinkt als typische bay area hardcore en is opgefokt. De muziek is moshpit-georiënteerd. Aan breakdowns is geen gebrek in de muziek van Spy. Wat ik niet helemaal snap, is dat de nummers aan elkaar worden geniet met een piep van de feedback. Misschien was het niet opzettelijk, maar het leek wel het geval. Een keertje is niet erg, maar elke track afsluiten met gepiep is niet echt aan te raden. Vocalist Peter is degene die woest over het podium galoppeert. Hij staat het hele concert net wat te zacht afgesteld zodat hij de longen uit zijn lijf roept. Het klinkt alsof hij blaft. Het geluid van de vocalen klinkt op de albums nogal overstuurd. De vocalen zijn heel luid aanwezig in de mix. Ik vind dat echt top klinken op de albums. Live had ik dat ook best gelust. De band wordt desondanks positief ontvangen door de vandaag onvermoeibare metaalhoofden die de pit draaiende houden.
Ik ben niet heel goed thuis in het werk van de band, maar ik herkende in elk geval
Exceptional American, wat met zijn groovende overgangen de hoofden aan het knikken krijgt. Ook speelde de band het redelijk nieuwe
Koniec, wat qua structuur en groove vergelijkbaar is met
Exceptional American. Want dat is wat de mannen doen: groovende hardcore maken. Ik vond het echt hard, maar desondanks voelde het wel een beetje alsof de heren net gisteravond zijn geland, en vandaag hun eerste setje spelen. Nog ietsje onwennig leek het wel. De band nam niet veel speeltijd. Deze twee dingen bij elkaar opgeteld maakte dat ik het gevoel had dat de echte synergie nog moest komen. Alsof het volgende nummer dat de band ging spelen nou eens echt een keiharde ongegeneerde ram voor je smoel zou zijn. Ik voelde wel wat jabs van
Spy, maar een echte K.O. bleef uit. Na het optreden hoorde ik nog iemand zeggen: ‘Ik vond die andere band beter’. Eerlijk gezegd kan ik daar wel in mee.
Black Flag
Black Flag maakte furore eind jaren ’70 en in de jaren ’80. De band gooide ergens in 1986 de handdoek in de ring. In 2003 begon het weer te kriebelen en sindsdien is Mike Vallely de stem van dit stelletje punkers. Hij is op Greg Ginn na inmiddels het langste lid van Black Flag. Hoe moet je deze band nu zien? Natuurlijk willen we het liefst terug naar de jaren ’80 waar een dominante en opgefokte Henry Rollins aan de vocale touwtjes trekt. Maar dat kan niet, en dat wil/kan hij zelf ook niet geloof ik. Dus wat we overhouden is Greg Ginn met zijn verzameling aan prettige tracks, en zijn groep muzikanten die hem helpt om de liedjes op de bühne te brengen. En dat gaat niet onverdienstelijk. De band heeft inmiddels een vrij stabiele setlist die wordt doorgeworsteld. Vandaag zitten er ook geen echte verrassingen in het vat.
Mike Vallely heeft absoluut geen tijd en zin om met small talk ons lastig te vallen. Dus in plaats daarvan hakt hij er gelijk in met keuzestress (
Can’t Decide) en een zenuwinzinking (
Nervous Breakdown). Natuurlijk zijn we hier niet voor technische hoogstandjes. Iedereen is hier voor de punk.
Black Flag is punk, en geeft zodoende punk. Het concert voelt meer als een voordracht, van liedjes die netjes worden afgewerkt. Nu heeft
Black Flag zijn sporen natuurlijk al verdiend en is het vooral leuk om vandaag de dag de liedjes nog eens live te horen van de man hemzelve. Als ik er met die instelling naar kijk, is het vermakelijk. Veel bijzonders gebeurt er dan ook niet tijdens het optreden, en bijzonder energiek kan ik het ook niet noemen. De ene na de andere kraker wordt afgespeeld tot groot plezier van het publiek dat gewoon doorgaat met de pit bouwen. Aan Mike Vallely zal het ook niet liggen. Op zijn knietjes, of kromgebogen roept hij vrolijk de teksten door de microfoon. Wat ik in zijn inbreng wel mis, is wat contact met het publiek. Zeker als je zulke intense vocalen brengt, mag het van mij wel een takkie persoonlijker gebracht worden.
Na
Room 13 wordt er uitgebreid geïmproviseerd waarin vooral Harley Duggan in positieve zin opvalt. Zijn psychedelische baslijntje draagt het hele stuk. De overgang naar
Slip It In verloopt met een flinke cymbaalknal. Het publiek mag waarempel meedoen, en schreeuwt ‘It In’. Ook daarna volgt een funky basgitaarintermezzo. Met
Black Flag kan je altijd alle kanten op! Het gitaarwerk op
I Can See You vond ik opvallend sterk en op de maat. Tijdens
Jealous Again wordt door meerdere mensen een poging tot stagediven ondernomen, en ook bij het opvolgende
My War is het raak. Greg Ginn lijkt hier enigszins het spoor bijster, of misschien is het een creatieve adaptatie (creatief als in dronken). Ach, zolang het refreintje maar lekker het publiek in knalt zal het iedereen vandaag worst wezen. Na
Louie Louie wordt er nog een uitgebreide drumsolo weggegeven. Qua timing en uithoudingsvermogen heb ik er niks op aan te merken. Niet dat je moet verwachten spannende dingen te horen, maar als je meer dan anderhalf uur door kan drummen en er vervolgens nog een solo’tje uit kan persen, heb je goed geoefend.
Het
Black Flag wat ik vanavond heb gezien was eigenlijk nooit gevaarlijk. Greg Ginn speelt pure punk alsof hij voor de lol de nummers in zijn garage staat te spelen, en zeker niet alsof het een groepje opgefokte tieners is die de wereld willen vastpakken en in de ballen wil trappen. De eenvoudige benadering die ik vanavond heb gezien heeft wel wat. De nummers die het publiek wilde horen zijn gespeeld, en daar viel niet veel op aan te merken. Mike Vallely werkte zich prima door de stof heen, behalve dat hij wel iets meer engagement met het publiek mocht tonen van mij. Ook Harley Duggan staat soms een beetje verloren op het podium. Jullie zijn een band mannen, iets meer interactie en bezieling zou ik wel waarderen. Misschien leg ik de lat wel te hoog hoor. Het blijft tenslotte punk. Het is simpele punk waarin Greg Ginn de vrijheid neemt, waar erop los improviseren ook gewoon mag. Het publiek wil de liedjes van
Black Flag, en krijgt die vervolgens ook op die manier geserveerd. Op zich mooi, maar een vraag bleef voor mij over: wie was nou de drummer vandaag?
Setlist:
- Can’t Decide
- Nervous Breakdown
- Fix Me
- No Values
- I’ve Had It
- Annihilate this Week
- Gimmie Gimmie Gimmie
- Sixpack
- Depression
- Forever Time
- Room 13
- Slip it in
- I Can See You
- Revenge
- Black Coffee
- Jealous Again
- My War
- Rise Above
- TV Party
- Louie Louie
Datum en locatie
25 juni 2023, Iduna, Drachten
Links:
