Cephalic Carnage, Psycroptic en meer in Het Bolwerk, Sneek
17 september 2010
Zo, de hele week hard gewerkt en wat is er dan lekkerder om je weekend in te luiden met een handvol snoeiharde
bands die je computerogen, RSI-verschijnselen en opgelegde arbeidsvitaminen in een klap naar de verdoemenis helpen? Niet veel natuurlijk.
Dus als een band als Cephalic Carnage op zo’n avond in de buurt speelt dan is de keuze om te gaan niet zo moelijk, helemaal
niet als het voorprogramma de topografisch gezien nogal verspreide topcombinatie van Psycroptic, Ion Dissonance, Hour of Penance en Dyscarnate betreft!
Eerst aan de beurt is het Britse trio Dyscarnate dat hun snelle, technische death metal op moderne wijze combineert met fikse breakdowns en Dying Fetus-achtige uitspattingen.
Hoe sterk het muzikaal ook staat, Dyscarnate is met één album op zak en weinig ervaring nog wel het typische openingsbandje. De presentatie is nogal passief en dan krijg je als
onbekende eend in de bijt natuurlijk nog niet echt de voetjes van de vloer. Alhoewel, welke voetjes? De zaal is nog opvallend leeg en het lijkt of de meeste mensen ervoor gekozen hebben
het voorprogramma te laten voor wat het is. Erg jammer, want ondanks dat het geluid veel te hard stond afgesteld en de drummer op het laatst op z’n tanden moest bijten om alles bij te
kunnen houden, verdient de band zeker meer dan dat. Volgende keer wél iets meer actie op het podium graag.
Nu wordt de snelheid nog iets opgevoerd. De Italianen van Hour of Penance zijn namelijk aan de beurt met hun furieuze combinatie van Behemoth, Origin en Krisiun.
Dat betekent dus veel blastbeatgeweld, rollende dubbele bass-ondersteuning en snel en strak riffwerk. Gelukkig is het geluid in de zaal nu een stuk beter afgesteld en kunnen we optimaal genieten
van beuktracks als Paradogma (check die plaat!), The Woeful Eucharisty en Drowned in the Abyss of Ignorance. Drummer Simone Piras is dan misschien klein van stuk, hij ramt met gemak alle
gaten vol en het lijkt of ‘ie nog wel uren door kan gaan (dit om even het contrast aan te geven met de openingsband) en krijgt de band terecht een open doekje van het publiek.
Oh ja, en zanger Paolo en bassist Silvano hadden af en toe ook nog wat te melden; jammer alleen dat die Italianen altijd zo moeilijk te verstaan zijn…
Hoewel er natuurlijk niks mis is met een avondje vol met alleen maar snoeiharde death metal, vind ik het toch wel prettig dat een band als Ion Dissonance ook deel uitmaakt van zo’n package.
Even geen rollende bassdrums en constant doorrazende blastbeats, maar gecontroleerde chaos middels dwarse riffs, mathematische tegenstrijdigheden en pissige vocalen.
Met Cursed heeft de band onlangs zijn (in mijn ogen) sterkste album tot op heden uitgebracht en dat laat men weten ook. Nummers als After Everything That’s Happened, What Did You Expect,
The More Things Change The More They Stay The Same en het moddervette You People Are Messed Up worden vol overtuiging gebracht door het Canadese vijftal.
De band gebruikt tegenwoordig achtsnarige gitaren en dat is zowel op plaat als op de planken goed te merken, vooral tijdens de wat tragere stukken trillen ze op Meshuggah-achtige wijze het
bier uit je glas! Potver, wat lekker! De bassist vind er schijnbaar
niet veel aan, aangezien die te lui is om ook maar één stap te verzetten en meer chagrijnig om zich heen aan het kijken is dan bezig was een goed optreden neer te zetten. Jammer.
Ondanks deze kleine ergernis is Ion Dissonance Wat mij betreft het hoogtepunt van de dag, ook qua geluid, maar als ik zo om me heen kijk, kan het niet elke toeschouwer echt bekoren.
Dan is de band aan de beurt die hier een paar jaar terug ook al had moeten staan in het voorprogramma van Deicide, maar die toen wegens ziekte moest afhaken.
Psycroptic is de band waar veel van de inmiddels redelijk toegestroomde toeschouwers vandaag speciaal voor naar Het Bolwerk gekomen zijn. Als je deze Tasmaanse duivels op
cd aan het werk hoort, kun je horen dat alles tot in de puntjes strakgetrokken is, maar de band bewijst ook live tot de strakste death metal-bands ter wereld te behoren. Want mijn god,
wat een machine is dit! Vooral gitarist Joe Haley valt op met zijn oersnelle en -strakke staccato aanslagen die echt uiterst nauwkeurig op de bassdrum gelegd worden.
Wel jammer overigens dat diezelfde bassdrum nogal hard in de mix staat waardoor je je af en toe even op een trilplaat waant, maar gelukkig wordt dit naarmate het optreden vordert licht hersteld.
Wat mij vooral opvalt is dat met name het materiaal van het laatste album (Ob)servant live erg goed uit de verf komt, terwijl ik die kwalitatief toch iets minder vind dan een Scepter of the Ancients
of Symbols of Failure, maar het feit dat eerstgenoemde een stuk pakkender en groovender is dan het oudere materiaal verklaart natuurlijk een hoop.
Onderhoudend optreden.
De vorige keer dat ik Cephalic Carnage live aan het werk zag, was tijdens Waldrock 2005. Destijds fungeerde de band als mede-opener van het festival, vanavond is de band dus headliner in het Bolwerk.
Intussen is er wel wat veranderd aan de line-up: in 2006 werd bassist Jawsh Mullen vervangen door Nick Schendzielos (geweldige en in het oog springende bassist overigens!)
en heeft Brian Hopp vrij recent geleden de plak ingenomen van gitarist van het eerste uur Zac Joe.
Vooral laatste wisseling lijkt een behoorlijke impact gehad te hebben op de band, maar gelukkig is daar live niet veel van te merken. Met nummers als Touched by an Angel, Global Overhaul Device,
Warbots A.M., Raped by an Orb en de knaller Abraxas of Filth richt de band zich vooral op de latere albums, iets wat resulteert in een af en toe iets meer melodieuze, maar wel snoeiharde set!
Frontman Lenzig Leal krijgt met al zijn ervaring en humor vaak de lachers op de hand en grunt er als een oude, dolle stier op los.
Opnieuw is het zaalgeluid nogal bassig, iets wat vooral lijkt te komen vanwege
het feit dat de geluidsman achterin de zaal vooral gefixeerd is op het geluid vanaf zijn positie en wellicht heeft het er ook mee te maken dat de zaal nog steeds halfleeg is.
Vandaar dat ik tot halverwege de set (en met mij een stuk of wat anderen) toch maar een paar stappen naar achter gedaan heb. Gelukkig wordt dit euvel redelijk verholpen naarmate de set vordert en krijgen
de Amerikanen waar het recht op heeft, namelijk de volledige aandacht van het publiek. Klap op de vuurpijl is natuurlijk de verplichte parodie Black Metal Sabbath, als de heren met corpsepaint-maskers
het podium opstormen en bassist Schendzielos met paardenkop en al zijn onnavolgbare basloopjes de zaal inslingert! Beestige band!
Link: