Catastrophic, Jungle Rot, Incantation, Funerus en Hexenhammer op Podium Gigant te Apeldoorn
Voor een avondje ‘droog metaal’ leken weinig mensen de tijd en moeite te hebben genomen om te komen kijken naar de geweldige bands die op 29 april optraden in Apeldoorn. Bands uit de United States komen nou niet geregeld in Nederland spelen, dus voor de mensen die er niet waren: een gemiste kans! Ik had last van schaamte: de enthousiaste bands die voor een niet al te volle zaal hun kunsten lieten zien. Tijdens de eerste twee bands kwamen er nog wat mensen binnen druppelen, maar er hadden beslist meer mensen moeten zijn! Het geluid was gedurende de hele avond erg goed en mijn complimenten voor degene die verantwoordelijk is voor het samenstellen van deze bands: De bands speelden in een perfecte volgorde en sloten qua ‘humpa-humpa’- stijl prima op elkaar aan. De sfeer onder de mensen die er wél waren was hartstikke goed, vanaf de derde band ging het publiek gezellig los.
Hexenhammer (Duitsland)
De heren van Hexemhammer kregen te taak om het feestje te openen. Ze stonden voor een bijna lege zaal en dat veroorzaakte bij mij een gevoel van schaamte. De band wist pittig te spelen, de avond werd prima ingeluid. Meteen viel me op dat het geluid ongelooflijk lekker was. Het prima snelle drumwerk kwam op deze manier extra tot zijn recht. Gelukkig druppelden er tijdens hun optreden meer mensen binnen. De stemming zat er nog niet helemaal in, maar het publiek leek teleurgesteld toen de band er na 25 minuten er al mee stopte. Ik vond het een korte, maar zeer krachtige opening. De term ‘groovy deathmetal’ bleef door mijn hoofd spoken.
Funerus (USA)
Tijdens het optreden van Funerus was de zaal beter gevuld. Ze wisten de boel werkelijk te overwalsen met zeer verrassende tempo-wisselingen, die perfect in elkaar over liepen. Een vrouwelijke grunt van Jill Daily McEntee, die mij sterk deed denken aan de grunt van Holy Moses’ Sabina Classen, maar dan zwaarder, zoals het hoort bij een deathmetalband als Funerus. Ook erg noemenswaardig zijn de baskunsten, tevens door Jill, we werden geconfronteerd met een ware zee van geluid door een locomotion-bass actie. Het nummer dat de meeste indruk op mij maakte, was Suffering Life. Ook het publiek reageerde hier leuk op, de hoofdjes begonnen te bewegen in de zaal. Ik vond alleen dat de band niet al te enthousiast op het podium stond, ze stonden er met een wat ‘optreden is een eitje’-houding bij.