Bongripper, Ghold en Ggu:ll live in Patronaat
3 juni 2016, Patronaat, Haarlem
Haarlem is altijd een fijne stad om naar concerten te gaan: de gemoedelijke sfeer, de korte loopafstanden en natuurlijk de cafés van Het Uiltje en de Jopen Brouwerij maken dat het wachten op een show alles behalve vervelend is. Zo gezellig als het in de stad is, zo bedrukkend is het geweld dat deze avond in De Patronaat wordt tentoongesteld. Er staat een belachelijk zware line-up te wachten, met Ggu:ll om ons in de stemming te brengen, Ghold om ons te verrassen met onorthodoxe sludge (tevens de eerste Nederlandse show van de band) en Bongripper om ons allemaal drie meter de grond in te stampen. Prima invulling van een vrijdagavond dus, die we overigens te danken hebben aan het Temples festival in London, dat Bongripper naar Europa heeft gehaald.
Als Ggu:ll het podium bestijgt, stroomt de kleine zaal geleidelijk aan wat voller. De Tilburgse band trapt gelijk lekker traag af, maar het geluid is niet optimaal. Slaggitarist Gert-Jan valt nagenoeg volledig weg en hoewel dit naarmate het optreden vordert iets beter wordt, blijft het storen dat die partijen nagenoeg ontbreken. De band weet echter een goede atmosfeer te scheppen, waar de rook die door de ruimte kringelt ook zeker aan bijdraagt. De nummers zijn niet allemaal even logische opeenvolgingen van elkaar en het is merkbaar dat publiek af en toe even in moet komen. Uiteindelijk lukt dit toch en is de band een prima opwarmer deze avond.
Vanavond staat Nederland een primeur te wachten: het is namelijk de eerste keer dat het Engelse Ghold de oversteek maakt naar het vaste land om de bizarre sludge-creaties die we op plaat hebben kunnen aanschouwen live te brengen. Het zal een interessante set worden, waarbij alleen de opener uit de toon valt, omdat de rest van het nieuwe (en geweldige) album Pyr afkomstig is. Hoewel de band jong is, wordt er als een goed geoliede machine door een overweldigende set heen gewalst, waarbij ik meermaals aan de Melvins moet denken door de eigenzinnigheid van de presentatie en muziek. Zo af en toe neemt de afwisseling progressieve proporties aan, maar dat is nergens een probleem, omdat de grooves zonder ophouden over het publiek worden uitgestort. Een beter debuut op het continent had de band niet kunnen wensen en ik denk dat dit zeker ook voor het publiek geldt..
Hoewel Ghold de volledige aandacht kreeg van de hoofdmoot van het publiek, is het duidelijk dat het vanavond om de crooners van Bongripper te doen is. De band is in een zucht en een scheet klaar met de soundcheck en staat gereed om ons bijna anderhalf uur lang te vermaken met charmerende kamermuziek. Dat blijkt ook wel uit de zee van feedback die ons tegemoet komt, die overigens bij lange na niet in de buurt komt van de afstompende volumes waarmee we bestookt gaan worden gedurende de rest van de show. Het mooie aan een band als Bongripper is dat anderhalf uur net genoeg is om een nummer of vijf (vier in dit geval) te spelen, als je er in ieder geval vanuit gaat dat het oudere werk wordt over geslagen. Dit laatste vermoeden blijkt te kloppen en de setlist bestaat uiteindelijk alleen uit het verpletterende materiaal van Satan Worshipping Doom en Miserable.
Bongripper is hard, maar ik denk dat dat inmiddels algemeen bekend is. Hóe hard, dat is echter steeds weer een verrassing. Niet omdat het volume afgewisseld wordt, maar omdat de band steeds weer harder staat dan waarop geanticipeerd wordt. Er wordt ingezet met Hail van het in 2012 verschenen Satan Worshipping Doom en de band had niet beter kunnen beginnen. De ontzagwekkende grooves worden met een spijkerhard volume gebracht en hoewel het publiek even op gang moet komen, wordt tijdens het opvolgende Descent duidelijk dat de sfeer er wel degelijk in zit. De massa verandert in een verzameling synchroon headbangende hoofden (lekker traag uiteraard) terwijl de traag galopperende riffs langzaam uitbouwen naar de kenmerkende, monsterlijke riffs waarmee Bongripper naam heeft gemaakt.
Ondanks het trage karakter van de muziek, vliegt de set voorbij met verder Worship en Endless die op het publiek worden losgelaten. Hier geldt hetzelfde verhaal: onmogelijk volume, maar onweerstaanbare grooves. Het is duidelijk dat de nodige hoeveelheid fans heeft gewacht op de terugkeer van Bongripper, want de reactie op het audioterreur dat wordt ondergaan, is uitbundig. Op de terugweg naar huis volgt nog een mooie schets van het volume: uw redacteur heeft tinnitus in het rechteroor en heeft derhalve speciale oordoppen laten aanmeten die maar liefst 26 decibel van het geluid afsnoeien met de juiste filter, maar zelfs deze voorzorgsmaatregelen waren niet voldoende om een extra piep te voorkomen. Een geweldig optreden, met een onverwacht (en ongewenst) cadeau dus.
Links: