De zegetocht van Behemoth duurt voort. Nadat het zwartgeblakerde Poolse metalmonster volgens u, de lezer, al het beste album van 2018 afleverde, stond de band onder de noemer Ecclesia Diabolica Evropa 2019 in een uitverkocht TivoliVredenburg met twee bands om van te smullen in het voorprorgramma: Wolves in the Throne Room en At the Gates. Het werd een fijne avond.
De metalhipsters die de laatste keer dat het geniale Wolves in the Throne Room Utrecht aandeed, volop present waren, lijken nu afwezig. Waarschijnlijk afgeschrikt door de hoofdact. Voor de band maakt het niet uit, want de Amerikanen hebben maar kort nodig om de al snel vollopende zaal voor zich te winnen met hun hoogstaande ambient/post-back metal. Onder aanvoering van de kleine Grote Man op zang en gitaar Nathan Weaver, geeft het gezelschap een fijne mix tussen meesleepende traagheid en brute snelheid, al heeft de band het zaalgeluid niet mee: een unicum in TivioliVredenburg.
De opbouw van de nummers van Wolves in the Throne Room is veelal hetzelfde: een dromerig begin, waarna de band plots uitbarst in razernij. En dat recept herhaalt zich soms ook nog eens binnen een nummer. Het klinkt eenvoudig en repetitief, maar het wordt zó fijn en zó gestroomlijnd uitgevoerd, dat het een waar genot is dit te mogen aanschouwen. Wie weet kan de plek als opener van Behemoth de band weer een stukje verder helpen, want er zullen ongetwijfeld heel wat zieltjes gewonnen zijn vanavond.
At the Gates heeft die zieltjes allang gewonnen. De melodieuze deathmetalgrootheid uit Gothenburg start met het intro en de titeltrack van het laatste album: To Drink from the Night Itself. Zanger Tomas ‘Tompa’ Lindberg klinkt zoals gewoonlijk alsof hij ieder moment zijn longen, darmen of een ander orgaan uit kan spugen en voert ondertussen met zijn onafscheidelijke pet een geoliede metalmachine aan. Het is een meesterzet van Behemoth geweest om deze mannen te vragen het publiek op te warmen, want At the Gates doet het met zoveel passie en inzet dat de aarde na ieder concert van de Zweden weer een paar graden warmer is geworden.
Werk uit de eerste en tweede periode van de band, schiet voorbij: van Slaughter of the Soul en At War with Reality tot Blinded by Fear en The Night Eternal. Ja, werk van de eerste drie albums wordt genegeerd, maar het is zulke fijne, beukende melodeath zonder poespas en zonder dat het een wedstrijdje snel spelen wordt, dat dat de band direct is vergeven. Zeker als constant die uit duizenden herkenbare grunt van Tompa weerklinkt. At the Gates heeft een beter geluid dan de eerste band, speelt zo strak als een net met een stoomwals platgereden snelweg en dan moet het lekkere The Book of Sand (The Abomination) nog langskomen. Na een minuut of vijftig verlaten de bandleden onder luid applaus het podium, waar drummer Adrian Erlandsson nog snel even wat foto’s schiet met zijn mobiele telefoon.
Als het kinderkoortje dat zo prominent aanwezig is op het laatste album van Behemoth en nu al een paar minuten de oren kwelt in de zaal plots luider klinkt, weet iedereen dat het moment daar is: de band die nog maar een paar jaar geleden in het voorprogramma van Cradle of Filth stond en nu op eigen kracht de metaltop nadert, is daar. Het doek valt en verborgen onder fraaie doodsmaskers zetten de heren Nergal (vocalen, gitaar), Orion (bas), Inferno (drums) en hun inhuurgitarist sinds jaar en dag Seth het furieuze Wolves ov Siberia in. Voor Daimonos gaan de maskers weer af: het is al warm genoeg.
Wolves in the Throne Room en At the Gates kunnen dan nog zo goed ontvangen zijn, uiteindelijk draait het vanavond maar om één ding: Behemoth. En meer specifiek om bandleider, voorman, multitalent en publieksmagneet ineen: Nergal. Dus als hij roept dat we allemaal duivelshoorns moeten maken, steekt heel TivoliVredenburg massaal de handen in de lucht. Nergal beloont het door het machtige Ora Pro Nobis Lucifer en het fraaie, dragende Bartzabel te spelen, waarbij hij bij het laatste nummer gekleed gaat als een zwarte hogepriester. Ov Fire and the Void komt langs, God = Dog en het kippenvelnummer Conquer All. Bij de merchandisestand laat de commercieel uiterst begaafde Nergal Behemoth-sokken verkopen (à 20 euro), maar op het podium geeft de band alles.
Natuurlijk is een show van Behemoth voor een groot deel bedacht, met kostuums, vuurwerk, rook, vuur, pasjes en poses, maar het steekt allemaal verdomd goed in elkaar. Toch gaat het vanavond wel ten koste van de spontaniteit. Behemoth speelt goed, maar kan beter. Nóg beter. Dat neemt niet weg dat het leuk is een ouder nummer als Decade of Therion te horen, voordat het beestachtige Blow Your Trumpets Gabriel langskomt. En het woeste Slaves Shall Serve. En het magnifieke Chant for Eschaton 2000.
Na een korte pauze waarin de make-up kan worden bijgewerkt, komt Orion met een indrukwekkende fantasy hoofdtooi het podium op en neemt tijdens Lucifer plaats voor een confettikanon dat gedurende het hele nummer papier om hem heen spuugt. We Are the Next 1000 Years sluit de lichtelijk korte set af, waarna de vier mannen opnieuw voorzien van dodenmasker nog even meetrommelen met afsluiter Coagvla. Behemoth was er weer en heeft weer laten zien en horen hoe razend knap het is dat er muziek kan worden gemaakt voor een groter publiek dan gebruikelijk in het genre zonder in te leven op extremiteit. Volgende afspraak: FortaRock op 2 juni. Zondag, de Dag des Heren. Beter kan niet.
Foto’s:
Jurgen van Hest (Jvh013Photo)
Datum en locatie:
2 februari 2019, TivoliVredenburg, Utrecht
Link: