Bandjes met bandjes: Dream Theater en Devin Townsend in AFAS Live

Eind vorig jaar bracht Dream Theater het uitstekende A View From The Top Of The World uit en een klein halfjaar later trekt de band eindelijk door Europa om het album live ten gehore te brengen. Als uitsmijter neemt de band ook nog eens Devin Townsend mee als openingsact. Reden genoeg voor verslaggever Marco en fotograaf Lonneke om vanuit het oosten des lands naar de hoofdstad af te reizen.

De laatste keer dat ik Devin Townsend zag was in 013 in Tilburg. In het kader van zijn album Empath toerde hij met een tienkoppige band de wereld over. Kosten noch moeite werden gespaard om een echte live-ervaring aan zijn fans te bieden, zonder backingtracks.

Als support van Dream Theater zijn de mogelijkheden helaas een stuk beperkter en speelt Devin in een veel kleinere bezetting, met Steve Platt (Collinus) op gitaar, James Leach (Sikth) op basgitaar en Darbin Todd (The Darkness) op drums. Dat betekent ook dat alle koortjes en toetsen weer als vanouds uit een doosje komen. Helaas, omdat ik geen fan ben van het gebruik van deze vorm van ‘live’ spelen, maar deze oplossing is te begrijpen gezien de gelaagdheid van Devins muziek en het personeelstekort op het podium.

Omdat het even duurt eer ik mijn auto heb kunnen parkeren en er een aardige wachtrij bij de ingang is, kom ik binnen op het moment dat Devin aan het derde nummer uit zijn set bezig is. Zonder aankleding en ondersteund met een sobere lichtshow staan de vier heren zich in het zweet te werken. By Your Command klinkt snaarstrak, maar het valt op dat het volume in de zaal vrij zacht is en lijkt te verdrinken achterin de zaal. Naarmate ik wat verder naar voren loop wordt dat minder.

In het uur dat Devin en zijn band tot hun beschikking hebben wordt een bloemlezing uit het oeuvre van Devins verschillende bands en projecten ten gehore gebracht, afgewisseld met zijn melige aankondigingen tussen de nummers door. De setlist lijkt – uiteraard – vooral opgesteld om Dream Theater-fans kennis te laten maken met de vele uitersten die zijn muziek kent. ‘This is what I do, sometimes it’s heavy and sometimes it’s not’, aldus de goedgemutste frontman. Na een uur gaan de heren voldaan van het podium en laat een enthousiast publiek zijn waardering horen.

Na een korte ombouwpauze en introductiefilm, waarin we flashbacks uit de carrière van de band zien door de verrekijker van de hoes van het laatste album, start Dream Theater zijn set met The Alien. Misschien is er wat mis met het geluid op het podium, want de uitvoering is op momenten behoorlijk rommelig en James LaBrie zit er met zijn timing soms een volle tel naast. Het overmatige gebruik van delay op zijn stem zorgt er daarnaast voor dat zijn zang verzuipt in het totaalgeluid.

Op 6:00 weet de band zich gelukkig enigszins te herpakken. Alleen James LaBrie blijft worstelen om zijn stem aan de praat te krijgen en wordt duidelijk geholpen door de backingtracks die meedraaien.

Via het zware Awaken The Master van het laatste album gaat de band door naar het machtige Endless Sacrifice van het album Train Of Thoughts. De band begint op stoom te geraken en ook James LaBrie lijkt opgewarmd en klinkt minder geforceerd.

Instrumentaal is de rest van het optreden een waar genot om mee te maken, waarbij Bridges In The Sky en The Ministry Of Lost Souls enkele hoogtepunten van de avond zijn. Met name John Petrucci brengt het publiek in vervoering met zijn flitsende spel, maar ook vooral met zijn mooi gespeelde melodielijnen.

James LaBrie heeft helaas niet zijn beste avond. Op The Ministry Of Lost Souls laat hij het regelmatig lopen en vangt de backingtrack hem op. Wat ook opvalt is dat John Petrucci lijkt te playbacken of op andere momenten daartoe niet eens de moeite doet. Het neemt toch een beetje de magie van een liveconcert weg en het past mijns inziens ook niet bij een band met deze muzikale capaciteiten.

De reguliere set wordt afgesloten met het epische nummer A View From The Top Of The World, dat wordt ondersteund door spectaculaire animaties op het scherm achter de band. Als daarna de band afscheid neemt van het publiek weten we natuurlijk al dat ze nog terugkomen voor een toegift. Als The Count Of Tuscany na de kleine onderbreking ingezet wordt, weten we dat we nog zo’n twintig minuten onder de pannen zijn.

Na dik twee uur sterven dan eindelijk de laatste tonen van het optreden van Dream Theater weg en blijf ik verdeeld achter. Ik heb bij vlagen een sterk optreden van de band gezien, met een verrassende setlist en een mooie lichtshow. Maar dat een band van deze statuur zo overduidelijk lijkt te moeten teruggrijpen op backingtracks om vocaal overeind te blijven stelt toch teleur.