Apocalyptica en Lacrimas Profundere in Melkweg
07-12-07, Amsterdam – Melkweg
Al veertien jaar maken de vier cello’s (en sinds 2005, met drummer) van Apocalyptica de rock- en metalwereld onveilig. In november waren de Finnen in Nederland voor drie shows ter promotie van hun nieuwe plaat Worlds Collide. Hieronder het verslag van de niet te missen show in de Melkweg.
Alvorens het tijd was voor de vier cellisten van Apocalyptica, kreeg het publiek eerst nog de support act Lacrimas Profundere voorgeschoteld. Sinds 1993 is dit Duitse gezelschap actief en liet zich in zijn jonge jaren vooral inspireren door doom metal, iets wat heden ten dage stukken minder het geval is. Men heeft de muziek aangepast aan moderne standaarden (á la HIM) en ook het uiterlijk van de bandleden is de verandering niet bespaard gebleven. Vooral zanger Rob Vitacca lijkt zich volledig te hebben overgegeven aan de grillen van de moderne alternatieve jeugd, gezien zijn typische kapsel, roze shirt en schattige sjaal (in een bloedwarme Melkweg).
De meeste metalheads zullen alleen al bij het aanzicht van de band zich vertwijfeld hebben afgevraagd of dit wel de juiste supportact was; degenen die aanwezig waren toen de band begon te spelen wisten het meteen: dit wordt ‘m niet. Hoewel Lacrimas Profundere de zaken qua sound redelijk op orde had, brachten de heren de muziek slechts over als een zoutloze verzameling trillingen. De schuld daarvoor moet vooral gezocht worden bij de eentonige gitaarpartijen, een erfenis van een inmiddels fossiel doomverleden, en de zeer matige vocalen van Rob Vitacca. Op gitaargeluid zijn er dankzij gitarist Oliver Nikolas Schmid nog wel enkele rock ‘n’ roll-oplevingen te beleven, maar Vitacca bleef gedurende het gehele optreden doorgaan met zijn stomvervelende imitatie van HIM‘s Ville Valo. Daarnaast wist het Duitse gezelschap ook qua performance maar weinig klaar te spelen. Slechts een enkele keer was er een vorm van interactie met het publiek, maar zelfs toen onbrak aan beiden kanten aan een werkelijk enthousiasme.
Lacrimas Profundere moet willekeurig uit een stapel bands gekozen zijn, want een lijn trekken tussen deze band en de hoofdact is nagenoeg onmogelijk. Het verschil in muzikale stijl maakte de heren al een stuk minder aantrekkelijk; het verschil in performance maakte van de show van Lacrimas Profundere op z’n zachts gezegd een teleurstelling.
Een fenomeen. Zo mag Apocalyptica toch wel genoemd worden. De drie Finse cellisten plus drummer bestaan al sinds 1993 en deden drie jaar later de metalwereld op zijn grondvesten schudden met hun eerste studioalbum, Plays Metallica by Four Cello’s. Onlangs brachten de heren alweer hun zesde studioalbum, Worlds Collide, uit, waarop de band meer dan ooit gebruikt maakt van gastvocalen. Het hele arsenaal aan zangers, plus die van eerdere albums, mee op tour te nemen is natuurlijk onbegonnen werk en daarom zouden we ook deze avond weer de instrumentale versies voorgeschoteld krijgen. Een met succes beproefde methode die, samen met de toevoeging van Antero Manninen, een Apocalyptica show elke keer weer tot een niet op cd te evenaren ervaring maakt.
Lang bleven de doeken over de zo welbekende vier stoelen van de Finse cellisten liggen. Pas na een ruime twintig minuten was het podium in The Max eindelijk Apocalyptica-proof en was het tijd voor een gezonde portie cellorock.
Alleen al het zien van de fourstrings wist een deel van de zaal enthousiast te krijgen en toen de strijkstokken de snaren voor het eerst toucheerden steeg er dan ook een zeer luid gejuich op. Logischerwijs werd geopend met Worlds Collide, titelsong en openingsnummer van het nieuwe album, waarna ook het vervolg veel werk uit een recent verleden bevatte. Opvallend was, dat de band niet gekozen had voor een stevig (gitaarachtig)geluid zoals we dat kennen op de albums Apocalyptica en Worlds Collide, maar voor een warm, meer cello-achtig geluid. Nieuwe tracks als I’m not Jesus en Burn komen daardoor live een stuk minder fel over, maar andere vooral oudere nummers profiteerden juist van deze soundkeuze. Het vijftal stuurde een solide geluid de zaal in, waarin toch elke cello individueel te onderscheiden was, zodat melodie- en zanglijnen volledig tot hun recht kwamen.
Vanaf de seconde dat de heren van Apocalyptica het podium hadden betreden, was de matige show van de vorige act compleet vergeten. Deze Finnen zetten iedere keer weer een energiek optreden neer met hun cello’s over het hele podium slepend. Aan interactie met het publiek is bij Apocalyptica geen gebrek, alleen het praten tussen de nummers door was door de onverstaanbaarheid geen succes. Wel een groot succes was de oplichtende cello van Antero Manninen, de altijd nuchtere live-member van de band, waardoor het uitgesneden logo zichtbaar werd. Een leuke verrassing op een al fantastische avond.
Want dat het een geslaagde avond was, mag toch zeker wel gesteld worden. Naast dat het op zich al een speciale ervaring is om vier cello’s naast elkaar te zien rocken, brengt de band een dosis geweldige muziek zeer professioneel ten gehore. Daarbij hadden de heren ook nog een prima geluid en een fantastische lichtshow om de avond compleet te maken. Het was wederom een ervaring op zich.
Links: