Amenra + support in Deventer
Dinsdag 22 februari 2013, Burgerweeshuis
De eer aan Bong Breaker om het publiek op te warmen. Letterlijk, want het is niet alleen buiten ijskoud, binnen doet de airco menig warmgeklede fan rillen. De heren verzorgen een prima geluid, lekker laag en groovend. Ik denk meteen aan Sleep in hun meest toegankelijke tijd, met een vleugje oldschool doom à la Pentagram middels wat hogere gitaarlijntjes. De zang is clean, iets wat je niet verwacht met zo’n toch wel lompe groove als basis. Jammer genoeg zijn de vocalen van Wilmar, evenals zijn houding, niet altijd even zelfverzekerd. Terwijl hij best goed klinkt als hij een beetje losgaat. Een prima opener. Het ligt niet aan de band dat ik het nog steeds niet warm heb gekregen.
The Black Heart Rebellion vult het podium na een flinke soundcheck. Als snel vult ook het geluid dat de band produceert, de rest van de ruimte. Meteen zit ik in de sfeer, dit is wel heel lekker slepend. Cleane gitaren met veel delay vormen de basis, met af en toe een fikse uitbarsting waarbij de vocalist de longen uit zijn lijf schreeuwt. Muzikaal gezien hebben we te maken met post-rock, maar de zanger heeft duidelijk geluisterd naar posthardcorebands als de hoofdact. Sterk werk dit, aangesterkt door het duidelijke comfort waarmee de band op het podium staat. The Black Heart Rebellion slaagt erin om de sfeer te brengen die we nodig hebben voor Amenra.
Al ver voordat de band begint staan er een paar doorgewinterde fans – ‘dit is al de vijfde keer dit jaar’ – bij het podium om een geschikt plekje te bewaken. Ik ga ook maar vast staan, zodat ik nog wat kan zien van Amenra. Het podium is ondertussen geruimd en ziet er bijzonder leeg uit. De band komt op en de eerste zware klanken druipen uit de speakers en over de rand van het podium de zaal in. Laaggestemdheid is het devies. Zowel wat klank als sfeer betreft. Amenra is alles behalve vrolijk vandaag. De zanger staat met zijn rug naar het publiek, althans het grootste deel van het optreden. Naar mijn idee niet uit verlegenheid, maar om de sfeer te waarborgen. Hij lijkt in dialoog met de drummer, lichaamstaal als communicatiemiddel. De overige muzikanten gaan op in de repetitieve aanslagen van hun instrument. Er wordt ruim de tijd genomen voor opbouw, zoals dat hoort bij dit genre. Zo pakken de zanger en drummer zelfs metalen staven waarmee ze een introritme, uiteraard zo traag als een stervende mammoet, aangeven. De band is in vorm. Het enthousiaste publiek ook. Het toch wel behoorlijk harde geluid jammergenoeg iets minder. Gelukkig draait het bij Amenra niet zozeer om progressieve hoogstandjes, maar meer om het voelbaar maken van zowel trilling als emotie. En dat lukt. Een geweldige avond, vol muzikale introspectie.
Links: