Het is inmiddels vaste prik. Bij elk nieuw album doet Alter Bridge AFAS Live, voorheen Heineken Music Hall, aan. Nog geen twee maanden na de release van het nieuwe album Walk The Sky duikt de band dan ook weer op in het Amsterdamse. Daar worden Myles Kennedy, Mark Tremonti, Scott Phillips en Brian Marshall ontvangen door een grote schare fans. Zoveel zelfs dat de zaal met een capaciteit van zesduizend bezoekers enkele weken voor het optreden een denkbeeldig bordje uitverkocht kon ophangen. Een aantrekkelijk voorprogramma en een special guest van naam zullen daar ook aan bijgedragen hebben. Op de dag zelf viel het voor een werkend mens echter niet mee om de zaal op tijd te bereiken. Schuin tegenover de AFAS Live speelde het Amsterdamse Ajax zijn tot dan toe belangrijkste wedstrijd van het seizoen. Wanneer ondergetekende eindelijk binnen is, heeft hij The Raven Age ruimschoots gemist en is Shinedown net begonnen. Zoals in de voorafgaande files proberen we er het beste van te maken. Net als fotograaf Markus Wiedemann overigens die onderstaande fraaie plaatjes voor jullie heeft geschoten.
Dat Shinedown vanavond het podium deelt met Alter Bridge is goed te billijken. Niet alleen zijn de bands goed bevriend, de muziek ligt in hetzelfde lekker wegluisterende straatje: harde Amerikaanse rock met de potentie grote groepen fans aan te spreken. Toch vallen vanavond vooral de verschillen op. Waar de muziek van Alter Bridge nog duidelijk geworteld is in de bluesy hardrock uit de jaren ‘70 en ‘80, klinkt zijn gast veel moderner en – zo mogelijk – Amerikaanser.
Wanneer Shinedown begint lijkt de band maar matig bedeeld met licht. Zozeer zelfs dat je je gaat afvragen of de headliner zijn special guest de “voorprogrammabehandeling” geeft. Dat blijkt gelukkig (!) niet het geval. De schimmige start is onderdeel van een professioneel opgebouwde lichtshow die karig begint maar steeds groter en mooier wordt. De set van vanavond is al niet minder zorgvuldig opgebouwd. Begrijpelijkerwijs ligt de nadruk op het laatste album Attention Attention uit 2018. Van deze plaat worden in het kleine uurtje dat Shinedown tot zijn beschikking heeft vier nummers gespeeld. Ook The Sound Of Madness dat toch alweer uit 2008 stamt, komt met drie nummers flink aan bod. Het tweede album is namelijk tot op heden het meest succesvolle. In de Verenigde Staten is de plaat zelfs twee keer platina! In de praktijk betekent dit alles dat we vandaag een stevige dosis goed gespeelde Amerikaanse harde rock met nu-metalinvloeden te horen krijgen.
Al vanaf opener Devil is het geluid zeer behoorlijk, tonen de muzikanten zich bekwaam en blijkt zanger Brent Smith goed (zij het niet uitzonderlijk) bij stem. Maar dat alles én diverse malen platina in de Verenigde Staten zijn natuurlijk geen garantie voor enthousiasme bij duizenden fans die voor een andere band komen. En dus werkt de band, en met name Smith, keihard om de aanwezigen aan boord te trekken: het publiek moet uit elkaar gaan om een gang te maken, de aanwezigen moeten harder schreeuwen want het Amsterdamse publiek is het luidste van Europa (yeah right!) en – grappiger – de mensen die op de tribune zitten moeten gaan staan onder luid gejoel van de mensen voor het podium. En hoewel gelikte riffjes en teksten als “Cause my monsters are real, and they’re trained how to kill” over de hoofden van een deel van de aanwezigen gaan (wegens te Amerikaans) gaan er zo toch steeds meer mensen op in het verhaal van Shinedown. Mij valt vooral de enthousiast meegezongen Lynyrd Skynyrd-cover Simple Man op, omdat daarin de emotie ineens wel voelbaar is.
De laatste keer dat Alter Bridge de (toen nog) Heineken Music Hall vol speelde, was in november 2016 op de dag dat bekend werd dat Donald Trump voor velen ietwat onverwacht de Amerikaanse presidentsverkiezingen had gewonnen. Dit weet ik nog omdat de special guest van toen, Living Colour, die avond totaal ontredderd en wezenloos op het podium stond. Zo hard kwamen de gebeurtenissen in het thuisland aan. Wat we van die avond ook onthouden hebben is het héél, héél harde drumgeluid dat het onmogelijk maakte echt te genieten van het optreden van Alter Bridge.
Dat is vandaag alvast anders want de eerste song One Life komt direct heerlijk uit de boxen geknald. Het drumgeluid is hard maar niet te indringend en de gitaren klinken lekker korzelig. Het podium kent een fraai ontwerp met achter de band zeven of acht grote beeldschermen waarover visuals getoond worden. De leegtes tussen de schermen mag je zelf invullen en dat gaat vanzelf. Het is een mooi effect dat bijvoorbeeld goed werkt wanneer bij de tweede track Isolation de hoes van het AB III-album wordt getoond. Een smaakvolle show noemen ze dat en zo kan het dus ook.
Met derde track Come To Life wordt vervolgens Blackbird aangedaan. Het is een voorbode van de afwisselende set die gespeeld zal worden. Van alle albums komen wel een aantal tracks voorbij. Alleen het vorige album wordt overgeslagen. Daarbij schakelt de band gemakkelijk tussen hardere tracks, meezingers en gevoeliger songs zonder de fans te verliezen. Myles en consorten werken zich vooral geconcentreerd door het openingssalvo aan songs heen. Het maakt dat de band en fans elkaar nog wat aan het zoeken zijn. We vinden elkaar bij het massaal meegezongen Ghost of Days Gone By, waarin Mark zijn metallic solo’s het publiek in jaagt terwijl Kennedy het bluesier werk voor zijn rekening neemt. Dat Tremonti ook van die markt thuis is laat hij zien in het gevoelige intro van Broken Wings. De song laat nog maar eens zien dat dat de nummers van One Day Remains nog steeds het meest hartstochtelijk worden meegezongen. Het eerste kippenvelmoment is daar en vermoedelijk niet alleen bij mij, maar dat heb ik maar niet gecheckt. Even later is Rise Today een volgende climax in de set, niet in het minst door het bluesy Hendrix intro dat Kennedy uit zijn gitaar schudt. Bij het zware Take The Crown tonen de schermen doodshoofden (want ja, metal hè!). Ook deze nieuwe hardere track wordt door het publiek zonder problemen verteerd.
Dat de bas van Brian Marshall lekker zwaar in het geluid zit is goed te horen in de heftig drammende baspartij in Cry Of Achilles. Dat is mooi natuurlijk, maar het nummer moet het toch afleggen tegen een magistraal Waters Rising. Het nummer wordt door Tremonti gezongen en waar Kennedy op techniek zingt doet hij het vanavond op pure overtuiging. Meer en meer gooit hij de schroom van zich af in een steeds ziedender “It blocks out the sun”. Woedend kijkt Termonti uit zijn ogen en de agressie die hij in zijn gitaarsolo legt is al niet minder. Ik weet niet wie er precies wat over Mark’s moeder heeft gezegd voor hij opkwam, maar dat hij moet uitkijken staat wel vast. Zou er niet nog een magistrale versie van Blackbird komen, was dit het absolute hoogtepunt van de avond geweest.
Waar Kennedy zich tot nu toe vooral op zijn zang en gitaarspel concentreert, ontdooit hij nu dan toch met een verhaal over de show die de band in 2008 in dezelfde zaal speelde, waarbij de eerste dvd werd opgenomen. Korte versie: een fles wodka heeft hem door die show heen gesleept. In een gevoelig gezongen Watch Over You laat hij vervolgens horen dat hij tegenwoordig ook zonder wodka een eind komt. Het intro van het opvolgende Blackbird lijkt te lijden onder een valse reverb. Kennedy kijkt dan ook wat misnoegd naar zijn apparatuur achter zich, wanneer Tremonti de partij overneemt. Na deze (letterlijk) valse start volgt een fraaie lange uitvoering waarin Kennedy en Tremonti hun gitaren naar de hemel doen huilen. Het werkt aanstekelijk, want om me heen zie ik wat mensen een traantje weg pinken.
De werkelijk magistrale uitvoering van Blackbird is voor de aanwezigen kennelijk een catharsis want vanaf nu is het onverkort feest en meezingen met achtereenvolgens Open Your Eyes, Metallingus, Godspeed (met een dikke laag toetsen waar ik nog niet over uit ben) en Addicted to Pain. Bij dat laatste nummer zien we dan meteen de grootste pit die we ooit bij Alter Bridge aanschouwden.
En zo bedient Alter Bridge vanavond geharde rockers, geliefden én troostzoekers en dat soms zelfs in een en dezelfde persoon. Terwijl het aan de overkant vreselijk mis gaat, gaat het in de AFAS Live meer dan goed. De een uur en veertig minuten die de hoofdact speelt vliegen voorbij. Ja, die mensen die de avond van 10 december 2019 laat nog met een glinstering in de ogen voor de Johan Cruijff ArenA liepen, die waren bij Alter Bridge.
Foto’s:
Markus Wiedenmann (Markus Wiedenmann Photography)
Datum en locatie:
10 december 2019, AFAS Live, Amsterdam
Link: